Bjarmi - 01.05.1928, Blaðsíða 2

Í06
Ú JARMi
ar búskapnum, hann skirrist ekki
við að leggja á sig nokkurt það erf-
iði, sem hann heíir minstu von um
að geti gagnað búinu.
Og húsmóðirin lætur sjer ekki ó-
annara um sín heimilisstörf. Hún
brýtur ekki síður heilann um, að
spara það sem hægt er, og reyna að
auka það sem arðvænt er, — og hún
legst ekki ólúnari til hvíldar en
bóndinn.
Og líkt er um aðra heimilismenn.
En þó húsbændurnir sleppi aldrei
umhugsuninni fyrir heimiliskaginum
úr huga sínum og láti ekkert hjá
líða, sem þeir geta honum til góðs,
— þó á yfirborðinu líti svo út, að
þeir standi i þeirri trú, að heimilis-
hagurinn sje undir þeim sjálfum
kominn, — þá er það ekki svo hið
innra með þeim. — Þeir vita betur
í hjarta sínu.
Það kemur oft fyrir, að þeir sem
róa til flskjar hreppa óveður út á
djúpmiðum. Aldrei verður þeim fyrir
er rokið skellur á, að leggja árar í
bát, af því að þeir hugsi sem svo,
að það sje heimska af þeim að halda,
að þeir geti nokkuð gert í svolítilli
smákænu út á reginhafi í höndum
höfuðskepnanna, — alt verði að fara
sem verða vill. Nei, — í þess stað beita
þeir öllu, sem þeir eiga til í barátt-
unni á móti sjó og vindi í sókninni
að landi. Þeir vita að án þess er
engin bjargarvon. En þeir vita jafn-
vel að það er ekki einhlýtt, ekki
einu sinni það mikilverðasta, hið úr-
skerandi. þeir finna á sjer, að mikil-
vægasta og úrskerandi aflið er fyrir
utan og fyrir ofan óveðrið og þá
sjálfa, — að það er hinn huldi kraft-
ur, sem öllu ræður í tilverunni. Það
er Guð. Jafn vissir og þeir eru um
það, að þeir megi einskis láta ófreist-
að sjálfir til undankomu, jafn áþreif-
anlega finna þeir, að í rauninni ræö-
ur stormurinn ekki örlögum þeirra,
heldur herra hans og þeirra — Guð.
Undir honum er það komið hvort
þeir fljóta eða sökkva, en um leið
undir sjálfum þeim, að þessu leyti,
að þeir vita, að Guð krefst þess að
þeir geri sitt til, ef þeir eiga að fá
að ná landi.
Það er eins með húsbændurnar og
heimilismennina á sveitaheimilunum.
Þeir vita þetta hvortveggja í hjarta
sínu, að þeir verða að leggja sig í
líma til að komast af, og þó er það
í raun rjettri hvorki á valdi þeirra
sjálfra nje annara mann, hvort heim-
ilið stendur eða fellur, heldur Guðs
eins.
Allir hafa þetta á tilfinningunni,
þótt margir klæði það ef til vill al-
drei í skýra hugsun nje lýsi því með
orðum. Eu jafnvel þeir finna þó
sannindin í orðum hins forna sálma-
skálds, sem máske hefir betur en
nokkur annar, orðað þessa almennu
tilfinning á þennan hátt:
»Ef Drottinn byggir ekki húsið,
erfiða smiðirnir til ónýtis; ef Drott-
inn verndar eigi borgina vakir vörð-
urinn til ónýtis«.
Hvað verður úr ráðagerðum og
fyrirætlunum heimilismannanna, ef
heilsan þrýtur? Og Guð, en ekki þeir,
ræður heilsunni.
Hvað þýðir barátta þeirra fyrir
eldi og viðhaldi skepnanna, ef far-
aldur hleypur í þær, eða stórhríðin
skeflir yfir þær út í haga? En Guð,
en ekki þeir, getur við því gert.
Til hvers er stritið, ef ótíðin helst,
hvert heldur á sumri eða vetri? Og
mennimir ráða ekki veðráttunni,
heldur Guð.
Og hvað verður jafnvel úr árlöngu
erfiði og yrkju á jörðinni, ef Guð
heldur ekki hlífiskildi yfir henni?
Fyrir fám árum fjell skriða yfir eitt
túnið hjer i grendinni, og eyðilagði