Bjarmi - 01.03.1927, Blaðsíða 4

56
B J AR MI
grenni Óslóar gerir stúdentunum
stundum heimboð. Er því tekið með
hinum mesta fögnuði; menn gleyma
um stund öllum bókum og heilabrot-
um og njóta sælu sveitalífsins.
Eitt af því sem einna mest sjer-
kennir skólann er bænalífið, sem ríkir
þar. Hvern morgun safnast þeir, sem
vilja, til sambæna og jafnan er ein-
hver prófessoranna, með hópnum. —
t*eir vilja byrja dagsverkið fyrir Guðs
augliti og biðja fyrir skólanum, nám-
inu og ölluin stúdentum yfirleitt. —
Oftar en einu sinni hafa þeir reynt
sannleik Jesú orða: »Biðjið og mun
yður gefast«. Hjer er eflaust falin
<3jTpsta orsök þess að starfið hefir
lánast svo frábærlega vel.
Skólinn er nú vel þektur orðinn
um öll Norðurlönd og ekki ósjaldan
fær hann heimsókn frá sænskum og
dönskum stúdentum. Er útlending-
unum mjög vel tekið, ekki síst ís-
lendingum. Kemur hjer í ljós, sem
ella, hin frábæra velvild Norðmanna
i garð hinna fornu frænda sinna.
Að síðustu má minnast árangurs-
ins af starfi skólans. Trú þeirra, sem
hófu starfið, hefir ekki orðið lil
skammar. Skólinn hefir á þessurn 20
árum sent frá sjer marga ágætismenn,
sem hafa leyst starf sitt af hendi,
sem sannir þjónar Jesú Krists. Trú-
arlífið hefir blómgast þar, sem áður
var dautt og dofið. Sumir hafa farið
til heiðingja landanna til þess að boða
þar fagnaðarerindi frelsarans. Skól-
inn er hinum kristnu söfnuðum ó-
metanleg hjálp í starfi þeirra í þjón-
ustu Krists. Og þeir þurfa eigi að
neyðast til að velja prestaefni, sem
kenna þvert á rnóti trú þeirra og
sannfæring, en þeim veitist kostur á
að fá presta, sem lifa hinu sama
trúarlífi og þeir og grundvalla kenn-
ingar sínar á ritningunni og trúar-
jáfning kirkjunnar. Og trúaðir stúd-
entar, sem stunda vilja guðfræðisnám
eru ekki nauðbeygðir til að nema
kenningar, sem rífa grundvöllinn und-
an trúarlífi þeirra, en eiga kost á að
stunda þanníg nám sitt að það hjálp-
ar þeim lengra áleiðis í trú og þekk-
ing á DrottDÍ þeirra og frelsara og
gerir þá færari til að leiða aðra til
hans. Að rjettu dregur skólinn nafn
af söfnuðunum, því að hann starfar
í þágu þeirra; og meðan þeir treysta
honura og gefa fje til rekstrar hans,
verður hann að liði, en lengur ekki.
Og með sauni má segja, að fyrir-
tæki þetta ber Ijósan og fagran vott
um framtakssemi og fórnfýsi trúaðra
manna bjer í landi.
Noregi, í janúar 1927.
Óskar S. E. Porsteinsson.
Afi og amma.
SögujDættir
eftir
Guðrúnu Léirusdóttur.
Eflaust er giftingardagurinn öllum
minnisstæður merkisdagur, minsta
kosti var hann mjer það og okkur
Helgu báðum. Bar margt til þess.
Hann var heillaríkasti dagur okkar,
því að þá bundumst við þeim trygða-
böndum, sem hvorki tíminn nje ei-
lífðin fá rofið. Hann var svo að segja
fyrsti sólskinsdagurinn það vorið. —
það viðraði illa, en giftingardagur-
inn okkar rann upp bjartur með
dimmbláum himni, sem eklci sást
skýskafa á, með svo glóðheitu sól-
skini, að mjer finst jeg finni til geisl-
anna enu í dag; — annars er það
víst innra sólskinið, sem góðar end-
urminningar veita manni ávall.
Svo kom atvik fyrir þann dag, sem