Heima er bezt - 01.11.1951, Qupperneq 20

I
276
lagt sérstaka áherzlu a að planta
tré í girðingu, sem Skögræktar-
félagið á í Tunguskógi. Eru nú
komnar þarna um sex þúsund
plöntur. SitkagreniÖ virðist
dafna þar betur milli birkihrísl-
anna heldur en í goðura jarðvegi
og skjóli í garðinum minum. —
Ég vona, að ég fái að liía það
lengi, að ég með aðstoö goðra
manna geti sett niður þrjátíu
þúsund plöntur og bar næð fyilt
garð skógræktarrélagsins í
Tunguskógi. Og eitt enn um
þetta. Ég hef búið svo um hnút-
ana, að garðurinn minn verður
uppeldisstöð fyrir skógrækt ís-
firðinga í framtíðinni. Skógrækt-
in er annað höfuðáhugamál mitt,
og finnst mér ég aldrei hafa get-
að unnið þessu máli eins vel og
ég hef óskað.
Eins og ég hef áður 'sagt, þá
eru áhugamál mín óþrjótandi —
og skal nú enn dvalið við nokk-
ur þeirra. Þegar ég hóf ljós-
myndastörfin lagði ég með öllu
niður glingur mitt við málara-
listina, en fékkst um sinn lítils
háttar við að gera svartkritar-
myndir. Næst sneri ég mér að
líkneskjasmíði. Fyrst gerði ég
líkneski eftir mynd Thorvald-
sens — Bergmálið. Þennan grip
hef ég síðan haft í garðinum
mínum í Tungudal. Ýmsir voru
að ympra á því við mig, hvort
myndin væri úr gipsi eða öðru
slíku efni, en reyndar smíðaði ég
stúlkuna úr kassafjölum, fyllti
og málaði vandlega með hvítum
farva, svo daman sýnist vera úr
gibsi. Á seinni árum hef ég mjög
lagt mig eftir líkneskjasmíði
eftir lifandi fyrirmyndum. Ár-
angurinn af þessari viðleitni
minni er m. a. sundmaðurinn
og sundkonan, sem nú hafa ver-
ið sett á stall framan við Sund-
höll ísafjarðar. Ég hef á prjón-
unum ýmsar hugmyndir í þess-
um efnum, sem ég nú er að leit-
ast við að framkvæma.
Mér þykir ekki úr vegi að geta
hér um þá örðugleika, sem ég hef
átt við að stríða sökum heilsu-
brests. Síðan ég var nokkuð á
fertugs aldri hef ég verið mjög
þjáður af meltingarkvillum og
kroniskum bronchitis. Ég lá iðu-
lega rúmfastur mikinn hluta árs-
ins og nemur sá veikindatími að
Heim'a er BE'ZT
líkindum tíu árum ævi minnar.
Þegar ég var fimmtíu og sjö ára
var ég dæmdur dauðvona. Lækn-
isfræðin gafst alveg upp við mig.
Af tilviljun komst ég þá yfir bók-
ina Matur og megin eftir Jónas
Kristjánsson. Hætti ég þá al-
gjörlega að borða kjöt, fisk og
egg. Við þetta skipti alveg um
heilsufar mitt. Síðan hef ég lif-
að af jurtafæðu eingöngu og
aldrei verið heilsuhraustari en
síðustu árin. Ég er nú sextíu og
fimm ára. Þetta er bara eitt af
mörg þúsund dæmum sem
sanna, svo ekki verður um deilt,
að jurtafæðan er og hefur ávallt
verið hin eina rétta fæðutegund
mannanna. Ef allir nærðust ein-
göngu af heilbrigðum jurtum og
forðuðust allt annað í mataræði,
þá er það skoðun mín, að engin
þorf væri fyrir helminginn af
þeim sjúkrahúsum, sem nú eru
fyrir í heiminum — hvað þá
heldur að stórkostlegur sjúkra-
hússkortur plagaði mannkind-
ina eins og dæmin sanna.
