Bjarmi - 21.02.1928, Page 4

52
B J A R M I
Úr blöðum frú Ingunnar.
María Louise Dahi, segir frá.
Framli. ------
»Veslingarnir, hvernig skyldi ykk-
ur nú vegna, móðurlausai ?« hvíslaði
hann um leið og hann breiddi sæng-
ina betur ofan á yngri dótturina.
Ingunn hafði fyrst og fremst verið
móðir. Það hafði sett svip sinn á
allan hugsunarhátt hennar og háttu
í lífinu. Hún hafði ekki einasta ver-
ið góð móðir litlu stúlknanna, heldur
hafði móðurtilfinning hennar og
komið fram í viðmóti hennar gagn-
vart honum, systkinum hennar og
vinum en ekki síst gagnvart sóknar-
börnunum, Umhyggjusemi með öllu,
sem á vegi hennar varð, þörfin fyrir
að hjálpa og vernda, hafði alt af
verið vakandi hjá henni. Aldrei fór
neinn erindisleysu til hennar, sem
hjálpar þurfti. »Mjer þætli gaman að
geta »ausið« út gjöfunum«, hafði hún
sagt við hann einhverju sinni.
þegar sra Jóhannes Birk sat í stofu
sinni þetta sama kvöld, tók hann
upp hjá sjer blöð, sem kona hans
hafði skilið eftir í heilsuhælinu. —
Blöðunum var raðað í umslög og
skrifað utan á hvert umslag. Hann
tók þrjú umslög frá, sem hann ætl-
aði að lesa þá um kvöldið. Utan á
þessi umslög var skrifað: »Til Jó-
hannesar«. »Til dætra minna«, og á
þriðja umslagið var skrifað: »Lesist
áður en jarðarförin fer fram«. Hann
tók blöðin, sem lágu innan í síð-
asta umslaginu. Var það alllang mál,
skrifað á laus blöð rifin upp úr stíla-
bók, en utan um þau hafði verið
smeygt venjulegum sendibrjefapappír
og var skrifað utan á syrpuna:
»Kæri Jóhannes, gætir þú ekki
lesið þetta upp fyrir stúlkunum mfn-
um í K. F. U. K. — helst mjög bráð-
lega? — Eftir að mig dreymdi þenna
undarlega draum, flaug mjer í hug,
að einhver þeirra kynni að eiga í
einhverri baráttu, og þú veist, að
jeg vildi svo gjarnan geta hjálpað á
einhvern hátt. Það getur verið að
Guð hafi viljað nota mig einu sinni
enn. — þín Ingunn«.
»E. S.: — Pegar jeg byrjaði að
hripa þetta niður, hafði mjer ekki
hugkvæmst, að þetta myndi nokk-
urn tíma verða lesið upp fyrir stúlk-
unum, og skrifaði jeg það því sem
einskonar dagbók. Þú getur slept því
úr sem þjer finst mega missa sig.
En láttu þeim skiljast að það fylgir
því alvara að lifa, og að þær sjálfar
verða að velja hina rjettu leið. Ó,
hve mjer þykir vænt uin þær, og
hve fegin jeg vildi geta gert eitthvað
fyrir þær — og nú finst mjer jeg
hafa komið svo ósköp litlu í fram-
kvæmd fyrir þær. Það er hræðileg
tilhugsun, ef það væri mjer að kenna
að einhverri þeirra fataðist og næði
eigi markinu. — Jóhannes, segðu
þeim það aftur og aftur, að það sje
sannleikur, þetta, sem við höfum verið
að segja þeim, brýndu það fyrir þeim,
að hlýða Guði og segðu þeim frá
sælunni, sem felst í að trúa. Við —
þú og jeg — við hljótum að vita
hvað við erum að tala um eftir sið-
ustu reynslu okkar. — Er það ekki
sæla að geta flutt þakkargerð, þrátt
fyrir þá vissu, að maður á að deyja
ung, ekki þrítug, og hverfa frá manni
og börnum, sem voru manni ást-
fólgnari en alt annað á jörðu? —
Hvernig skyldi sá maður taka slíku,
sem ekki ætti trúna? Ó, það væri
hræðilegt! En jeg á ekki orð yfir
það, hve örugg og rólynd jeg er. —
í’egar jeg loka augunum oghvíli höf-
uð mitt viö kross Krists, þá er jeg