Bjarmi - 01.05.1928, Blaðsíða 5

BJARMI
109
en það fjell ekki, því að það var
grundvallað á bjargi. Og hverjum,
sem heyrir þessi orð min og breylir
ekki eftir þeim, honum má líkja við
heimskan mann, er bygði hús sitt á
sandi; og steypiregn kom ofan, og
beljandi lækir komu og stormar bljesu,
og buldu á því húsi, og það fjell,
og fall þess var mikið. —
Verum hinir hygnu menn. Byggj-
um hús vor á bjargi: Biðjum án
afláts, lesum guðsorð að staðaldri
og reynum að vinna alt í anda Krists.
Pá blessar Guð heimili vort.
Náð hans og friður sje með oss
öllum.
1 Jesú nafni
Amen.
Ör blöðum frú Ingunnar,
María Louise Dahl, segir frá.
Framh. _____
Sum andlitin voru daufleg og von-
leysisleg, önnur báru greinilega vott
um skelfilega örværtingu, eins og
fólkið hefði lifað við eintómar þján-
ingar. Stöku maður var svo grimm-
úðlegur og harðneskjulegur á svipinn,
að mig furðaði lítt á því, þó þeir
kæmu harkalega fram gagnvart ná-
unganum, spyrntu honum eða hrynlu
úr vegi, eða ækju kæruleysislega yfir
þá, sem undir urðu.
En mest snart mig þó svipurinn á
andlitum all-margra manna, sem þarna
voru á ferð um veginn. — Venju-
legast var þann svip að sjá hjá ungu,
snyrtilega búnu fólki. Fólk þetta virt-
ist vera hið ánægðasta, hló og talaði
í sífellu, en er betur var að gáð og
litið í augu þess, lýsti út úr þeim
einhver örvæntingar-spurning, sem
viitist sárbæna mann um hjálp.
Þessi sjón minti mig á ungan liðs-
foringja, sem jeg sá einhverju sinni
endur fyrir löngu í stórborg. Hann
sat á ferðatösku sinni i húsahliði,
með tóma flösku í hendi, og söng
af öllum mætti. Inntakið í söngnum
var, að lífið væri fagurt, meðan maður
væri ungur og glaður, en á milli setn-
inganna sveiflaði hann tómu flösk-
unni yfir höfði sjer. Alt í einu þeylti
hann flöskunni frá sjer, grúfði sig
niður og fór að gráta, en hrópaði
jafnframt í sífellu: »HjáIp, hjálp«.
Kátína hans var öll á yfirborðinu,
en hrygð hans risti dýpra, því hann
gat hvergi leitað athvarfs með hrygð
sína. — þannig virtist mjer gleði og
hrygð fólksins á veginum yfirleitt
farið.
Og þó ekki skorti skart og skraut,
gull og gimsteina, þá skildist mjer
þó, að hjer væri á ferðinni alveg
dæmalaus eymd.
Jeg tók nú fyrst eftir því, að um-
ferðin á veginum beindist mikið til
í eina átt. — Raunar nam stöku
maður staðar og virtist hugsa sig
um, en sneri síðan við og barðist
gegn straumnum í hina áttina. Sýnd-
ist mjer fólk þetta verða miklu ham-
ingjusamlegra yfirlitum eftir en áður,
svipurinn varð eitthvað svo einbeittur
og hreinn.
Ósjálfrátt sneri jeg mjer við, til
þess að sjá hvert meginið af fólkinu
á veginum væri eiginlega að fara,
og hvert þessi breiði vegur lægi.
Þóttist jeg verða mjög skelkuð, er
jeg sá hvert leiðin lá, og hjúfraði
mig fastar upp að englinnm.
»Hvað er þetta?« spurði jeg.
I mikilli fjarlægð, þar sem trjá-
raðirnar runnu saman i fjarska,
brann feiknalegur eldur, er slíka
birtu lagði af, að jeg varð að grípa
fyrir augun.
Er jeg leit upp aftur, sá jeg að
Ijómann lagði af geysilega stórri
byggingu. — Þetta var glæsileg sjón,