Bjarmi - 01.01.1926, Blaðsíða 14

10
B JARM 1
Kristniboðs-skipunin.
Farið og gjörið allar þjóðir að
lterisTeinnm Matt. 28: 16—20.
Hvernig ber að skilja þessa trú-
boðsskipun? Hvernig er hægt að gera
allar þjóðir að lærisveinum?
Segir ekki Jesús sjálfur, að þeir
sjeu fáir, sem finna veginn lil lífsins
(Matt. 7: 14)? Segir hann ekki líka,
að margir sjeu kallaðir, en fáir út-
valdir (Matt. 22: 14)? Kemur það
ekki alstaðar fram í Nýjalestament-
inu, að hinir trúuðu muni jafnan
verða í miklum minnihluta í heim-
inum?
Jú, *því er ekki að neita, að svo
er. Jesús kallar iærisveina sína »litla
hjörð«, og honum var það auðvitað
Ijóst, að sá lími mundi aldrei koma,
að allir einstaklíngar heillar þjóðar
yrðu persónulega sannkristnir.
En annað mál er það, að hægt er
að kristna eina þjóð í heild sinni.
Með skfrn og fræðslu er hægt að láta
heila þjóð ganga í skóla Krists. Það
má kalla heila þjóð og boða henni
guðsríki. Allan þjóðarakurinn má
plægja og sá. Það má veita öllum
kost á að öðlast frelsið, ef þeir að
eins sjálfir aðhyllast það. — Hvað
verður hveiti og hvað illgresi, það
mun dagur dómsins leiða í ljós.
Sagan sýnir, að jafnvel hin ytri
kristnitaka einnar þjóðar færir henni
fylling blessunar. Jafnvel þeir menn,
sem ekki verða persónulega höndl-
aðir af Kristi og frelsaðir, njóta þó
á allan hátt góðs af áhrifum og and*
legu valdi kristindómsins. Þeir njóta
góðs af kristilega andrúmsloftinu,
sem þeir anda að sjer, kristilegum
siðum og venjum, kristilegum hugs-
unarhætti og löggjöf.
Hugsum oss að eins, hvílíka bless-
un fagnaðarerindið hefir flutt okkar
eigin þjóð. Það besta, sem við eigum
hjer í heimi, það er frá Kristi, hvort
sem við þekkjum hann persónulega
eða ekki. Það besta, sem skáldin
yrkja, það hafa þau einnig fengið frá
Kristi.
Og slíkt hið sama gildir alstaðar,
þar sem fagnaðarerindið nær til.
Það leggur nýjan grundvöll undir
þjóðfjelagslifið. Það fyllir hjúskapinn
nýlum anda. Það veitir konunni afl-
ur mannrjettindi hennar og mann-
gildi. Það gefur barninu nýtt gildi og
nýtt uppeldi. það telur ekki vinnuna
til vansæmdar, heldur til heiðurs.
Minnumst þess, að auk þess sem
fagnaðarerindið er hinn eini frelsandi
sannleikur, þá er það einnig óvið-
jafnanlegt menningarmeðal.
Það má vel orða þetta svo, að þeir
menn, er ekki vilja aðhyllast frels-
andi áhrif fagnaðarerindisins, njóli
eigi að síður mikils góðs af hinum
ytri, tímanlegu gæðum, sem ælíð eru
fagnaðarerindinu samfara.
En hvernig hefir nú kristin kirkja
sint þessari beinu og ótvlræðu trú-
boðsskipun? Hvað hefir hún gert, lil
þess að koma alríkishugsun Krists í
framkvæmd?
Þar til er þessu að svara: Nærfelt
1900 ár eru liðin, síðan trúboðsskip-
unin var gefin, og enn eru það ekki
nema þriðjungur af íbúum jarðarinn-
ar, sem fengið hefir að heyra fagn-
aðarerindið.
Þetla er ægileg ákæra á hendur
kirkju Krists og ómótmælanleg sönn-
un þess, að þeir hafa verið margir,
sem hafa kallað Krist »herra, herra«,
en látið vera að hlýða boðum bans,
að minsta kosti í þessum efnum.
Það hafa verið þeir tímar, er menn
hafa Iátið sjer svo ant um að skara
ljósið heimafyrir, að þeir hafa alveg