Bjarmi - 01.01.1926, Blaðsíða 8

Kristniboði ybkar
hefir átt því láni að fagna liðið ár,
að geta helgað ferðaprjedikun krafta
sína óskifta. Útstöðvar eru margar í
Laohokowsókn , (sbr. ársskýrsluna í
fyrra), og skyldi þeim veitt eftirlit.
En mestum tíma hefi jeg varið til
að boða fagnaðarerindið meðal heið-
ingjanna.
Mjer telst svo til, að 6 mánuði
þessa árs hafi jeg í þeim erindum,
verið á sifeldum ferðalögum. Tilþess
gæti jeg nú hugsað með gleði, ef mjer
ávalt hefði virst árangurinn tiltölu-
lega eins mikill og erfiðið.
Samkomur fyrir heiðna menn voru
æfinlega vel sóttar, og mjer hefir virst
fólk fúsara til að hlýða boðskap okk-
ar en þrjú undanfarin ár. Nýjatesta-
menti kaupa menn iðulega og þús-
undir smárita hafa með sýnilegri
ánægju verið móttekin. En að koma
á bihlíu- eða trúarbragða-námskeið
veitist öllu erfiðara. En til þess ern
dæmi, að tilheyrendur okkar hafa
ótilkvaddir varpað skurðgoðunum út,
og jeg hefi sjaldan haft ástæðu til
að efast um að slík hugdirfð væri
frá Guði, þó annað sje að helga hjarta
sitt Kristi.
Minnisstæðasti viðburður ársins er
skirnarathöfnin í Líðgjagi síðastliðið
vor. Guð hefir ugglaust um það vitað
að mjer var þá þörf á að njóta gæða
eiiífa lífsins i samfjelagi heilagra, eft-
ir siðustu hringferðina til útslöðv-
anna.
Um framtíðarhorfarnar.
hefi jeg fátt að segja. f ráði er að jeg
flytji alfarinn til Yunyang, (nyrðsta
aðalstöð á bökkum Hanárinnar, 300
milur fyrir ofan Laohokow), er þar að
eins einn kristniboði í stærstu sókn-
inni okkar. í nyrðstu fjallahjeruðum
tveimur, er yfir hálf miljón íbúa og
þeim hefir enginn enn þá boðað
Krist. Ef Guð lofar, mun jeg þangað
fara með íslenska ferðatjaldið áður
en veturinn er liðinn. Hlakka jeg
mikið til þeirra ferða, sjái jeg mjer
fært að launa innlendan aðstoðar-
mann.
Framtíðina verður maður að sjá i
Ijósi fortíöarinnar. Það er vitnisburð-
ur allra, sem Drottni hdia trúir reynst,
að vel muni úrrætast, þótt útlitið sje
ískyggilegt, og að þjónár hans þurfi
engu að kvíða. Áhugi Guös barna
heima hefir á liðnu ári bent i þá
átt, að slyrk muni ekki þann Ianda
vorn skorta, sem helga vill sig þessu
góða verki. Krislnum mönnum er
ekkert velferðarmál hugðnæmara en
en trúboðið, sje jeg þess nú mörg
dæmi er jeg lít um öxl yfir liðið ár.
»Vjer prjediknm Krist« —
já, það höfum vjer reynt að gera —
fyrir Guös náð. Fyrirmyndar kristni-
boðinn mesti, Páll, segir oft í brjef-
um sínum, að hann prjediki ekkerl
annað en Krist. En hafið þið tekið
eftir því, að á tveimur aðalstöðun-
um, I. Kor. 1, 23. og II. Kor. 4, 5.
ritar hann um mikla og sjerstaka
erfiðleika, sem »Krists-boðinn« á í.
Pvi hafa sumir breytt til, og eru nú
hættir að prjedika Krist, hættir að
prjedika heimsku krossins og undur
páskahátíðarinnar.
Peir hafa breytt til, en þeim hefir
hraparlega mistekist, eins og líka mis-
skilningur þeirra er hraparlegur. —
Af hverju stafa erfiðleikar »kristni-
boðans?« — »Guð þessarar aldar
hefir blindað augu hinna vantrúuðu«,
segir Páll, »lil þess að ekki skuli
skína birta af fagnaðarerindinu um
dýrð Krists«, — því skal engu breytt
til í boðskapnum, að breyting verði
á tilheyrendum vorum. Pví sú breyt-
ing getur að eins á oröið fyrir boð-
un Krists, akraft Guðs og speki Guðs«.