Bjarmi - 01.04.1931, Qupperneq 7

B J A R M I
55
þar sem lúterskar kirkjur eru, og töldust
þeir fulltrúar 100 miljóna lútherskra
manna um allan heim.
Vió aðalsamkomuna var öll játning'in
lesin í dómkirkjunni, og þótti mikið til
koma, því að öllum kom saman um, að það
væri rjett mælt er ritstjóri tímaritsins
»Pastoralblátter«, Erik Stange í Kassel-
Wilhelmshöhe, sagði i erindi sínu 25. júní:
»Samtímis 4 alda minning Ágsborgar-
játningar fer fram stórmerk endurnýjun
trúarreynslu sióbótarinnar, fyrst og fremst
innan hinna gömlu siðbótarkirkna Mið-
Evrópu, en þar næst berst hún einmitt nú
miklu víðar, út um allan heim«.
Freistandi væri, ef tími væri til, að
þýóa hjer kafla úr mörgum ræðum, er
merkustu menn evangeliskrar kristni
fluttu þessa daga í Ágsborg. Mintist þar
enginn á »tjóðurband« nj^ aðrar vantrúar-
öfgar, en hitt þótti vel mælt, er dr. Rend-
torf, prófessor í Leipzig sagði í endalok
snjallrar ræóu sinnar:
»Oss ber að sýna Ágsborgarjátningu ein-
mitt nú sömu trúmensku og kærleika og
kom fram í orðum Georgs markgreifa frá
Brandenborg við Karl keisara V. árið
1530. Hann sagði: »Fyr mundi jeg falla
hjer á knje og láta höggva af mjer höfuð-
ið, en að jeg sneri mjer frá Guðs orði«. —
Annað lítið sýnishorn má nefna, til að
sýna þann anda, sem nú ríkir meðai
fremstu manna lúters-krar kristni í öór-
um löndum:
»Generalinspector«, Albert barón Rad-
vansky, formaóur sendisveitar frá lút-
erskri kirkju Ungverjalands, mælti svo
meóal annars á einum hátíðafundinunr i
Ágsborg:
»Á sunnudaginn var (22. júní) kölhrðu
kirkjuklukkurnar til dýrðlegrar hátíðar,
eða Jrakkarguðsþjónustu í öllum lúthersk-
unr kirkjum Ungverjalands. Fagnaðar og
þakkarsöngvar hálfrar miljónar evangel-
iskra Ungverja runnu þar saman við fagn-
aðar og þakkarsöngvana, senr stigu til
hæða frá öllum lúterskum kirkjum þessa
lands og víða um heim. Heima í nrínu
landi eru söfnuðir vorir nefndir »evangel-
isk-kristnir nrenn Ágsborgarjátningar«.
Vjer könnunrst vel vió og tökum glaðir á
oss þá ábyrgð, er svo góðu nafni fylgir,
engu síður en feður vorir og forfeóur.
Kirkja vor hefir staðið og stendur enn
örugg á grundvelli þessarar játningar. I
hennar anda þroskuðust þær kynslóðir,
sem ólu upp píslarvottana, er heldur kusu
ofsóknir, báldauða, hræðilegan galeiðu-
þrældóm og fallaxir böðlanna en aó svíkja
hinn evangeliska sannleika«.
Vinir mínir! Tími píslarvottanna er ekki
liðinn enn. Enn í dag eru lönd, þar sem
alskonar ofsóknum í orði og verki er beitt
gegn trúbræðrum vorum, og engin undan-
komuvon, ef þeir vilja ekki afneita Jesú
Kristi. En enn í dag skifta þeir þúsund-
um, sem heldur þola smán og hungur og
kvalafullan dauða, en að sleppa trúarjátn-
ingu sinni, hætta að játa Jesúm Krist
sem hinn eina frelsara syndugra manna.
Þegar jeg hugsa um það, finst mjer
hræðilegt aó menn, sem aldrei hafa neinu
fórnað fyrir trú sína, skuli tala með gá-
leysi og fyrirlitningu um játningu trúar
vorrar. '
Pað ber ekki alt upp á sama daginn.
Þótt vantrú hreyki sjer sumstaðar í dag
og þykist geta boðið Kristi á hólm, koma
síðar reikningsskapardagar bæði fyrir
einstaklinga, kirkjufjelög og þjóðfjelög,
og Drottinn himins og' jarðar lætur ekki
að sjer hæða lengur en honum þöknast.
Varajátning er til lítils nýt, en af
gnægó hjartans mælir munnurinn; og er
vjer elskum frelsarann, verður oss ljúft
að játa það, og' jafnframt þroskast sú ein-
urð að segja skýrt og greinilega við þá,
sem svívirða hann: »Þjer eigið enga sam-
leið með oss«.
S. Á. Gíslason.
»<S>«