5. Óður lífsins.
Fyrir mig er namingjan og lífs-
gleðin fólgin í því að leitast við
að iifa í samræmi við lífið og
þau sannindi, sem ég get sjálf-
ur fundið og viðurkennt.
Þá er ég loks kominn að mínu
mesta og stærsta áhugamáli:
leitinni að sannleikanum, skoð-
unum mínum á tilverunni yfir-
leitt, sem nú eru orðnar að lífs-
skilningi fyrir mig.
í síðastliðin tuttugu og fimm
ár hef ég ávallt og stöðugt hugs-
að um lífið og tilveruna út frá
sjónarmiði sjálfstæðrar íhugun-
ar og jafnframt ritað talsvert
um þessi mál með það fyrir aug-
um að setja saman bók og gefa
út, ef það mætti verða til þess að
gera aðra að þátttakendum í leit
minni að veruleikanum. Og bók-
in er komin. Hún heitir Óður lífs-
ins og kom út í tveim bindum
(1945—’46). Meðan ég hafði
þessa bók í smiðum — en það
var í um tuttugu ár — leið vart
sá dagur, að ég ekki meir eða
minna hugleiddi efni hennar og
boðskap. Bókin hefur kostað mig
meiri vinnu en almenningur
getur gert sér i hugarlund, enda
Nr. 9
veit ég að verkalaunin verða
aldrei greidd mér í peningum.
Samt sem áðúr hef ég stórgrætt
á samningu bókarinnar. Fyrir
þetta starf hef ég öðlast traust-
an lífsskilning.
Ég er nú einu sinni þannig
gerður, að mig skortir með öllu
trúhæfni á allt sem nefnist
ávani, en fyrir sömu ástæðu get
ég jafnan séð staðreyndirnar
blasa við í réttu ljósi, og byggist
þetta að sjálfsögðu á grundvelli
rökréttrar hugsunar. En þar sem
ég nú tek aðeins tillit til stað-
reynda, verða oft ýms atriði
skoðana minna að botnlausum,
hlægilegum eða draumóra-
kenndum fullyrðingum í skynj-
un fjöldans, en eru að mínu viti
einföldustu, rökfræðilegustu og
sjálfsögðustu staðreyndirnar.
Lífsskilningur er, gagnstætt
þekkingu, gersneiddur hæfni til
þess að trúa á lærdóma, en lær-
dómur og reynsla mannkynsins
er á hinn bóginn eini vizku-
brunnurinn, sem hann (lífs-
skilningurinn) getur ausið úr til
úrlausnar staðreyndum.
En hvað er þá lífsskilningur?
Lífsskilningur greinist frá öll-
um öðrum skoðunum með því, að
hann hefur einungis ávarp lífs-
ins sjálfs að sannfæringu (reli-
gion). Lífsskilningur getur aldrei
orðið skilgreindur í orðum —
heldur aðeins fyrir lífsreynslu.
Það skiptir engu máli í þessu
sambandi hvað nútíðarmaður
kann að ætla um þær staðreynd-
ir, sem ég hef náð skilningi á,
því í bók minni er aðeins birtur
meginkjarni ævilangrar sann-
leiksleitar. Það, sem er sannleik-
ur fyrir mig, þarf ekki og er ekki
sannleikur fyrir þig, fyrr en þú
skynjar frá sama sjónarmiði og
ég. Enginn megnar að ryðja
sannleikanum braut fyrir aðra.
Sannleikans (lífsskilningsins)
verður hver og einn að afla sér
sjálfur. Hann er séreign þess,
sem höndlar hann.
Enda þótt ég sé einn í hópi
þeirra manna, sem ausið geta úr
vizkubrunni reynslunnar, mundi
ég þó aldrei hafa getað náð þeim
andlega þroska og þeirri innsýn
í leyndardóma lífsins, sem ég
nú hef öðlast, hefði ég ekki eign-
ast „Livets Bog“ eftir hinn