Bjarmi - 01.10.1931, Blaðsíða 4

148
BJARMI
Minningarorð.
Hognestað biskup var eini Norðurlanda-
biskupinn, sem komið hefir til Islands
(1926) og einn af fáum, sem íslensku las.
Gestrisinn var hann og gagnvart Islend-
ingum, sem heimamönnum, i besta lagi. —
Á föstudagskvöldum var jafnan »opið
hús« hjá biskupnum, og þá oftast margt
gesta, sem töluðu engu síður um þjóðernis-
mál en kirkjumál, en oftast á landsmáli
einu; því unni hann.
Hann var fæddur 1866, stundaði kenslu
eftir guðfræðisprófið og gjörðist ekki
prestur fyr en 1903. Varð kennari í gamla-
testamentisfræðum við safnaðarprestaskól-
ann 1908, til þess hann var kosinn biskup
í Björgvin 1916. Ilann var trúmaður, áhuga-
maður og vinsæll í stifti sínu og sístarf-
andi, — þótt heilsan væri stórbiluð, —
uns hann fjell á götu með brostið hjarta,
og andaðist litlu síðar, 1. sept. s.l.
Sra Jón Pálsson, prófastur á Höskulds-
stöðum, andaðist 18. f. m. eftir langa og
stranga legu, 67 ára að aldri. Endurminn-
ingar mínar um hann eru flestar tengdar
við gestrisni þeirra sra Jóns Pálssonar og
frú Margrjetar Sigurðardóttur. Jeg man
ekki hvað oft jeg gisti á Höskuldsstöðum
á skólaárum mínum og síðar, en altaf var
þar vinsemd að mæta og fullri samúð með
öllu kristilegu starfi. Hann spurði mig að
því í sumar, er jeg heimsótti hann í sjúkra-
húsinu á Blönduósi, hvort jeg hefði ekki
komið við heima hjá sjer eða ætlaði þang-
að, og þótti mjer miður að verða að neita
þvi. En hjartanlega samúðarkveðju flytur
Bjarmi ekkjunni og börnum þeirra nú.
Hann var sonur Páls Pálssonar alþingis-
manns í Dæli í Víðidal, vígðist að Hösk-
uldsstöðum 1891, fylgdi Holtastaðakirkja
með fram yfir aldamót, en síðar kom Hofs-
prestakall á Skagaströnd í hennar stað.
Voru löng og erfið ferðalög um það presta-
kall á vetrum og lítil kirkjurækni, sem
sra Jón tók sjer nærri, þótt hann væri
mjög orðfár um það.
S. Á. Gíslason.
----—•><•> <•—-
Heimsókn frá Japan.
Niðurl.
Viðkomustaðir okkar fyrrihluta laug-
ardags 29. ágúst voru Æsustaðir, hjá sra
Gunnari Árnasyni og Bólstaðahlíð hjá
Klemens Guðmundssyni kvekara. Var
margt skrafað og löng viðstaða hjá prest-
inum, og þar mættum við hjónunum frá
Flögu í Vatnsdal og ekkju Stefáns skóla-
meistara.
Skagafjörður brosti við oss svipmikill
og fagur frá Vatnsskarði, en hins vegar
fanst^ oss fátt um fyrstu kirkjuna, sem
þar varð á vegi vorum.
Jeg verð að segja það alveg eins og mjer
finst: Það er til minkunar fyrir Skaga-
fjörð og alla kirkju Islands að hafa kirkj-
una á Víðimýri í því ástandi sem hún er,
alveg við fjölfarna þjóðbraut. Kirkjuvinir
erlendir ’ og væntanlega einnig innlendir
sem koma að Víðimýri, verða alveg
orðlausir að sjá þennan moldarkofa vera
kallaðan »kirkju«. Það var stórt stykki
hrunið úr öðrum veggnum, rjett við dyrn-
ar, og veggirnir allir aumari en hii'ðusam-
ur bóndi mundi vilja láta sjást á fjósinu
sínu. Kirkjugarðurinn var samsvarandi,
ljelegur torfgarður með stóru skarði, svo
að nautpeningur þurfti ekki að fara um
»sálarhliðið«. Að innan verðu er kirkjan
ekki eins óviðunandi, en ytra útlitið er til
minkunar fyrir alla hlutaðeigendur og er
áreiðanlega lítt fallið til þess að benda
hugum safnaðarins til hæðá.
Sem betur fer, eru aðrar kirkjur Skag-
firðinga ólíkar Víðimýrarkirkju. — Nýleg-