Bjarmi - 01.01.1934, Blaðsíða 10

8
B J ARMI
tök í hugum fólksins. Jeg vil þá aðeins
spyrja þá, sem svo hugsa: Mundi dýr og
reisuleg bygging rísa, þar sem aðeins ætti
að vinna fyrir málefni Krists og kirkjunn-
ar, ef enginn hefði áhuga á þeim málum?
Mjer finnst þessi bygging sanna hið gagn-
stæða. Annað er það, sem íslenska kristni
og trúarlíf hefir skort. Pað er lifandi,
starfandi áhugi safnaðanna fyrir hinum
ytri málefnum kristni og kirkju. Það er
nokkuð rótgróin trú margra, jafnvel góðra
manna, að kristindómsboðun og trúarlegt
starf eigi að loka inni í kirkjunum. Þar
á jeg við, að svokallað safnaðarlíf og safn-
aðarstarfsemi hefir lítil verið. Mörgum
finnst sem sje, að það sje prestanna einna
að lýsa fólkinu, þeir eigi að vera hinir
síbrennandi vitar, sem kasti ljósi kristin-
dómsins yfir umhverfið. Nú er það vitan-
legt og skiljanlegt, allra helst eins og nú
er komið hag íslenskra presta, síðan presta-
köllin voru stækkuð, eins og nú er orðið,
og ýmsum óviðkomandi önnum er hlaðið á
þjóna kirkjunnar, að sje þeim einum falið
allt hið andlega líf, og ættu þeir hvergi
stuðning, þá næði boðun orðsins alls ekki
tilgangi sínum. Og það er ekki tilgangur
hins kristilega safnaðarlífs, að söfnuðirnir
sjeu aðeins meðtakandi þiggjendur, held-
ur meðstarfandi að öllum framgangi þeirra
efna, sem Guðsríki tilheyra. Það er ekki
boðun orðsins ein, sem er kirkjunnar starf.
Kristindómurinn er fyrst og fremst líf,
og þar sem líf er, hlýtur að vera fram-
kvæmd og starfsemi. Kirkjan hlýtur að
hafa á stefnuskrá sinni líknarstarf, í allri
merkingu, samstarf meðlimanna til sjálfs-
uppbyggingar og þroska og útbreiðslu
fagnaðarerindisins, til þeirra, sem enn
sitja í myrkrunum. Fyrir þessum og öðr-
um sannleika í þessum málum hafa augu
margra íslenskra safnaða, og jafnvel
presta, verið of lokuð. En bygging þessa
húss og tilgangurinn með henni, er mjer
órækur vottur þess, að hjer er þó til flokk-
ur manna, sem skilur þetta. Þessvegna
fagna jeg árangrinum af áhuga þeirra og
bið þeim alls árnaðar Guðs.
Enn eru til þeir menn, sem halda að
nokkur hætta sje alltaf á ferðum, þegar
farið er með trúarefni utan kirknanna.
Þar sje hætta á að kenni einhverrar óheil-
brigðrar ofsatrúar eða trúarvillu, sem ekki
standi á hinum eina og hreina grundvelli
þess kristindóms, sem kirkjan verði að
halda utanum. Þessi misskilningur er vit-
anlega sprottinn af þröngsýni einni og
þekkingarleysi. Og það sem meðal annars
gleður mig hjer sjerstaklega, er að sjá
að hingað eru komnir formælendur þeirra
trúarfjelaga hjer í bæ, sem standa utan
kirkjunnar, til þess að samgleðjast við
þetta tækifæri. Það tel jeg talandi vott
þess, hve augu nútíðarkristninnar eru að
opnast fyrir því, að allir eiga að sama
markinu að vinna, Það er mörgum mest
um vert, að unnið sje á.kirkjulegum grund-
velli eingöngu, þegar um guðsríkismálin er
að ræða. Það álít jeg ekki skifta svo miklu
máli, ef aðeins er unnið á hristileyum
grundvelli. Það er Jesús Kristur og hann
krossfestur, sem er grundvöllur vor allra,
hvernig sem skoðanirnar kunna að vera
skiftar á aukaatriðum trúfræðinnar. Jeg
hefi eitt sinn setið þing með 600 fulltrúum
kristninnar, af 34 þjóðum og álíka mörg-
um trúarstefnum. Þar var litið á það eitt,
sem sameinaði, en ekki á hitt, sem sund-
urdreifði. Þar var sjálfur Jesús Kristur
sameiningarbandið. Svo á einnig að vera
hjer.
Þetta tækifæri vekur því þrefalda gleði
í huga mjer. Jeg sje í því tákn þess, að
niðurrifsmenn á trúna á framtíð Krists
og kirkju hafa rangt fyrir sjer. Kristur
lifir í sálum fólksins. Jeg sje vaknandi
skilning á því, að kristindómurinn á að
vera líf safnaðarins, en ekki lokaður inni
í kirkjunni einni, og jeg sje hug samúðar
og samstarfs og vilja til þess að byggja á
þeim einum grundvelli, sem lagður er, sem
er Jesús Kristur.