Bjarmi - 07.05.1928, Blaðsíða 3

BJARMI
115
öðrum, sem lægja meistarann, eða
þrekmannlegt að láta eigi í ljósi hjart-
ans viðurkenningu sína og tiltrú til
hans? Finnur eigi nemandinn miklu
fremur til skyldu að verja meistar-
ann, og til metnaöar i því, að láta
sjást fastheldni sína við fyrirmæli
hans, einmitt þá helst, er aðrir sýn-
ast lítilsvirða þau? Nú verð jeg að
játa fyrir sjálfum mjer, að Jesús er
sá hinn visasti, sannleiksrikasti, um-
hyggjusamasti og ástríkasli kennari
og leiðtogi, sem jeg eða nokkur mað-
ur, heyrandi orða hans, hefir átt. —
Það er sannfæring mín, að líf hans: |
orð hans og verk var guðdómsgeisli
hjer á jörðu — að hann var »ímynd
íöðursins«, og fyrir mennina »vegur-
inn, sannleikurinn og lífið«. En þá
finn jeg, að jeg fæ aldrei meiri hvöt
til að standa við þessa sannfæringu
mína og verja hana, en þegar jeg
sje dreginn skugga á hana. Og treysti
jeg mjer ekki að gera það með orð-
um, vegna ófimleika mins í þeirri
grein, þá er mjer því fremur fró að
gera það í verki, og láta sjást, að
jeg held við fyrirmæli guðdómlegs
drottins míns og meislara, þótt aðrir
umhverfis mig hafni þeim. Huga
mínum liggur við aö finna í því eins
og rjettmæta hefnd hans vegna —
en þó miklu fremur viðleitni þess,
að halda fast því, sem jeg hefi, svo
að enginn taki frá mjer kórónu mina.
Já, kórónu mínal Hver er hún
hjer í tímanum? Sú hin sama, sem
hún á að verða í eilífðinni: innilegt
samfjelag andans og sameining við
guðsson, Drottin minn Jesú. Þetta
samfjelag er hafið hjer á jörðu:
»Verið í mjer, þá verð jeg líka í
yður«, og fullkomnast í eilifðinni:
»Faðir, jeg vil að þeir, sem þú gafst
mjer, að einnig þeir sjeu hjá mjer
þar, sem jeg er«. 1*6113 samfjelag er
ósýnilegt, af þvi að það er andlegt,
en guðsorð bendir ótvirætt á, að það
sje til: »Sjálfur lifi jeg ekki framar,
heldur lifir Kristur i mjer«. Og fyrir
hugsun minni er það tina leiðin til
þess, aö jeg öðlist hlutdeild í því,
sem Jesú annars tilheyrir, þ. e. að
andleg tilvera mín hreinsist og helg-
ist i sambandinu við Jesú, eins og
greinin ber því að eins ávöxt, að hún
sje á vínviðnum; þaðan fær hún lif
og kraít. — En nú verð jeg að ráða
það af orðum Jesú, að eitt hið kröft-
ugasta meðal til þessarar andlegu,
ósýnilegu sameiningar sje hið heilaga
kvöldmáltíðarsakramenti: »Sá, sem
etur hold mitt og drekkur blóð mitt,
sá er í mjer og jeg í honum«. Hvernig
fæ jeg mig þá til að hafna þessu
blessuðu sameiningarmeöali? Mun
það eigi verða til ámælisins: »Þjer
hafið ekki viljað það«. — Og sje nú
svo, sem jeg efa ekki, að kvöldmál-
tiðarsakramentið styrki mig í að elska
Jesú, sem endurlausnara minn og
frelsara, sem elskaði mig að fyrra
bragði, þá er mjer einnig efalaust,
að það leiðir á sama hált hjarta mitt
nær bræðrum mínum og systrum,
sem jeg veit að Jesús elskaði eins
og mig og vill frelsa eins og mig.
Það hjálpar mjer að elska þau. —
Vjer þekkjum það úr samlifi voru,
að oft verður unnað gegnum aðra.
Enginn bróðurkærleikur meðal mann-
anna verður ávaxtasælli en sá, sem
er i gegnum kærleika Jesú. Limirnir,
sem hlýða sama höfði, eru best fallnir
til þess að vinna hver með öðrum
og hver fyrir annan, og Kristur er
höfuð safnaðarinsa. Ó, hve það er
hugljúft, að allir limirnir sæki þekk-
ingu og lífsþrótt til þess sama höfuðs!
Virðum og notum hvert náðarmeðal,
sem Guð gefur oss til þess.
Og þegar jeg tala um kvöldmál-
tíðarsakramentið sem sameiningar-
meðal mannanna við Jesú og í Jesú,