Bjarmi - 01.10.1933, Qupperneq 5

BJARMI
149
ar og tilhneigingar. Námsgáfur þeirra geta
verið sæmilegar, þótt viljaþrótturinn sje
enginn, og þeir gera því rugl í reikning-
inn, þegar greint er á milli fávita og tor-
næmra barna. Sú aðgreining byggist aðal-
lega á gáfnaprófi. Frh.
-----•><£><♦---
Vitnisburður.
Um eitt skeið æfi minnar hefði mjer ver-
ið ómögulegt að »gjöra í öllum hlutum ósk-
ir mínar kunnar Guði« í bæn, þess vegna
auðvitað að jeg var ekki hans barn; ósk-
ir mínar flestar um þær mundir, voru
að meira eða minna leyti andstæðar vilja
hans, og sprottnar af eigingirni.
Öendurfæddir menn hýsa í hjarta sínu
mótþróa og uppreist gegn heilögum vilja
Guðs. Kristindómurinn fær litlu áorkað í
lífi okkar, þótt við jafnvel kynnum biblí-
una utanbókar og lifðum strangasta
klausturaga, fyr en veruleg breyting verð-
ur á þessu syndspillta hugarfari okkar,
sem sí og æ fjandskapast gegn Guði, og
kallar af himnum ofan reiði og dóm og
tortimingu.
Það varð mjer til frelsunar að mjer var
frá blautu barnsbeini gefinn óslökkvandi
þorsti eftir Drottni, eftir persónulegum,
lifanda Guði. Jeg fór í felur með trúhneigð
mína, og bældi hana niður eftir getu, var
ljettúðugur og syndgaði með sömu dirfsku
og óskammfeilni og aðrir, •— en í einrúmi
grjet jeg til Guðs og fann að lífið var ó-
þolándi, hræðileg meiningarleysa án sam-
fjelags við hann.
Orð spámannsins sönnuðust fyllilega á
mjer: »Það eru misgjörðir yðar, sem skiln-
að hafa gjört milli yðar og Guðs yðar, og
syndir yðar, sem byrgt hafa auglit hans
fyrir yður, svo að hann heyrir ekki.« Hvað
stoða bænarandvörp? Guð heyrir þau ekki
fyrir háreysti óguðlegrar breytni. »0g eins
og hann kallaði, en þeir heyrðu ekki, svo
skulu þeir nú, sagði Drottinn hersveitanna,
kalla, en jeg ekki heyra.« Þegar komið er í
slíkar ógöngur, stendur okkur aðeins ein
leið opin: játa syndir okkar fyrir Guði og
biðja okkur lífs í Jesú nafni. Mig iðrar
ekki, að jeg tók þann kostinn fremur en
að njóta skammvinns synda unaðar, og
bíða hinsta dóms náðarvana.
Sannfæring mín um knýjandi nauðsyn
syndajátningar og endurfæðingar byggist
fyrst og fremst á kenningu Hans, sem
sagði: »Enginn getur sjeð, nje komist inn í
Guðs ríki nema hann endurfæðist,« og
því næst byggist sú sannfæring á dýr-
keyptustu reynslu lífs míns.
Mjer getur ekki betur skilist, en að það
sje undirrót allrar ógæfu þjóðarinnar okk-
ar íslensku, að »vjer höfum horfið frá
Drottni og afneitað honum og vikið burt
frá Guði vorum. Jeg hefi fyrir löngu sett
það efst á bænalista minn, að Guð gefi
votta, er hefji raust sína sem lúður og
kunngjöri landslýð öllum syndir þeirra og
og misgjörðir. Fyrr eigum vjer enga upp-
reisnar von, hvorki sem einstaklingar nje
þjóðfjelag, en við auðmýkjum okkur og
könnumst við það af hjarta, að »allt hefi’
jeg, Jesús, illa gert, allt það að bæta þú
kominn ert.«
Ól. Ölafsson.
—-- —---------
Mótbárur gegn kristindómi.
Hver.iu eigum við að svara þeim mönnum, er
þykir slík eftirsjá að peningunum, sem fara út
úr landinu og renna til kristniboðsins? — »Nú
þykir þvi öllu illa varið, sem Guði er gefið,«
stendur i Jónsbók.
Kristniboðsvinir! Tökum oss ekki nærri mis-
skilning og mótbárur þeirra manna, sem ekki
bafa gefið Guði hjarta sitt. Svörum þeim í bóg-
værð með einlægum vitnisburði um trúarreynslu
okkar og með einfaldri frftsögn um kristniboðið.
Ob 01.