Bjarmi - 01.01.1926, Blaðsíða 15

B JARM1
lí
gleymt þeim, sem ráfuðu út i svart-
nættismyrkri heiðninnar.
En þar með er oss eftir skilin sú
skuld, sem oss er skylt að borga.
Guði sje lof fyrir það, að Andinn,
sem Jesús bjet að senda lærisveinum
sínum til að minna þá á alt, sem
banu hafði sagt við þá, — að sá hinn
sami Andi hefir nú rækilega mint
kirkjuna á trúboðsskyldu hennar.
Já, á vorum dögum — tímum trú-
boðsins — skal enginn gela sagt, að
hin heilaga trúboðsskipun sje ekki
brýnd fyrir kristnum mönnum. Það
er því harla erfitt að hugs sjer þann
mann kristinn, sem ekki vill vera
samverkamaður að trúboði.
En að lokum þelta: í*að kemur sá
dagur, er vjer verðum allir leiddir
fram fyrir dómstól hans, sem hefir
alt vald á himni og jörðu. Fyrir oss
veltur þá alt á því, hvort vjer höfum
verið honum hlýðnir yfirleitt — og
í því, að gera allar þfóðir að Krists
lœrisveinum,
Sr. K. Schreiner. Á. Jóh.
Þegar jeg sá og heyrði
Torrey.
Jeg heyrði Torrey í New York
haustið 1920. Anna vegna gat jeg ekki
farið nemaá kvöldsamkomuna ogkom
þá svo seint að sæti voru engin auð í
hinum mikla kirkjusal, nema mjög
utarlega; samkoman var þó ekki
byrjuð.
Ugglaust liafa fleiri en jeg hlakkað
lil þessarar samkomu. í enskumæl-
andi löndum mun Torrey vera vin-
sælastur og viðfrægastur núlifandi
kennimanna. Hann er maður háment-
aður og hefir samið mesta fjölda
guðfræðilegra rita. Var hann fyrsti
forstöðumaður Moody skólans i Ghi-
cago’) og stofnaði siðar biblíuskólann
mikla í Los Angeles, sem hann ný-
lega er farinn frá. En Torrey. ferða-
prjedikarinn, er þó efiaust mönnum
kunnastur og kærastur. Hefir hann
farið víða um heim og alla leið til
Kína. Engu fyr mun mönnum fyrn-
ast minning um Torrey og Alexander,
en Moody og Sankey. — Nú eru þeir
allir heim farnir nema gamli Torrey.
Ekki trúi jeg öðru en að þig setji
hljóðan horfirðu yfir áhorfendaskar-
ann. En sá friður! Flestir drjúpa
höfði og biðja — i hljóði. Hvílík
kyrð! Þó mun þjer finnast, að hjer
gangi mikið á. Yfirborðið er lygnt og
spegilsljett, en Guð er vottur ólgu
sálardjúpsins, mestu og alvarlegustu
baráttu mannlifsins. Og í hinum mikla
nið bænamálsins tekur hann eftir
andvarpi hvers einasta mannsbarns
— út af fyrir sig.
Á lágum palli stendur ofurlítill
ræðustóll, tæplega mittishár. En
Torrey stígur ekki í stólinn; hann
slendur fyrir utan og styður hægri
hendi á stólbríkina. Hann er maður
þrekinn, nokkuð hár og teinrjettur;
sköllóttur er hann, en hvíta hárið á
vöngunum og gráa skeggið fer hon-
um prýðilega. Ekki er hann fyrir-
ferðarmikill á meðan á ræðunni
stendur; hreyfir hönd öðru hvoru
og talar svo blátt áfram að jeg er
enn þá ekki alveg viss um hvort
hann sje mælskur eða mjer sje óljóst
hvað sönn mælska er. Rómurinn er
karlmannlegur en þægilega lágur og
framburðurinn einstaklega skír og
greinilegur.
Ræðan minli mig undir eins á »HeiI-
ræði« Hallgríms Pjeturssonar1 2). Hjer
1) Sbr. Bjarma 1921. 8 tbl.
2) Ræðan barst mjer nýlega prentuð í
hendnr, svo rifningarstaðir og alt annað