Bjarmi - 01.03.1927, Qupperneq 6

B J A R M I
58
»Blessaður vertu«, sagði Helga og
hafði mjög gaman af varkárni minni.
»Jeg veit að þjer gengur gott eitt til,
en heldurðu að mjer sje ekki ó-
hætt á honum Skjóna, jeg hefi kom-
ið honum á bak fyr en i dag, og
hvernig heldurðu að jeg geti látið
nokkurn annan hest bera mig inn
i hjónabandið?«
»Ekki riðurðu á Skjóna þinum inn
að altarinu«, sagði jeg og hló.
»Nei, nei«, svaraði hún. »Jeg tek
svona til orða að gamni mínu, en
jeg hefi alt af hugsað mjer að sitja
á Skjóna mínum þegar jeg heíi mest
við«.
Við hjeldum áfram ferðinni um
fremur ógreiðan veg, þar til dró lengra
ofan eftir sveitinni, þá batnaði veg-
urinn og var með köflnm ágætur.
það hefir margan manuinn hent, að
falla fyrir »freistingum«, sem er sam-
fara því, að sitja á góðum hesli, og
við Helga urðum í þeirra tölu. Við
riðum í loftÍDu, eÍDs og hestarnir
kornust, og bágt er að skera úr því
hverjum leikurinn var kærastur, klár-
unum, eða okkur sjálfuin, en fúsir
voru þeir til hlanpanna, og fljótir til
spretlanna, það var eins og Skjóni
tylti ekki fæti við jörð, ýmist rann
hann á hinni fegurstu vekurð, sem
jeg heíi sjeð, eða hann þreif til
stökksius, með þeirri snerpu og á-
kefð, að sá rauði minn drógst langt
aftur úr, og taldi jeg hann þó með fljót-
ustu hestum, og reið nú sem þjettast,
Vegurinn lá um sljetta mcla, og
Helga hvarf mjer brátt sjónum.
Moldrykið þyrlaðist undan fótum
Skjóna, svo að huldi hest og mann.
Jeg náði henni þar sem melunum
lauk. Við fórum þá af baki og leidd-
um bestana á gras, þar sem oft var
áð. Helga fór að fljelta hár sitt, sem
var farið úr fljettunnm.
»Þelta er hrein og beÍD fanta reið«,
sagði jeg. »Við megum ekki ráða
svona illa, Helga«.
»Skjóna minn langaði svo til að
hlaupaa, svaraði hún. »Gerði hanc
það ekki laglega?«
«Það held jeg nú«, sagði jeg. »En
þarna kemur fólk. Eigum við ekki
að bfða hjer, þangað til það er farið
fram hjá, og sjá hverjir það eru?«
Helga leit við sem snöggvast. Henni
brá, sýndist mjer.
»Eru það ekki Dalsfeðgar?« sagði
bún, og nú varð röddin snörp og
knidaleg.
»Ekki sje jeg betur, og einhverjir
með þeim. Nei, jeg bíð ekki eftir þeim.
Jeg vona að Skjóni minn skili mjer
nægilega langt á undan þeim, og losi
mig við samfylgd þeirra«.
»þeir eru vel ríðandi«, sagði jeg.
»Jeg held það verði fult eins jgott
fyrir okkur, að bafa þá ^á undac
okkur«.
»Ekl<i held jeg það«, svaraði Helga.
»Þeir á hjerna í ‘móunuin, eins og
flestir gera, og á meðan tökum við
sprettinu«.
Hún vatt sjer á bak, áður en jeg
gat komið henni til hjálpar, og Skjóui
beið ekki boðanna. Jeg tafðist litiö
eitt við beisiið á hesti minum, seœ
haiði flækst einhvern veginr. utan um
fótinn á honum, og rjett i sömu svif-
um og jeg reið á stað, þeyslu þeir
Dalsfeðgar að, ásamt piltum, sem jeg
þekti ekki. Jeg spretti úr spori, og
varö feginn er jeg sá, að þeir stigu
allir af Ibaki, eg bjóst við, að þeir
hefðu eitthvað meðferðis til hress-
ingar, og vonaði að þeim dveldist
við það. En ekki varð það lengi,
því rjett á eftir hentist Björn fram
hjá mjej á Ijón-fjörugum gæðing, sem
var sagt, að hann hefði keypt ný-
lega úr Skagafirðí.