Bjarmi - 15.05.1935, Side 4

76
BJARMI
Fyrir nokkrum árum veiktist jeg og
kostaði miklu til að leita lækninga, en allt
kom fyrir ekki. Kona ein í sama húsi lá
mjög veik, og notaði hún sjer það að jeg
ljet sækja læknirinn, og hún varð albata
á skömmum tíma.
Margir safnaðarmeðlimir hafa árum
saman heyrt fagnaðarboðskapinn án þess
að veita honum viðtöku, og hafa ekkert
annað upp úr því en fyrirhöfnina, eins og
Faríseinn að sínu leyti. Aðrir frelsast frá
syndum sínum, en þeir ekki.
Menn færðu til Jesú lama mann, sem
var borinn af fjórum; og er þeir gátu ekki
komist nærri honum fyrir mannfjöldanum,
rufu þeir af þakið þar sem hann var, og
ljetu þeir síga niður sængina, sem hinn
lami lá í, fyrir fætur Jesú.
Ef til vill er hjer mörgum eins farið og
mjer, sem í mörg ár hjelt til uppi á þak-
inu, án samfjelags við Frelsarann og hans
trúuðu. Jeg var yfir það hafinn að krjúpa
sem syndari að fótum Frelsarans. Þegar
trúarvakningin kom »rufu þeir af þakið
og ljetu mig' síga niður«. Og í návist Frels-
arans hefir mjer liðið og farnast ólíkt bet-
ur en úti á þekju guðvana og vonlaus.
Það var einu sinni að maöur einn fór upp
til musterisins til að biðjast fyrir. En hann
hafði í raun og veru einskis að biðja. Hann
þakkaði miklu fremur að hann var ekki
neinn venjulegur syndari. En það átti hann
að þakka sjálfum sjer en ekki Guði, og
hafði hann því ekkert erindi tii Guðs húss
fremur en aðrir iðrunarlausii' menn. MaðJr
fer ekki til l iknis til þess að þakka þaö,
að maður heiir aldrei ifur verið. -v Je^
ús fiælsar syndarann; heilbrigðir þurfa
ekki læknis við. Farir þú að kannast við
syndir þínar frammi fyrir alltsjáanda
Guði, þá mun þig ekki framar skorta bam-
ar anda; þú veist þá hvers þú átt að biðj-
ast, og þú munt bæn.heyrðup- verða, en
bænheyrsla er undanfari þakkargerðar
Guði til dýrðar.
Kona ein var staöin að hór. Sam-
kvæmt Guðs lögum skyldi hún grýtt, og
umhverfis hana stóð heill hópur miskunn-
arlausra manna albúinna til þess að full-
nægja dómnum. Það var fokið í flest skjól
fyrir henni. Dærnd af Guði og mönnum
og sinni eigin samvisku.
En þá tekur Jesús að sjer að flytja mál
hennar. Honum er gefið vald til þess að
fyrirgefa syndir, og hann líknar þeim öll-
um er á hans náðir leita. — »Hver er sem
fordæmir? Kristur Jesús er sá, sem dáinn
er«, þ. e. a. s. dáinn í vorn stað. »Hvernig
fáum vjer þá undan komist ef vjer van-
rækjum slíkt hjálpræði?« Sjá því að þjer
syndug'ur maður, og flý til hans vitir þú
fótum þínum forráð!«
Meira.
-----•>~<Z> <•--
Mitt hús á að vera . . .?
Eftir Sigurbjöm Einarsson.
Niðurlag.
Mikið er gert á landi voru til þess að
sijnast, og virðist almennur áhugi fyrir því,
að einkum höfuðstaðurinn beri á sjer
menningarsnið cg auglýsi þannig í gæti
þjóðarinnar. L þessu skyni er ýmisleg't gert
og ber ekki að lasta þá viðleitni. Hún gæti
verið göfugrar náttúru.
P’að þykir nú ekki fínt lengur að láta
bera á trú sinni. Trúleysið er tískulöstur
og tískulestir allir eru metnii' sem dyggðir,
svo ofurlítið sje vikið við orðum Moliéres.
Nútímamaðurinn er »tolerant« í trúar-
efnum, og er það að vísu hrósvert innan
heilbrigðra takmarka. En hvað hafa menn
hugsað við samanburðinn á Dc-mkirkju
þjóðkirkjunnar og Kristskirkju í Landa-
koti? Ekkert, sem leitt hafi til athafna.
Einhver minnsti söfnuður lanclsins reisir
kirkju, sem er fullkomið listaverk út í
æsar, öflugasta trúarjátning, sem íslensk
hönd hefir gert úr grjóti. Þessi litli söfn-
uður á væna móður, aðrir ísl. söfnuðir