Bjarmi - 07.05.1928, Blaðsíða 5

BJARMl
117
líkama sinn og sáttmálablóð, gefir^
og útbelt til fyrirgefningar syndanna.
Hann býður að neyta þess í minn-
ingu sína. Þetta verður að vera oss
nóg, og má vera oss nóg. Nákvæm-
ari rannsóknir á því virðast mjer í
þessu sambandi eigi nauðsynlegar,
og sorglega mikill ágreiningur hafi
því verið gerður um hið hulda Guðs,
þegar ræða var um nautn og blessun
þess. Hvernig má jeg setja skynsemi
mína dómara í þvi, sem hún kemst
eigi að? »Pessi er minn elskaði son-
ur, sem jeg hefi velþóknun á; hlýðið
á hann«, sagði líka rödd Guðs.
Ef til vill segir efi minn aftur:
»Hvernig á jeg og hinir fáu að slunda
það, sem fjöldinn hafnar og metur
einskis? Jeg hlýt að fylgja straumn-
um«. — Sje jeg þá ekki hvernig
straumarnir breyta sjer, víkja úr eldri
farvegum, stundum langt frá þeim,
vitja þeirra svo aftur? Flytur sann-
leikurinn sig svona til með þeim?
Nei, mannlífsstraumarnir ólga og æða,
því að frelsið er þeim gefið, breytast
og bylta sjer milli himnaríkis og
helvítis, ef svo mætti tala; en Guð
er óumbreytanlegur, og sannleikurinn
með honum, og vegur til hans, og
lífið í honum. Þetta þrent kom til
mannanna í Guðs syni Jesú Kristi.
Sá, sem elskar sannleikann, hlýðir
rödd hans. Hvort skal jeg þá meta
meira Jeiðsögn hans eða skoðana-
breytingar mannanna í sömu efnum?
Nei, jeg má ekki »fyrirverða mig
fyrir fagnaðarerindi Jesú Krists«,
kraftinn Guðs til sáluhjálpar, sjer-
hverjum sem trúir — eigi heldur fyrir
þær leiðir sem hann vísar mjer að
því, jafnvel þótt hugboð mitt geti
mælt með öðrum leiðum. — Jeg vil
þá meta mest að fylgja þjer, Drottinn
minn, sem lærisveinn þinn og barn
föðursins. Jeg vil hafa gleði mina í
því, að þú birtir smælingjunum vís-
dóm þinn, og hefir þóknun á því,
að honum sje fylgt, þótt heimurinn
máske um stund hyggi annað sam-
boðnara fræðurn sínum.
En eitt er það þó enn, sem trygt
getur huga minn og hindrað fram-
kvæmd mina: Ó, má jeg dirfast,
Drottinn minn, að snerta við dýrð-
legasta helgidómi þínum meðal mann-
anna, slíkur sem jeg er: hlaðinn
syndum og heimslegum girndum,
efandi og óstöðugur i góðum áform-
um mínum? Þannig hlýtur sál mín
oft að andvarpa, og hindrast jeg þá
i því að ganga til Guðs borðs. —
Minnist jeg þá einnig orða Páls post-
ula urn óverðuga nautn kvöldmál-
tíðarsakramentisins. — En þegar jeg
minnist þess aftur, að Jesús sagði:
»Komið til mín, allir þjer, sem erfiðið
og þunga eru hlaðnir«, og að hann
tók að sjer tollheimtumenn og ber-
synduga, og loksins lýsti yfir því,
að heiibrigðir þyrftu ekki læknis,
heldur vanheilir, þá dvín ótti minn
og mjer virðist jeg kenni gleðinnar
á himnum yfir syndugum, sem bætir
ráð silt. Sje jeg þá, að sjúkur má
eigi forðast lækninn, nje hungraður
fæðuna. Og einnig veit jeg, að hin
hörðu orð Páls postula áttu við sjer-
staka úlfúð og spillingu, sem var að
læðast inn i söfnuðinn, er hann skrif-
aði þau, og í samband við sakra-
mentið. — Jeg vil því gefa mig á
Guðs vald, biðja hann að vera mjer
syndugum líknsaman, og blessa við-
leitni mína og löngun að komast í
samfjelag við frelsara minn. Svo
mæli jeg til hans orðum sálma-
skáldsins:
»Jesús minn, Jesús minn, jeg kem hjer;
á þinn fund alla stund æski’ eg mér.
Marga þunga byrði’ eg ber,
bót, sem dugir, hvergi er
annarstaðar en hjá þjer«.----