Bjarmi - 01.06.1928, Blaðsíða 5

B J A R M I
133
erlendar bækur »aðal-mannanna« og
settist við að lesa þær enn á ný.
Stundir liðu og athugasemdum
fjölgaði á blöðum mínum. — Eu þá
mintist jeg þess, að jeg átti eftir að
undirbúa mig undir að flytja jóla-
ræðu. Ekki var ráðlegt að flylja þar
trúvarnar-erindi, allra síst með til-
vitnunum í bækur lærðra manna.
Það mundi fara fyrir ofan garð og
neðan hjá tilheyrendum mínum.-----
Svo lokaði jeg »lærðu« bókunum
og tók að hugsa um jólin. — En það
var líkast því, sem þau væru horfin
út í þoku alskonar vafa-spurninga.
Jólafögnuður, jólavissa, jólaauðmýkt,
— voru það ekki alt saman einlóm
orð, innantóm, sem tilfinningaríkir
menn hefðu skapað til að hugga sig
og aðra með í skammdegismyrkrinu,
þar sem skynsemin sá ekki þverhönd
frá sjer? — —
Jeg greip ræðusafn góðs prjedikara
og fór að lesa jólaræður, en þær
breyltu engu. »Er það satt?« »Er
það salt?« var alt af verið að hvísla
að mjer. »Meiri hluti mannkynsins
fyr og síðar hefir aldrei um það heyrt.
Meiri hluti hinna, ýmist andmælir
því eða lifir eins og aldrei hafi ver-
ið haldin krislin jól. — Til hvers
er að segja fólki frá þvf, enn á ný,
sem það kann, en trúir ekki, eða
að minsta kosti lætur alls engin
áhrif hafa á líferni sitt?« — — —
Jeg var í þungu skapi, og vissi
varla hvað gera skyldi.
í sama bili var kallað á mig til
kvöldverðar. — Litla stúlkan mín var
bjá mjer, hún hafði rjett mjer bækur
úr bókaskápnum og látið þar aðrar,
sem jeg hafði blaðað í.
»Jæja, við skulum koma og borða«,
sagði jeg. En þá svaraði hún:
»Eigum við ekki fyrst að þvo okkur,
pabbi minn?«
Hún vissi, að bókaryk á ekki heima
við máltíðir. — —
Það var sem jeg vaknaði af draumi
við þessi orð barnsins.
»Jú, við þurfum að þvo okkur«,
mælti jeg við hana. En við sjálfan
mig sagði jeg: »Þú áttir að þvo þjer«,
er þú komst frá lestri vantrúarrita
og ætlaðir að fara að hugsa um jólin.
— Þú áttir að lauga sál þína í auð-
mjúkri bæn við háslól Drottins. Og
í raun rjettri ert það ekki þú sjálfur
heldur liann sjálfur, sem þá getur
hreinsað huga þinn og lokað dyr-
um fyrir eiturskeytum kaldra efa-
semda. — —
Margoft síðar hafa þessi orð komiö
mjer í hug eflir ýmsan lestur. Hatur
og lævísi skrifuðu blaðagreinar, laus-
ung og ágirnd skrifuðu bækur gagn-
sýrðar allskonar óþverra.
Mjer fanst jeg verða að lesa margt
af því, til að geta betur varað við því,
en hálf-öfundaði þá, sem enga ástæðu
höfðu til að kynnast slíku. Jeg fann
oft hvað nauðsynlegt var »að þvo
sjer«, og reyndi að gera það. Má
þó vel vera, að stundum hafi það
ekki verið gert sem skyldi, og því
hafi kaldlynd gremja ráðið meiru
en kærleikur og meðaumkvun er jeg
mætti höfundum slíkra ritsmíða.-------
En það hefi jeg lært, að engin
heldur heilög jól, sem gleymir alveg
»að þvo sjer« í þessum skilningi, og
því segi jeg hjer frá þessu, að mig
langar til að segja við sem flesta:
Forðastu vondan fjelagsskap. Lestur
vondra bóka og blaða er mörgum
engu síður hættulegur en verstu
ljettúðar-samkomur, — og ef til vill
enn varasamari. »Vandaðir borgarar«
vilja ekki láta um sig spyrjast að
þeir sitji »gleðifundi bersyndugra«,
og þykir lítil ánægja að sitja í þeim
hóp, sem áfengi gerir að ræflum.