Bjarmi - 01.12.1997, Síða 19

Sigvaldi á 12. degi eftir aðgerð, tilbúinn að
útskrifast af spítalanum.
um. Ég sagði strax já, enda gerði ég mér
grein íyrir að það væri óvíst hvað ég ætti
langt eftir ólifað ef ekkert væri að gert.
Það er svo sérstakt að segja frá þessu
öllu því ég var alls ekki búinn í öllum
rannsóknum og málefni sjúklinga voru
venjulega tekin til nánari ákvörðunar á
vikulegum fimmtudagsfundum. En allt
um það. Ekki var eftir neinu að bíða og
strax þetta miðvikudagskvöld fór Inga
með okkur á spítalann. Teknar voru
blóðprufur og ég fékk meðal annars
fræðslu hjá sjúkraþjálfara um öndunar-
æfingar. Aðgerðin var svo gerð aðfarar-
nótt fimmtudagsins 21. nóvember,
þ.e.a.s. innan þriggja sólarhringa frá þvi
að ég kom til Svíþjóðar. Aðgerðin gekk
mjög vel og tók ekki nema fimm og hálf-
an tíma en algengt er að slíkar aðgerðir
taki átta klukkustundir. Það sýnir að
það var ekkert óvænt sem kom upp á og
að allt hafl gengið upp i aðgerðinni. Líf-
færagjaflnn sem ég fékk lifrina úr veitti
sjö manns líf. Einn fékk hjartað úr hon-
um, tveir fengu sitt hvort lungað, tveir
sitt hvort nýrað og svo fékk ég 2/3
hluta af lifrinni og lítil þýsk stelpa 1/3
hluta. Lifrin er himnuskipt í þessum
hlutföllum en óskipt hefði lifrin verið of
stór íyrir mig. Hefði ég verið sendur til
„Köben“ þá hefði ég ekki getað þegið
þetta líffæri því sjúkrahúsið í Gautaborg
er eina sjúkrahúsið á Norðurlöndunum
sem getur skipt svona um lifur. Þannig
að mér finnst ekki bara eitt í þessu
heldur allt vitna um stórkostlega bæn-
heyrslu Guðs. Og þessir þrír til fimm
dagar urðu tveir mánuðir!
Borin uppi í bæn
Getið þið reynt að lýsa hvernig ykkur
leið íyrir og fyrst eftir aðgerðina?
S: Þetta var náttúrulega dálítið stór
aðgerð sem ég var að fara í og ég man
að þegar verið var að rúlla mér niður á
skurðstofu þá fannst mér ég vera að
horfa á „vídeóspólu" þar sem ævi mín
þaut í gegn. Þetta var óneitanlega stór-
furðuleg lífsreynsla. Ég get heldur ekki
neitað því að ég hafði vissar áhyggjur
áður en ég fór í aðgerðina. Við vorum
nýbúin að selja ofan af okkur íbúðina
og nýja íbúðin var langt frá því að vera
tilbúin. Von var á fjölgun í fjölskyldunni
og mín hugsun var: Vakna ég eftir að-
gerðina? Fæ ég að sjá Eddu og Davíð
Arnar aftur? Það var ekkert sjálfgefið.
En auðvitað setti maður allt traust sitt
á læknana og bað Guð um að vera með
sér og læknunum. Sá styrkur sem bænin
veitti mér á þessum tima var alveg
ótrúlegur, þvi er ekki hægt að fysa í orð-
um. Þetta er bara eitthvað sem maður
upplifir, ja, vonandi bara einu sinni
undir þessum kringumstæðum. Þetta
var styrkur sem ég þurfti á að halda, þvi
ég gat ekki sett traust mitt á neitt annað
en Guð og læknana. Ég held að í öllu
þessu höfum við verið borin uppi í bæn.
Þar sem hópar komu saman var gjarnan
beðið fyrir okkur, nánast í hvaða sam-
félagi sem var. Og ýmsir báðu fyrir okkur
sem höfðu jafnvel aldrei séð okkur eða
heyrt.
E: Sr. Jón og Inga veittu okkur líka
ómetanlegan stuðning. Ég þekkti þau
ekkert áður en við fórum út en það var
frábært að kynnast þessu yndislega
fólki og ég á éftir að búa vel að því. Inga
keyrði okkur á spitalann þegar kallið
kom en sr. Jón varð að vera heima þvi
hann var veikur. Á spítalanum fékk ég
að vera með Silla alveg þar til búið var
að færa hann yflr á skurðarborðið. Þar
kvaddi ég hann. Þá var klukkan eitthvað
um eitt eftir miðnætti og ég fór síðan
heim með Ingu og reyndi að sofna. Að
sjálfsögðu hafði ég miklar áhyggjur af
Silla, en samt var ég einhvern veginn
ótrúlega róleg og ég svaf meira að segja
dálítið um nóttina. Ég trúði einhvern
veginn ekki öðru en að þetta færi allt
vel. Innst inni vissi ég samt auðvitað að
það gæti allt eins farið illa.
Næsta morgun hringdi sr. Jón strax
til að athuga hvernig aðgerðin hefði
gengið og hvenær óhætt væri að heim-
sækja Silla. Ekki var talið rétt að ég
kæmi fyrr en hann væri kominn upp á
gjörgæslu og aðeins farinn að vakna.
Við komum síðan á spítalann í þann
mund sem hann var að byija að vakna.
Ég gat ekki annað en tárast af gleði
þegar ég sá hann. Auðvitað var erfltt að
sjá hann í öndunarvél og með allar
þessar nálar og leiðslur.
S: - Maður var svona eins og kóngu-
lóamaðurinn! -
E: En allar þessar leiðslur og það allt
truflaði mig ekki svo mjög því ég hafði
sjálf unnið svolítið inni á gjörgæsludeild.
Ég sá bara Silla og ég sá að hann leit
ekkert verr út en fyrir aðgerðina. Eigin-
lega fannst mér hann þarna strax líta
pínulítið betur út og guli liturinn byrjað-
ur að dofna. Ég man að mig langaði svo
að faðma hann innilega en fyrir það
fyrsta hefði það ekki verið sérlega þægi-
legt fyrir Silla og svo var ég vel meðvituð
um þá miklu ónæmisbælingu sem kom-
in var í gang. Þá var gott að geta faðmað
Ingu sem hafði fylgt mér á gjörgæsluna.
Sigvaldi hvílir sig á steini í fyrstu löngu
gönguferðinni sem hann fór í eftir
aðgerðina.