Bjarmi - 07.05.1928, Blaðsíða 6

118
B J A R M 1
»Aumkva mig og við þig einan innd,
svala þrá, sjúkleik frá sálu hrind.
Gef mjer bergja lífsins lind,
lát mig ekki deyja’ í synd,
skrýð mig þinni skírri mynd«.
Jeg efasl þá eigi lengur um að þú,
blessaður frelsari minu, takir á móti
mjer, og bjóðir mjer fögnuð þíns
frelsis.
Og eitt er enn, sem hryggir sál
mína: Mjer virðist, að ávextirnir af
kvöldmáltlðarnautn minni sjeu oft of
skammir; og hið sama virðist mjer
máske sýna sig hjá öðrum. Petta
getur orðið hindrun, en jeg vil hug-
leiða hana betur. — Jeg má ekki
dæma um aðra í þessu efni; það er
Guðs að rannsaka hjörtun. En jeg
lít til óstöðugleika sjáifs mín. Mundi
jeg betur farinn, þótt jeg af hræðslu
við hnnn hætti að leita náðar og
styrks í kvöldmáltíð Drottins? Mjer
virðist ekki. Miklu fremur vil jeg
vona það, að þær góðu hugarhrær-
ingar, sem vakna hjá mjer, skilji
eilthvað eftir í sál minni, og hafi
slyrkt samfjelag mitt við frelsara minn.
Jesús lýsti því eitt sinn, hvernig sæðið,
sem kastað er í jörðina, dafnar án
þess maður viti það. »Af sjálfri sjer
ber jörðin ávöxt«, segir hann. Það
er ylur sólarinnar, sem vekur þannig
líf í skauti hennar. Eins trúi jeg, að
ylur og kraftur Guðs anda megi koma
til hjálpar við viðleitni mína til að
verma hjarta mitt til gróðurs, eða
að minsta kosti forða því frá að kólna
og gróðrinum frá að deyja.
Þegar frelsarinn hafði fyrst hina
helgu máltíð með postulum sínum,
þá undanskildi hann engan af þeim,
sem þá voru að máltíð með honum.
Var þó trú þeirra veik, og jafnvef
Pjetur afneitaði honum stundu síðar.
Mun þó eigi þetta helga sameiningar-
meðal hafa hjálpað til þess, að verja
þá falli í hinum þungu freistingum,
fcm nú mættu? Mun þaö eigi hafa
gert hjarta Pjeturs bljúgara og við-
kvæmara að finna og viðurkenna á-
viiðing sína, og reisa við þá hellu
trúarstyrkleikans, sem Drottinn vildi
byggja á kirkju sína? Jeg efast eigi
um það.
Jeg hefi nú látið yður, kristnir
vinir, einlæglega i ljósi hugsanir minar
og tilfinningar viðvikjandi þessu helgi-
dómsatriði trúar vorrar, kvöldmál-
tíðarsakramentinu. Jeg get búist við
því, að efaseminni og heimshyggjunni
virðist þær barnalegar. Jeg gef mig
ekki að því. Oss er af Drolni vorum
og meistara fyrirsett að meðtaka
guðsríki eins og börn. Hin helgu fræði
kristindómsins hafa lengi »verið Gyö-
ingum hneyksli og Grikkjum heimska«
og verða það enn. Jeg fyrirverð mig
ekki að setjast í anda að fótum guðs-
sonar og meðtaka fræði smælingjanna
gegnum orð vottanna, sem hann hjet
að Iáta anda sinn minna á alt, sem
hann hafði talað við þá. Jeg fyrir-
verð mig ekki að koma i anda að
krossi frelsara míns og laugast þar
þeirri lífsdögg, sem jeg sje að best
hefir um aldirnar vökvað akur Guðs
hjer á jörðinni til eilífs blóma, fært
hjörtunum frið og huggun. — Drott-
inn minn! »Blóðdropar þínir, blessað
sáð ber þann ávöxt, er heitir náð«.
Jeg fel yður, kærir tilheyrendur,
nú þelta mikilsverða efni til íhugunar
á þessum alvöruþrungnu kyrðar-
dögum, að það búi yður undir að
geta fagnað af bjarta dýrðlegum
geislum páskasólarinnar og síðan
þakkað þá við altari Drottins.
Jeg fel þjer, himneski faðir, ávöxt
einfaldra en einlægra orða minna.
Andi þinn blessi og helgi hjörtunum
það, sem má þrýsta þeim að föður-
hjarta þinu og að krossi þíns elsku-
lega sonar. Heyr bæn mina; jeg bið
þig i nafni hans. Amen.