Bjarmi - 01.10.1991, Síða 5

speki og dýpt, en samt svo skýrar og einfaldar.
Hann gerði kraftaverk, gekk á vatni, mettaði
þúsundir, læknaði sjúka og jafnvel reisti látna
upp frá dauða. Allt þetta bar þess vitni að hér
fór enginn venjulegur maður.
Á hinn bóginn var það svo margt sem stang-
aðist á við þær hugmyndir sem menn gerðu sér
um þann er allt vald hafði á himni og jörð.
Koma hans í þennan heim, — ekki var hún
með neinum glæsibrag. Fátækir foreldrar og
fæðingarstaðurinn fjárhús og jata. Æsku og
uppeldi fer litlum eða engum sögum af, og
loks, þegar hann var kominn til vits og ára
safnaði hann um sig litlum hópi almúga-
manna. Hann lifði í stöðugri fátækt og lagði
lag sitt við bersynduga. Var nema von að
skoðanir samtímamanna breyttust frá degi til
dags: Var hann eða var hann ekki?
Og nú var vegferð hans á þessari jörð á
enda. Það haustaði í lífi hans. Þetta voru síð-
ustu dagarnir og síðustu metrarnir. Allt var
þetta með öðrum hætti en ætla mátti en þó í
fullu samræmi við fæðingu hans og líf allt.
Og nú valdi hann sér þann fararskjóta til
innreiðar sinnar í borgina helgu sem lítilmót-
legastur var, — ösnufola. Þar var ekki úr
háum söðli að detta í orðsins fyllstu merkingu.
Og eigendurnir mótmæltu ekki einu sinni þeg-
ar lærisveinarnir tóku dýrið traustataki með
orðunum: Herrann þarf hans við. Og svo hófst
lokakaflinn.
Allt var þetta með öðrum hætti en tilefnið
gaf til. Hér fór konungur konunganna, — sá
sem allt vald hafði á himni og jörð, ríðandi á
vesælum reiðskjóta. En honum var fagnað
sem hetju og sigurvegarar. Þó lá leið hans nið-
ur á við í flestum skilningi. Fram undan var
hin algjöra niðurlæging, dauði óbótamannsins
og lærisveinarnir og mannfjöldinn hrópar
fagnandi, hárri raustu: Blessaður sé konung-
urinn, sem kemur í nafni Drottins! Friður á
himni og dýrð í upphæðum!
í fljótu bragði sýnist þessi innreið ekki gefa
tilefni til slíkra upphrópana. Jerúsalem var
ekki stór borg á nútíma mælikvarða. Trúlegt
má telja að einhver hluti mannfjöldans, sem
hér fagnaði komu Jesú, hafi jafnframt verið til
staðar nokkrum dögum síðar og þá hrópað:
Krossfestu hann!
Við sjáum í þessum atburðum öllum, sterka
lýsingu á Guði og mönnum. Öll saga Jesú
Krists er lýsing á auðmýkt, kærleika, trúfesti
og hlýðni. En saga mannsins er hin fullkomna
andstæða alls þessa: Hroki, ótryggð, óhlýðni
og illska.
Og þegar allt kemur til alls, þá eru allir
menn, líka við sem í dag lifum, ábyrgir fyrir
dauða Krists. Viö vorum öll í þessum hróp-
andi mannfjölda sem kallaði: Krossfestu
hann! Það var hin drýgða og ódrýgða synd,
sem krafðist dauða hins saklausa og synd-
lausa. Ábyrgðin er syndaranna, — allra
manna. Og dauðadómurinn yfir honum varð
sýknudómurinn yfir öllum syndurum sem vilja
Þiggja.
Snauður kom hann í þennan heim og snauð-
ur fór hann þaðan aftur. En allt það sem Jesús
snerti eða kom nálægt helgaðist af nálægð
hans eða snertingu. Jatan, þessi lítilfjörlegi
staður, hefur yfir sér óumræðilegan helgiblæ
vegna þess að Jesús var þar. Lærisveinarnir,
þessir fátæku almúgamenn, eru helgir menn
taldir vegna samfélagsins við hann. Hið lítil-
fjörlega dýr, ösnufolinn, varð allt önnur og
meiri skepna vegna þess að Jesús þarfnaðist
hans. Og krossinn, tákn dauða og svívirðu,
varð tákn lífs, vonar, fyrirgefningar og kær-
leika vegna þess að hinn heilagi hékk þar og
dó.
Og nú stendur það jafnframt öllum mönn-
um til boða að helgast af snertingu hans og
nálægð. Lærisveinarnir fengu þessi orð þegar
þeir sóttu ösnufolann: Herrann þarfnast hans.
Þetta litla og lítilfjörlega dýr fékk þannig nýtt
og stærra hlutverk í lífinu, að bera sjálfan
Guðssoninn, lyfta honum ögn upp til þess að
mannfjöldinn sæi hann betur og bera hann inn
í hina helgu borg.
Og enn eru okkur þessi orð gefin: Herrann
þarf hans við. Allir þeir, sem standa á hverju
hausti í þeim erfiðu sporum að horfa á verk-
efnið stóra og óþrjótandi og horfa jafnframt í
eigin barm og finna þar fátt annað en synd,
veikleika og vanmátt, fá þessi orð. Við erum
lítilfjörleg og kraftlaus en hann helgar með
snertingu sinni og nálægð. Herrann þarfnast
mín. Hann vill nota hið lítilfjörlega og veika
til þess að lyfta sér ögn upp svo að aðrir sjái
betur. Hann vill nota mig til þess að bera sig,
beint eða óbeint, til annarra, sem bíða.
Herrann þarfnast mín og þín, það er engin
spurning. Hann getur notað okkur. Hann hef-
ur reyndar ekki kost á neinum nema þeim litlu
og lítilfjörlegu. En það nægir ef hann fær að
snerta og vera í nálægð þeirra.
Þess vegna skulum við ekki örvænta þegar
við horfum í eigin barm eða horfum í kringum
okkur og sjáum hvarvetna upplausn og ringul-
reið sem ekki virðist vera í mannlegu valdi að
ráða fram úr. Guð leysir allan vanda en hann
þarf e.t.v. þína hjálp. Þess vegna kemur þessi
orðsending til þín í dag frá Drottni okkar og
frelsara: Ég þarf þín með. Ég þarfnast þín.
Það er stórkostlegt til þess að hugsa, að sjálfur
Herrann, sjálfur konungur konunganna, sá
sem allt vald hefur á himni og jörð, hann skuli
þarfnast mín.
En við skulum umfram allt muna og vita að
Jesús Kristur, sonur Guðs og frelsari mann-
anna, kemstþrátt fyrir allt af án mín, — en ég,
syndugur og óhreinn og vanmegnugur, kemst
ekki af — án hans.

Hann vill nota
hið lítilfjörlega
og veika til þess
að lyfta sér ögn
upp svo að
aðrirsjái betur.
Hann vill nota
mig til þess að
bera sig, beint
eða óbeint, til
annarra, sem
bíða.