Bjarmi - 01.11.1929, Blaðsíða 6

194
B J A R M 1
F*að er furðanlega hljótt um konur
kristniboðanna, en þó hafa margar
þeirra verið stórhetjur í vingarði
Drottins. Orð Páls postula í Kor. 2 :
4—10 voru vissulega til þeirra, þau
eru sönn lýsing á hinni hugprúðu,
þolgóðu konu, sem óskelfd þolir
þrautir og neyð, og er trú alt til
dauða.
Kona kristniboðans er fyrsti kenn-
arinn og fyrsta hjúkrunarkona heiðnu
konunnar. Hún kemur hinni fáfróðu
heiðnu systur sinni til hjálpar, hún
bendir henni á manngildi hennar
og vekur þrá hennar eftir frelsi og
lausn undan ánauðaroki heiðninnar.
Hún sýnir henni hvað kristin kona á
og hvað kristið heimili er.
Kona kristniboðans vinnur án af-
Iáts, vinnur, þótt hún virðist yfir-
buguð at þreytu, vinnur af kærleika
og samúð, slítur sjer upp til agna
fyrir aðra, til þess að ljetta byrðar
og Iýsa þeim, sem eru í myrkri.
Störf hennar eru oftast harðvítug
viðureign við hversdagslega smá-
muni, af þvi að hversdags líf vort
er samfeld röð af því, er vjer f dag-
legn tali köllum smámuni, og mörg-
um hættir við að virða þó að vett-
ugi. En eru það ekki einmitt þessir
»smámunir«, sem upplita hárið og
beytja bakið? Störf konunnar hverfa
jafnaðarlega sýnum fjöldans, en
Hann, sem sjer hvað í leyndum fer
fram, leggur blessun sina yfir alt
fórnarstarf, sem unnið er í hans
nafni.
Árið 1900 var haldið kristniboðs-
þing í Nt-w York, þar voru mættir
400 kven-kristniboðar, auk fjölda
margra fulltrúa frá kristniboðsfjelög-
um kvenna. — Og árið 1910 var
samskonar þing haldið í Edinborg.
Þangað komu kven-kristniboðar úr
öllum áttum. Mátli þar líta sýnishorn
af breytingu þeirri, sem orðin er á
stefnu og starfi kvenna frá því er
áður var.
Og þó eiga kristnar konur eftir að
inna af hendi aðal-hlutverk sitt í
kristniboðsstarfinu — meira en 400
milljónir kvenna hafa ekki heyrt enn
fagnaðarerindi Jesú Krists. Meira en
400 milljónir kvenna lifa enn f myrkri
heiðninnar og undir oki Islam’s.
Á kristniboðsþinginu í New York
var komist þannig að oröi:
»Rúmlega helmingurinn af mæðr-
um í heiminum eru innilokaðar,
fyrirlitnar og fjötraðar í villu og van-
þekking.
En á meðan að mœðurnar í Asiu
og Afriku eru vafðar viðjum syndar
og villu, þá eiga synirnir sjer ekki
viðreisnarvon.
Staða konunnar her vott um ástand
þjóðanna«. —
Svipuð orð voru töluð á kristni-
boðsþinginu í Edinborg 1910, og
sannleikur þeirra orða endurtekur
sig í sorglegri alvöru. Pess vegna er
sjerhver kristin kona kölluð til starfa
fyrir fagnaðarerindi Drottins á meðal
heiðingja. Það er sannreynt að konan
kemur þar mestu til leiðar í starfinu
fyrir konur, bæði á meðal heiðingja
og Múhamedstrúarmanna.
Það er því mjög alvarleg spurning,
sem beint er að kristnum konum:
»Með hverju styður þú kristniboð?
Hvernig stuðlar þú að því, að fagn-
aðarerindi frelsara þins nái til kyn-
systra þinna í heiðnu löndunum?«
Og að lokum: Er ekki kominn
tími til þess að íslenskar konur, al-
ment, sinni siðustu fyrirskipun frels-
ara vors, er hann segir: »Farið því
og gerið allar þjóðir að lærisveinum,
og skírið þær til nafns föðurins,
sonarins og hins heilaga anda«.