Bjarmi - 01.01.1926, Blaðsíða 9

B JARMI
5
Sá verður aldrei samur inaður, er
sjeð hefir dýrð Krists.
Kristur lifir! Vjer höfum sjeð dýrð
hans! Lútum honum í heilagri hrifn-
ing og leggjum hans vegna glaðir alt
í sölurnar!
Með einlægri bróðurkveðju frá
sendiboða ykkar í Kína!
Óla/ar Ólajsson.
Gamlar minningar.
Bjarmi hefir sluudum mælst tll þess,
að gamalt fólk skrifaði lionum eitthvað
ai' minningum sínurn frá fermingarundir-
húningi og fermingardcgi sínum. Er lijer
birtur slikur »minninga-kaili<( frá góð-
kunnum íslendingi vestur við Kyrrahaf.
»Jeg ólst upp hjá sra Sigurði pró-
fasti Gunnarssyni á Hallorinsstað í
Suður-Múlasýslu (föðurbróður sra
Sigurðar Gunnarssonar í Reykjavík).
Fermdi bann mig 14 ára gamlan, á-
samt 7 böruum öðrum, á þrenning-
arhálíð, fyrir 52 árum siðan. — Sra
Sigurður var atkvæðamikill maður
og ágætur barnauppfræðari. -- Hann
bjó okkur allan veturinn fyrir undir
ferminguna og hafði öll fermingar-
börnin hálfar og heilar vikurnar hjá
sjer síðustu mánuðina. Við ferming-
una raðaði hann börnunum kringum
gráturnar, eftir því hvernig þau voru
að sjer, piltum til vinstri en stúlkun-
um til hægri, þegar hann sneri sjer
að þeim frá altarinu. Nú mun þetta
alt vera breytt. Þau böm sem fyrir
stóðu voru næst altarinu. Jeg var ann-
ar í röðinni frá þeim, er fyrir slóð af
drengjunum, og jeg man það, að jeg
var hæstánægður með það, því dreng-
urinn, sem stóð fyrir, var bæði flug-
næmur og skilningsgóður fþar eftir
(Einar Bjarnason'] fráJFreýshólum] í
Skógum). Við lærðum gamla kverið
alt með 8 kapítulunum — (i. kap.
langa, og urðum að kunna það eins
og faðirvorið. Jeg var ekki næmur
á lesmál, hvorki í bundnu nje óbundn-
um stíl, en ef jeg heyrði lag sungið
á þeim árum, þá kuuni jeg það. —
Enda tók það mig 3 vetur að læra
kverið. Vinnukona á Hallormsstað
var látin kenna mjer það. Ljet hún
mig læra vanalega um eina blaðsiðu
í rúmi mínu á morgnana og hlýddi
mjer svo yfir þegar jeg kom á fætur.
Varð jeg þá að passa mig með að
kunna, annars var hún hörð við mig
og bilur í orðum, en undur góð þess
á milli; hún var vel skörp og ágæt-
ur kennari. Enda fjekk jeg orð fyrir
að kunna kverið mitt manna best,
en skilningurinn var ekki, eða naum-
ast, að því skapi góður. Konan þessi
var Sigríður Stígsdóltir frá Keldu-
skógum á Berufjarðarströnd, prýðis-
vel gefin til sálar og likama.
Siður var við fermingu barna i þá
daga, að foreldrar barnanna, sem
fermast áttu, tóku þau með sjer út
úr kirkjunui meðan preslurinn var í
slólnum, og lögðu þeim eitthvert gotl
orð á hjarta eða í munn þegar aö
alhöfinni kæmi, og man jeg það, að
faðir minn gerði þetta, þegar jeg
fermdist. Sjerstaklega var það heit-
ið, sem hann áminli mig að hugsa
ílarlega um, þegar jeg inti það af
hendi og halda það sem best að
mjer væri unl, og liugsa ávalt til þess
þegar jeg ætlaði að brjóta það með
vondum tilhneigingum; ofl heíi jeg
hugsað um þann »eið« síðan, og hvað
illa hann er haldinn. Samt held jeg
hann veki oft til iðrunar og aftur-
hvarfs. —
Háscas Thorlaksson.