Bjarmi - 01.11.1929, Blaðsíða 5

BJARMI
193
hana og styrktu áform hennar. —
Þessu næst fór hún á fund starfs-
systra sinna og bað þær að leggja
sinn skerfinn hver til hins væntan-
lega skips. Þær gerðu það með glöðu
geði, án þess þó að sagt verði að
þær hefðu allar mjög sterka trú á
þessu fyrirtæki; svo söfnuðust smátt
og smátt smá fjárupphæðir, hingað
og þangað, og einhverju sinni bætt-
ust 100 silfurdalir við í einu, þeir
voru sendir í nafniausu brjefi, með
áritun Lovísu, og má nærri geta hve
glöð hún varð. Voru nú komnir inn
rúmir 200 dalir, og þótti þá Lovísu
mál til komið að fá öðrum málið i
hendur. Fór hún þá til sóknarprests-
ins, sagði honum málavöxtu og bað
hann um að hrinda málinu lengra
áleiðis. Hún fjekk honum 200 dalina
og sagðist álíta málinu betur borgið
í höndum hans; hún vonaði að skip-
ið yrði fullgert innan 3 ára. »Því að
þá hefir deild í kristniboðs-skólanum
lokið námi sínu, og kristniboðarnir
þurfa að fara með gufuskipi, þar sem
þeim líður vel á löngu og erfiðu ferð-
inni«.
Presturinn tók vel undir mála-
leitun hennar, og lofaði að styrkja
það eftir mætti.
Kristniboðstjelögin hjeldu aðalfund
sama árið, 1864. Prem árum siðar
lá skipið albúið á höfninni í Björg-
vin. Lovísa Olsen þakkaði Guði af
hrærðu hjarta. »Jeg hugsaði ekkert
um allar þúsundirnar, sem það kost-
aði«, sagði hún. »Jeg hugsaði um
það eilt, að ef Guð sæi að við þyrft-
um á svona skipi að halda, þá mundi
hann gefa okkur það, eins og orðið
hefir«.
Konur urðu þess brátt áskynja,
að með engu móti gátu þær aukið
betur kristindómsáhuga og kristni-
boðsþekkingu úti um landið, en með
blaða útgáfu. Tóku þær því að halda
úti blaði, sem þær nefndu: »Kristni-
boðsblað kvenna«. Gerðust margir
kaupendur að því og jókst þannig
kristniboðsþekking á meðal almenn-
ings. Blaðinu stýrði frú Bolette Gjör,
mikilhæf kona og vel pennafær.
Alt til þessa höfðu konur þær,
sem gerðust kristniboðar, orðið að
afla sjer þekkingar af eigin ramleik;
en karlmenn þar á móti stundað
nárn á kristniboðsskóla, árum saman,
með styrk kristniboðsvina i landinu.
Konurnar, sem voru orðnar kristni-
boðar, höfðu þegar rekið sig á það,
að þekkingarskortur þeirra varð
starfinu til tálmunar á ýmsan hátt.
Þær sendu því konum heima fyrir
eindregna áskorun um að hefjast
handa, og sjá kven-kristniboöum
sfnum fyrir meiri og betri þekkingu
en verið hefði. Nefnd var kosin til
þess að ræða og íhuga málið, og til-
lögur nefndarinnar voru birtar í
»Kristniboðsblaði kvenna«. Ritaði frú
Gjör og ítarlega um málið, sem hver-
vetna var tekið tveim höndum. Og
öll kristniboðsfjelög kvenna um ger-
vallan Noreg komu sjer saman um
að stofna sjerstakan sjóð, til þess að
styrkja kven-kristniboða til náms.
Afleiðingin varð kristniboðsskóla-
stofnun fyrir konur.
Stóðu konur þá mun betur að vígi
og voru miklu betur undir starf sitt
búnar, eins og gefur að skilja.
Ekki voru það þó ógiftu konurnar,
heldur þær giftu, sem urðu braut-
ryðjendur kristniboðsins. Þær fóru
með kristniboðunum, eiginmönnum
sinum, og lögðu þannig fram dýra
fórn, yfirgáfu ættland og vini og
lögðu hart á sig, engu siður en
kristniboðarnir. Þær urðu að þola
margvfslegar þrautir, sem að jafnaði
biðu brautryðjenda, ekki síst þeirra,
sem sá Guðs sæði í akurlendi heiðn-
innar.