Bjarmi - 15.05.1935, Page 3

BJARMI
75
is míns, fækkað um rösk 200 þúsund. LJr
800 þús. niður í 570 þúsund. Karlmönnum
sjerstaklega hefir fækkað geysilega. Á
meðal tæplega 500 manns á þessum sam-
komum, voru yfir 80 ekkjur.
4.
Aðalræöumaðurinn er kínverski vakn-
ingaprjedikarinn Wu Chenming. Hann er
prestur í lútersku kirkjuf.jelagi. Síðustu
árin hefir hann ferðast víða og haldið sam-
komur í kirkjum og kvikmyndahúsum, há-
skólum og herhúðum, alstaðar við mikla
að sókn og óvenjulega mikinn árangur.
Hann prjedikaði hjer 16 sinnum á 8 dög-
urn, og í öll skiftin miklu lengur en maður
á að venjaSt í kirkjum á Islandi. I hyrjun
fyrstu samkomunnar vitnaði hann um trú-
ai'reynslu sína og köllun til að boða synd-
urum afturhvarf og syndafyrirgefningu.
»Jeg hefi verið prestur í 15 ár,« segir
hann. »En sem Guðs barn er jeg aðeins
þriggja ára gamall. Á vakningasamkom-
um Marie Monsens*) hjá okkur fyrir
þremur árum, var jeg einn versti andstæð-
ingurinn. Hugði jeg mig vera það vel að
mjer i lúterskri trúfræði að jeg vissi aö
slík dómsboöun ætti þar hvergi heima. En
þess gætti jeg ekki að þekking mín og trú-
arskoðun náði til heilans einungis en ekki
hjartans, og hafði því vitanlega engin á-
hrif á hugarfar og breytni.
Jeg varð M. Monsen mjög reiður er hún
spurði mig hvort jeg hefði gefist Kristi,
og kvað jeg hana það einu gilda. En til
þess gat jeg vitnað að jeg var guðfræðing-
ur og prestur, og þar fyrir utan hafði jeg
16 ár að baki m.jer í þjónustu guðsríkis.
— Eftir því sem leið á samkomurnar varð
jeg æ órórri. Boðskapurinn um synd og
sekt og dóm og afturhvarf, hrærði sam-
visku mína. Jeg vissi að jeg lifði í synd
og dró sjálfan mig á tálar.
Loks bað jeg um að fá að tala við M.
Monsen einslega, en hún var þá vant við
’s) Norsk kristniboðskona.
látin. Sá biðtími fannst mjer aldrei mundi
enda taka. Ver hefir mjer aldrei liðið um
æfina. Við báðum svo til Guðs og jeg út-
hellti hjarta mínu fyrir honum og játaði
syndir mínar afdráttarlaust. En hún bað
þess sjerstaklega að Guð :yki mjer trú.
Er jeg eftir á leitaði leiðbeininga í Ritn-
ingunni opnaðist skilningur minn og mjer
fannst engu líkara en að jeg hefði aldrei
litið í hana áður. Allt sá jeg í nýju ljósi.
Allt var orðið nýtt. Áður hafði jeg lesið
Ritninguna og lagt út af orðum hennar
einungis fyrir aðra. En nú brá svo við að
mjer fannst hvert orð til sjálfs mín talaö.
Er jeg las Jóih. 3, 16. kom yfir mig sælu-
rík vissa fyrir að syndir mínar væru mjer
fyrirgefnar, og að Guð kannaðist við mig
sem barn sitt endurleyst með blóði sonar
hans.
Eftir á varð jeg að þola mikið illt. Sam-
verkamenn mínir og ýmsir safnaðarmeð-
lima, ofsóttu mig leynt og ljóst, en höfðu
þó verið góðir vinir mínir áður en jeg
snjerist«.
»Ef þjer heyrðuð heiminum til«, sagði
Jesús við lærisveinana. »þá mundi heim-
urinn láta sjer þykja vænt um sitt eigið.
En af því að þjer heyrið ekki heiminum til,
en jeg hefi útvalið yður af heiminum,
vegna þess hatar heimurinn yður«.
5.
Mjer hefur orðið eitt og annað minnis-
stætt úr ræðunum, og skal jeg nú tilfæra,
surot af því hjer.
Þess skal getið til dæmis um textavalið
að talað var um manninn, sem skuldaoi
tíu þúsund talentur, og um konuna er hafði
haft blóðlát í 12 ár, og um Kain og Abei.
Esaú, Davíð konung, Heródes, Sakkeus,
samversku konuna, og um konuna sem Jes-
ús sýknaði.
Einn af Faríseunum bauð Jesús að eta
hjá sjer, og hann fór inn í hús hans og
settist undir borð. En kona ein bersyndug
kom þar óboðin, og hún f.jekk lækning állra
meina sinna og eilíft líf.