Bjarmi - 01.08.1928, Blaðsíða 5

B J A R M I
165
siðar sáum við þá svo marga í Búda-
pest að ekkert þvi líkt var í öðrum
stórborgum. Á hverju götuhorni og í
hverri opinberri byggingu stóðu oft-
ast 2 alvopnaðir lögreglumenn, og á
torgum sátu 2 eða fleiri á hestbaki;
eÍDU sinni sá jeg yfir 20 fara saman
ríðandi og hjólandi all-vígamannlega.
Jeg spurði samferðamann minn, hvort
uppþot væri í nágrenninu. — »Veit
það ekki«, var svarið. — »Við sjáum
það þá i blöðunum á morgun«, sagði
jeg. — »Nei, blöðunum er fyrirboðið
að minnast á slikt«, var mjer aftur
svarað.
III.
Áður en við fórum frá Höfn, hitt-
um við hjónin að máli ungfrú Jako-
bínu Magnúsdóttur, skátaforingja úr
Reykjavik. Hún var þá nýkomin frá
alþjóðafundi Skáta suður i Búdapest
og fræddi okkur um margt, er siðar
kom að góðu haldi. Sjerstaklega sagði
hún okkur frá, að hún hefði hitt
ágætan íslandsvin þar syðra, sira
Gísla Johnson, er hefði tekið sjer
með hinni mestu gestrisni. Jeg skrif-
aði honum þá þegar og spurðist fyrir
um, hvort hann mundi geta útvegað
mjer leiðsögumann í Búdapest, svo
að jeg gæti kynst trúmálum og líknar-
starfi i borginni á meðan konan mín
sæti á K. F. U. K. - þinginu. Sendi
hann mjer þegar svar með loftfari
til Hafnar, aö engir erfiðleikar mundu
verða á því, og tjáði jeg honum þá
hvenær við kæmum til Búdapest. —
Sjerstök merki á ferðatöskum okk-
ar allra »Norðlinganna« sýndu hvert
förinni var heitið, og þegar við fór-
um i fjölmenni úr eimlestinni við
stórvaxna járnbrautarstöð í Budapest,
og heyrðum ekkert nema óskiljanlega
ungversku, var aðal-spurningin þessi:
Ætli hjer sjeu nú nokkrir fulltrúar
frá K. F. U. K., til að leiðbeina oss?
— Við vissum að undirbúningsnefndin
mundi hafa ráðstafað oss jllum eða
komið fyrir í gistihúsum, en hver
þau voru eða hvar í bænum, var
oss alveg ókunnugt. •— — —
Fað liggur við að það sje gaman
að koma alókunnugur í milljónaborg,
þar sem bæði tungan og annað flest
er manni ókunnugt, — þegar maður
hefir margfalda reynslu fyrir því, að
Drottinn leiðir mann og sendir vini
sina til að greiða götu manns enn
betur en manni datt í hug fyrir fram.
Og því var það bæði í þetta sinn og
oftar, að við komum með tilhlökkun
í lönd og borgir, sem við höfðum
ekki fyr litið.
Auðvitað urðu þá einnig viðtök-
urnar i Búdapest enn betri en okkur
dreymdi um.
Ungur piltur, með K. F. U. K-
borða á öxl sjer, tók á móti oss öll-
um við hlið járnbrautastöðvanna, og
sagði að bifreiðarnar biðu, til að flytja
oss til gistihúsanna, — áttu dönsku
fulltrúarnir að dreifaít í ein 3 eða 4
gistihús, »til þess að viðkynning ó-
líkra þjóða-fulltrúa jrrði meiri«,
heyrðum við síðar. — En í sama bili
víkur sjer að mjer hár maður, þrek-
inn og svipmikill, og segir á góðri
norsku: »Komið þið hjónin með mjer
og látið þenna sendimann eiga sig.
Þið búið á mínu heimili meðan þing-
ið stendur«.
Var þar síra Gísli Johnson kominn
sjálfur, — og ekki ofsögum af því
sagt, að viðtökurnar hjá honum og
öll gestrisni hans í okkar garð, var
enn betri en okkur hafði dreymt um.
Prestshjónin tóku okkur sem syst-
kinum, og ekki spilti prestsdóttirin,
hún Guðrún litla Espólin, sambúðinni.
En hver er þessi sira Gísli Johnson?
hugsar liklega lesandinn. — Svo það
skýrist betur, verð jeg að segja frá
ætt hans.