Bjarmi - 01.01.1926, Blaðsíða 5

BJARMI
■^F= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ s
XX. árg.
Reykjayík, 1. jan. 1926.
1. tbl.
Itrœðnr niínir, rerið glnðir veg;nu sninljelagsins við llrottln. (Fil. 3, 1).
Áramóta hugleiðing.
Pað var margt fólk á ferð. Sumir
voru kátir og ljettstígir, aðrir þung-
búnir og ferðlúnir, sumir voru með
raikinn farangur, aðrir með fátt og
lítið. Margt var fleira ólíkt með þessu
fólki, en eitt var sameiginlegl. Ein-
hver hulinn kraftur rak þá alla á-
fram. Hvernig sem viðraði og hvern-
ig sem landslagið var, alt var af
haldið áfram.
Alt af voru einhverjir að bætast
við. Þeim var vel fagnað flestum, og
þó grjetu þeir allir, eins og þeim lit-
ist ekki á ferðalagið; seinna lærðu
þeir fleslir að hlæja og að dylja tár
sín. En jafnframl voru alt af ein-
hverjir að hverfa. Yar þeim það
mörgum sárnauðugl; angistin og
kvíðinn skein úr augum þeirra, eins
og verið væri að hrinda þeim í djúpa
gjá, Aðrir voru rólegir og jafnvel
með tilhlökkunar svip, þegar þeir
heyrðu brottfararkallið, en oflast báru
einhverjir samferðamenn sig aum-
lega yfir brottföriuni, og oft fór hroll-
ur um marga ferðamenninn er þeir
hugsuðu um að brátt mundi röðin
koma að sjer.
Landslagið var ósljelt og þeim
undrum háð að ferðamennirnir sáu
sárlitið framundan, en allvel til baka.
Leiðin lá yfir ótalmarga jafnhliða ása,
sem sumir kölluðu áramót, og varð
þá flesturn að líta við, enda var för-
in o" atburðir miðaðir við ása-
fjöldann, og öllum var kunnugt, að
allflestir komust ekki lengra en yfir
50 til 60 þessara ása, margir skemra,
fáir lengra og enginn tvöfalt lengra.
wÞá erum við enn á ný á einum
ásnum, og segðu nú einhver alvöruorð
við oss i kvöldkyrðinni«, sögðu ýms-
ir við einn samferðamanninn. Hann
setti hljóðan skamma stund við þessi
tilmæli, en mælti svo;
Ljúft er mjer að verða við þeim
tilmælum, þótt játa megi, að fátt geti
jeg hjer mælt af hugsunum mínum
og síst eins vel og jeg vildi.
Fyrst og fremst ber mjer að þakka
konunginum, sem við öll vorum fal-
in í fyrstu æsku. Hann leiðbeindi
mjer Jregar jeg viltist, reisti mig á fæt-
ur, er jeg hrasaði, studdi mig þreytl-
an, vakli með mjer andvökunætur,
breytti söknuði i tilhlökkun, gaí
mjer marga glaða stund og bjartar
framtfðarvonir. — Leið mín lijer er
mikið rneira en hálfnuð, 50. ásinn, sem
jeg fer yfir nú, — en mjer finst hún
rjett að byrja, er jeg hugsa um ó-
lokin slörf, — og langa eilífð. Pað
er sárt að hafa ekki unnið betur og
náð að björlum tleiri manna með
erindi konungs.
Jafnframt þakka jeg yður hjartan-
lega, samferðamenn minir, fyrir allan
samhug á farinni leið.
Jeg veil þjer eruð sumir hryggir
nú og lítið við með tár í augum. —
Ástvinaleiði við farinn veg, fölnuð
vonarblóm, og fólum troðin sum,
blasa þá við sjónum yðar. Jeg skil