Bjarmi - 07.05.1928, Blaðsíða 2

114
BJARMI
Jeg vil því i dag leggja mjer og yður
í huga spurningar þessar:
Hvers vegna geng jeg til kvöldmál-
tiðarborðs frelsara mins, — og hvað
er það, sem getur hindrað mig frá þvi?
Andi þinn, góði Guð, gefi andi vor
finni þessum spurningum rjett svör,
og veki alvarlega tilfinningu vora fyr-
ir gildi hins heilaga kvöldmáltíðar-
sakramentis.
Hið fyrsta, sem verður jafnan í
huga mínum, sem ómótstæðileg hvöt
til þess að ganga til guðsborðs, er,
að Jesús bauð það. »Gerið þelta í
mina minningu«, segir hann, — »svo
oft sem þjer drekkið« tekur Páll post.
fram. — Mjer er hugljúft að taka til
greina tilmæli vina minna; hvi þá
ekki umfram alt þess, sem mjer er
mestur velgjörari og vinur. Jeg tel
mjer skylt að fylgja fyrirmælum þeirra,
sem settir eru til að skipa og bjóða ;
hví þá eigi fyrst og fremst þess, sem
hefir guðdómlegt vald? — Og þessi
tilmæli, þetta boð Jesú líkist eigi
köldum siðvenju fyrirmælum; ylur
elskunnar finst í því, að hann lýsir
hjartanlegri löngun sinni að neyta
þessarar máltíðar með ástvinum sín-
um sínum áður en hann liði. Svo
lýsir hann yfir andlegri samvist sinni
að henni með þeim í hinu nýja guðs-
ríki, sem nú var að stofnast. Tök-
um eftir helgun brauðsins og víns-
ins, sem hann svo nefnir líkama og
blóð, — alt er þetta lifandi alvara
og heilagleiki, — Og þegar jeg loks-
ins minnist þess, að ástvinur minn
leggur þetta fyrir mig eins og síð-
asta vilja sinn, áður en hann lætur
lífið — fyrir mig — þá gerist ekki
samviska mín róleg, nje lætur rækt-
arleysi mitt óátalið, ef jeg hefi þessa
beiðni að engu.
Jeg finn til þess i annan stað, að
mjer er skylt að minnast með heitri
tilfinningu sjerhvers þess, sem frels-
ari minn gerði mjer og öðrum sam-
sekum bræðrum mínum til frelsunar
og fullsælu. En eins og kærleikur
Jesú virðist ná fullnaðarmarki sinu
í því, að láta lífið fyrir mennina,
þannig finst mjer hinn innilegasti
kærleikur minn til hans hljóti að
hvíla við þetta eins og þungamiðju :
Jesús dó fyrir mig. Einskis ber injer
að minnast oftar; ekkert ætti að hafa
meiri áhrif á lif mitt til betrunar og
helgunar, svo að eigi sannist, að þessi
heilaga fórn verði árangurslaus. En
ekkert fær sterkar vakið í huga mín-
um minningu dauða Jesú en hið
heilaga kvöldmáltíðarsakramenti, er
jeg í anda dvel með Jesú og læri-
sveinum hans, meðtek brauðið og
vínið eins og af hendi hans og heyri
hann segja: »Þetta er minn líkami
sem fyrir yður er gefinn,------þessi
bikar er hinn nýi sáttmáli í mínu
blóði, sem fyrir yður er úthelt«. —
Gæti jeg þá fengið af mjer að hafna
hinu besta minningarmeðali þess,
mjer á að vera kærast og dýrmætast
og helgust skylda að festa hugann
við og þakka óaflátanlega? Æ, það
væri ræktarleysi og það hættulegt,
sem jeg bið Guð að varðveita mig
frá.
Enn er það, að sú fræðsla og leið-
beining fyrir líf mitt, sem jeg hefi
notið frá Jesú, bindur mjer skyldu
lærisveinsins við meistarann. Lítum
á þá skyldu fyrst meðal manna. —
Hafi einhver notið sannleiksríkrar
uppfræðingar, nauðsynlegrar leiðbein-
ingar og ástríkrar upphvatningar hjá
öðrum, sem viðurkent er, að þekki
öðrum betur leið sannleikans og rjett-
lætisins, jafnvel þó ýmsir hafi orðið
til að mæla á móti honum, og nem-
andinn verði fyrir sjálfum sjer að
viðurkenna blessunarrlk áhrif kenn-
arans — hvort er það þá drengilegt
af nemandanum að samþykkjast, fyrir