Bjarmi - 01.09.1931, Blaðsíða 3

BJARMI
131
»Nu Dír tackar alll mitt hjárta
Jesus för Din myckna nöd,
För Din ángest, för Din smarta«.
Pegar þjáningarnar dvínuóu, fór hann
að-nýju aó tala uni eilífa lífió. Gat hann
þess, aó sig langaói til aó geta lokió aó rita
bók, sem hann ætlaói aó kalla: »Hinn lif-
andi Guó«.
Var nú komió aö baráttulokum. Vió gát-
um lítió greint af því, sem bláleitar var-
ir hans mæltu. Einn okkar laut aó hon-
um og mælti: Sælir pru hreinhjartaóir,
því aó þeir munu Guó sjá. Alt í einu sá-
um vjer einkennilegan ljóma breióast yfir
ásjónu hans. Vjer heyróum hann hvísla:
»Nú er eilífóin komin« og um leió sofnaöi
hann hinsta blund.
svo, og hjelt á eftir
áfram að tala við oss ó-
gleymanleg orð um ó-
dauðleikann og eilíft lif.
Hann minti oss á orðin
úr Jóh.guðspjalli: »Sá,
sem trúir á mig, mun
lifa þótt hann deyi, og
hver sem lifir og trúir
á mig, skal ekki að ei-
lífu deyja«, - og á orð
Páls: »Því að ef vjer
lifurn, þá lifum vjer
Drottni; og' ef vjer deyj-
um, þá deyjum vjer
Drottni, þess vegna,
hvort sem vjer lifum
eða deyjum, þá erum
vjer Drottins«. Hann
vitnaði fyrir oss um
veruleik eilífa lífsins og
mælti: »Það verður sagt
að jeg sje dáinn, en
andinn getur aldrei dá-
ið, andinn lifir, hann lif-
ir hjá Guði«. .
Þjáningarnar fóru
vaxandi, og' það varð
þögn nokkur augnablik.
Þjáning'ar frelsarans
komu í huga hans, því
að vjer heyrðum hann
biðja lágt með þessu
versi: