Bjarmi - 01.01.1934, Page 12

10
BJARMI
gerðust forgöngumenn að ]>ví, að sóknar-
nefndir fengju hann til að heimsækja söfn-
uðina. Jeg býst við að bæði hann sjálfur
og kristniboðsfjelagið á Akureyri mundi
taka vel í þá málaleitun, og kostnaðurinn,
sem kæmi á heimbjóðendur, mundi marg-
borgast á ýmsan hátt.
S. A. Gíslason.
--------------
Hildur Bóasdóttir.
Fáein kveðjuorð.
Hildur Bóasdóttir fæddist 24. ág. 1886,
að Borgargerði í Reyðarfirði.
Foreldrar hennar voru merkishjónin Sig-
urbjörg Halldórsdóttir Jónssonar, albróður
síra Hallgríms heitins Jónssonar, prófasts
að Hólmum í Reyðarfirði, þjóðkunns
manns, og Bóas Bóasson, Arnbjörnssonar,
en móðir Bóasar var Guðrún Jónsdóttir
Pálssonar gullsmiðs, albróður Sveins Páls-
sonar læknis. Átti Hildur þannig rót sína
að rekja til mætra manna í báðar ættir,
enda var henni í blóðið borin drengskap-
ur og dyggð.
I föðurgarði ólst hún upp, ásamt fjöl-
mennum systkinahóp. Börnin voru 10 tals-
ins, og komust öll á legg og' vel til manns.
Ekki var þó fyrir auðæfum að fara í
foreldrahúsum hennar. Einyrkjabúskapur
ómaga manns, á harðbala jörð, gefur eng-
ar birgðir í aðra hönd, þar þykir gott að
hafa »til hnífs og skeiðar«, eins og kallað
er. En það eru til önnur auðæfi heldur
en tímanlegir fjármunir, og' þeim miklum
mun æðri, — ánægja, ástúð, friður og sam-
lyndi eru í raun rjettri aðal verðmæti
mannlífsins, og þeirra verðmæta naut
Borgargerðisheimilið í ríkum mæli.
Börnin urðu þess brátt vör að foreldr-
arnir voru samhentir vinir, æfifjelagar,
sem voru samtaka um allt, — eitt í blíðu
og' stríðu. Og snemma fengu þau hugboð
um það, hvar þau leituðu styrks, er mót-
læti bar að höndufn, — að það var bjarg'-
fast, barnslegt tráartraust, sem ljeði þeim
þrótt og þrek í hVerskonar vanda.
Þá var minna um skóladvöl og skóla-
göngur en nú tíðl$ast, en hver sá, sem á
unga aldri lærir það til hlýtar, að »ótti
Drottins er upphaf viskunnar, og þekking
hins heilaga sönn hyggindi,« nemur sálu
sinni þau sannindi, sem notadrýgst munu
verða, þegar á reynir. Sú varð og reynsla
Hildar.
16 ára að aldrj fór Hildur úr föður-
garði. Leitaði hún, svo sem mörg ung-
menni landsins, til höfuðstaðarins, og
dvaldist þar um hríð, bæði við störf og
nám. Aflaði hún sjer einkanlega þekking-
ar í garðyrkju, en á henni hafði hún mikl-
ar mætui', og hugði gott til að flytja sveit-
inni sinni aukinn áhuga fyrir því velferð-
armáli. Ilún unni sveitalífinu, hugði það
heilbrigðasta stoð þjóðfjelags vors, og
horfðist djarflega í augu við hverskonar
örðugleika, sem sveitabúskapurinn hefir í
för með sjer.
Hildur giftist eftirlifandi manni sínum,
Emil Tómassyni, búfræðing, þann 24. júní
1911. Hún lagði á stað út í lífið með ást-
vini sínum á allra bjartasta tíma ársins,
með vorbirtu í sál og fagrar framtíðarvon-
ir, enda varð hjónabandið hið farsælasta.
Þau settust bráðlega að á óðali ættar-
innar, Stuðlum í Reyðarfirði, þar sem ætt-
menn Hildar höfðu búið mann fram af
manni. Henni urðu störfin ljúf á þeim
slóðum, og var heipiili þeirra hjóna brátt
viðbrugðið fyrir sakir gestrisni og greiða-
semi. Hjónin studdu hvort annað í því sem
öðru.
Þeim varð 9 barna auðið. Af þeim eru
nú 7 á lífi. Dreng misstu þau, nýfæddan,
og dóttur, 14 ára, eftir stutta en stranga
banalegu. Þá var sár harmur að heimil-
inu kveðinn; stúlkan var óvenjulega bráð-
gjör og elskulegt barn, en móðir hennar
bar harm sinn með stakri geðró og óbifan-
legri trú á handleiðslu Drottins.