Bjarmi - 01.01.1934, Blaðsíða 9

B J ARMI
7
göflum þess. Flestum Akureyringum mun
hafa verið kunnugt um tilganginn með
byggingu húss þessa, vitað strax þegar
grunnurinn var grafinn til hvers það átti
að vera, en jeg býst við að mörgum hafi
farið eins og jeg skal játa að mjer fór þá.
Jeg hugsaði sem svo, að mikið væri nú í
fang færst af fámennu og efnalausu fjel-
agi, að ráðast í slíkt stórvirki. Og jeg býst
við, að margan hafi skort trú á það að
þetta mikla fyrirtæki kæmist nokkurntíma
í það horf, sem nú er orðið, fyrr en þá
eftir langan tíma. En forvígiskonur og for-
gangsmenn þessarar byggingar hafa ver-
ið minnug orðanna úr 2. Mósebók, sem jeg
las að upphafi: »Alstaðar þar sem jeg læt
minnast nafns míns, mun jeg koma til þín
og blessa þig'.« I trausti þessa fyrirheitis
Drottins er þetta verk hafið, og hjer, sem
fwmarsstaðar, hefir trúin á hjálp hans og
liösinni sannað þeim gildi sitt, sem honum
treysta og á hans ráð byg'gja.
Þetta fyrirtæki byrjaði ekki við nein-
ar glæsilegar ytri horfur. En öll bygging
Guðsríkis á jörðu hefir veriö byrjuð smátt.
Hið fyrsta altari, sem sönnum Guði var
reist, þegar Nói steig úr örkinni, var af
litlum efnum gert.. Þegar Guð síðar talar
við Móse, býður hann honum að reisa sjer
altari af torfi. Hið fyrsta musteri Israels-
manna var fátækleg't, og' hinn eiginleg'i
stofnandi Guðsríkis á jörou, sjálfur frels-
arinn Jesús Kristur, fæddist í jötu. Og
ekki hefði öllum efasemdapostulum vorra
tíma þótt efnilegt að ætla að byg'g'ja aðra
eins byggingu og kristna kirkju, ái fámenn-
um — 12 manna flokki fátækra og mennt-
unarsnauðra verka- og fiskimanna. Svo má
um allt það segja, sem mannkyninu hefir
orðið til mestrar blessunar. Það virðist
allt hafa verið af vanefnum byrjað, en
forvígismennirnir hafa átt það, sem mest
var um vert, trú á málstað sinn og traust
til Guðs. Hið gamla fyrirheit Guðs hljóðar:
>:>Alstaðar þar sem jeg læt minnast nafns
Wíns, mun jeg koma til þín og- blessa þig'.«
Hjer hafa atvikin lotið þessu sama lög-
máli, og hjer er uppkominn einn hinn
glæsilegasti samkomusalur, sem Guði er
helgaður á landi hjer, eftir því, sem jeg'
þekki til. Og jeg efa það ekki, að þær kon-
ur og þeir menn, sem mest hafa hjer lagt
hönd að og mest unnið fyrir þetta fyrir-
tæki, munu vera mjer sammála um það,
að á þeim hafi fyrirheit Drottins rætst á
dásamlegasta hátt; hjer hefir hann dval-
ið, frá því að fyrsta moldarrekan var tek-
in úr þessum grunni og blessað þetta starf,
með því að kippa úr vegi örðugleikunum
og opna þá möguleika, sem ekki virtust
til. Svo mun öllum raun verða, sem að
hans málum vinna og gera það í trú á
hann og málefni hans.
Hjer er risið upp hús, sem byggt er
Guði til dýrðar og hans málefnum til
frama og framkvæmda. Hjer liggur mikil
vinna að baki og hjer hefir mikið fje ver-
ið sett fast, og það einmitt á þeim tíma,
þegar sum af hinum svokölluðu þarfamál-
um þjóðf jelagsins hafa orðið að bíða fram-
kvæmda, vegna fjár- og getuskorts. Vel
væri því trúlegt, að margur væri svo gerð-
ur í hugsun, að hann liti hornauga til þess-
arar byggingar og finnist að hún ófyrir-
synju hafa reist verið. Finndist að mátt
hefði verja því fje og kröftum, sem hjer
hefir eytt verið, til annars þarfara. Jeg
gæti trúað því, að til væri hjer í bænum
fólk, sem spyrði sem svo: »Er nokkur þörf
fyrir hús eins og þetta?« Það er ekki lang-
ur tími til að ræða þá hlið málsins hjer,
en þó hika jeg ekki við að svara þeirri
spurningu játandi. Og jeg vil gera meira
en að játa henni, jeg vil blátt áfram halda
því fram, að bygging þessa húss sje eitt
hið gleðilegasta tímanna tákn, sem gerst
hafi í þessum bæ nú á síðustu árum. Það
má lesa svo margt út úr því, sem hjer
hefir gerst.
Það er mikið talað um það, að vjer lif-
um nú á þeim tímum, sem trúarlíf sje
lítið og kristindómur og kirkja eigi engin