Bjarmi - 01.03.1998, Blaðsíða 10

Guðmundur Karl Brynjarsson
Ung kona segir
frá bitnrri
trúarrey ns lu

Iér fer á eftir sönn frá-
sögn rúmlega þrítugrar
fjölskyldukonu. Víst er
að frásögnin muni vekja
mismunandi viðbrögð
lesenda Bjarma en hún er birt í von um
að hún gæti orðið til hjálpar þeim sem
hugsanlega hafa frá einhveiju svipuðu að
segja en ekki fengið hjálp. Konan, sem
hér rekur sögu sína, hefur verið trúuð
svo lengi sem hún man eftir sér en vissir
atburðir, sem hún upplifði í kristnu
trúarsamfélagi, urðu til þess að hún leið
sálarkvalir i langan tíma. Af tillitssemi við
ættingja sína vill konan ekki láta nafn
síns getið. Við gefum henni orðið:
Forsagan
Ég er alin upp á sannkristnu heimili þar
sem lögð var áhersla á mikilvægi þess að
trú og breytni héldust i hendur. Trúar-
umhverfi bernsku minnar hefur síðan
reynst mér mælistika á það sem mér
finnst vera rétt trú og breytni. Um tvítugt
hóf ég hins vegar að leita Guðs enn
frekar en áður. Þá lenti ég í ákveðnum
erfiðleikum en fékk hjálp og varð upp úr
því fyrir sterkri, trúarlegri reynslu og
skynjaði nálægð Guðs með áþreifan-
legum hætti og hann svaraði bænum
mínum. Ég kynntist fljótt kristnu fólki
sem lagði rækt við náðargjafirnar,
tungutal, spádómsorð og svo framvegis. í
því samhengi upplifði ég og reyndi margt
sem áður var mér óþekkt með öllu. Þrátt
fyrir það öðlaðist ég ekki sálarró, eins og
margir myndu eílaust búast við, heldur
hrópaði ég bara á meira og meira. Með
tímanum varð ég alveg ótrúlega upptekin
af sjálfri mér og sambandi mínu við Guð.
Trúarsamfélagið, sem ég sótti, ól að mínu
viti á heimtufrekju við Guð og kærleiks-
leysi gagnvart náunganum. Ég bað Guð
sífellt að fylla mig anda sínum svo að ég
yrði betri þjónn í ríki hans og þegar hann
gerði það fór ég ekki út að þjóna
náunganum í kærleika heldur bað Guð
um meira af andanum. Ég var algerlega
dofin fyrir neyð annarra, hætti að fylgjast
með fréttum, fjarlægðist venjulegt, daglegt
líf og fannst ég ekki ná neinu sambandi
við fólk í kringum mig. Þegar ég þurfti að
hitta „syndarana" gætti ég þess vel að
krossa mig í bak og fyrir svo að ég
vanhelgaðist ekki í samneytinu við þá.
Myrkrið í lífi þeirra var mikið en auðvitað
bara ljós hjá mér. Ég gleymdi því að ég er
líka syndari sem er barn Guðs af náð
hans en ekki af eigin verðleikum. Trúarlíf
mitt á þessum tíma var upplifanaþræl-
dómur og ekkert annað. Kenning, sem
elur á slíkum þrældómi, hlýtur að vera
röng og teljast þar með trúarvilla. Þetta
eru hörð orð sem ég vil útskýra aðeins
betur.
Áfallið
Ég lenti í bænahópi þar sem við báðum
gjarna hvert fyrir öðru með yfirlagningu
handa. Oft ákölluðum við Guð mjög ákaft
um að hann gæfi okkur vísdómsorð og
spádómsorð inn í vissar aðstæður og oft
kom eitthvað slíkt til okkar. í fyrstu þóttu
mér þessar stundir vera mér til mikillar
blessunar en smám saman fóru þó að
renna á mig tvær grímur og að lokum var
svo komið að þær snerust upp í algera
andhverfu sína og leiddu yfir mig mikla
angist og sálarkvalir. Þetta gerðist þannig
að einu sinni sem oftar, þegar hópurinn
hittist, var beðið fyrir mér. Fyrirbiðj-
endurnir voru karl og kona. Meðan við
báðum voru minningar úr bernsku
kallaðar fram í huga mér, eða það var
Meðan znð báðum voru minningar úr bernsku
kallaðarfram íhuga mér, eða pað var mér talin trú
um. Þetta var eins og andasæring. Minningarnar
og orðin voru öll á pá leið að náinn ættingi minn
hefði misnotað mig kynferðislega sem barn og ég sá,
eins og í sjónvarpi, atburðinn gerast í huga mér.