Heima er bezt - 01.11.1951, Side 23

Nr. 9
HeiiWa er beizt
279
Söguleg svaðilför 1864
Eftir Magnús Jóhannsson
23. Allt, sem virðist vera aftur-
för, hlýtur að gefa reynslu og
reynsla er alltaf framför. Ekkert
annað en þjáningin getur leitt
okkur áfram í lífinu.
24. Allt það, sem þú þráir —
hamingju, yndi, kærleika —
finnur þú aðeins í djúpum þinn-
ar eigin sálar. Úti í hinum mikla
alheimi finnur þú alls ekkert,
sem ekki er að finna í hinum
litla alheimi, sem ert þú sjálfur.
25. Ástin er grundvöllur hjóna-
bandsins, en hið fullkomna
hjónaband finnst aðeins i dýra-
ríkinu. Ástin er því algjör and-
staða kærleikans.
26.
Frain, þó að sorgin og sárin mæði,
sannleik má nema a£ vitfirrings æði.
Fram, stefnum fram gegnum aldir og ár,
endalaust fram gegnum böl og fár.
Frfam, fram, af lífi til lífs vér sáurn,
loks kemur sumar, vér uppskeru fáum.
Fram gegnum þoku að þekkingarlindum,
þreytum vort skeið að sannleikans tindum.
Frarn, horfum fram með fögnuð í anda,
framundan eygir til kærleikans landa.
Fram, fram til fegri stranda.
27. Lofsöngur lífsins er tví-
raddaður. Það er lofsöngur lífs-
ins og ljóssins sem við stefnum
að, en hann er j afnframt dauða-
söngur yfir hinum dýrslegu
hvötum mannshugans. — Og
stöðugt hljómar óður lífsins
gegnum tímann og rúmið, þótt
hann heyrist aðeins af þeim sem
skilja.
6. Sterkar rœtur.
Dagurinn var fyrir löngu geng-
inn veg allrar veraldar þegar við
Simson höfðum loks talað okk-
ur metta. Hann hafði ekki fyrr
losað mið við skrifborðið, plöt-
una af skjalaskápnum og komið
henni á sinn stað, en honum
varð að orði:
— Áðan sagðirðu, að þú hefð-
ir séö laufin fjúka.
— Já, anzaði ég, — og það
minnir mann óneitanlega á það,
að haustið er í nánd. Við fáum
aldrei of mikið af sumri og eign-
umst aldrei of marga blómakon-
unga.
Um stund var Simson líkt og
annars hugar. Síðan sagði hann
blátt áfram:
— Laufið fýkur og trén verða
svört og nakin. En ræturnar eru
ÞAÐ VAR árið 1864 að farið var
í kaupstaðarferð frá Hvammi,
Hafnarnesi og Gvendarnesi, til
Djúpavogs á opnum róðrabát og
voru 4 menn í förinni.
Þá þurftu menn að sækja
nauðsynjar sínar, ekki skemur
en til Eskifjarðar, eða til Djúpa-
vogs því verzlunarstaðir voru
hvergi nær. Til Djúpavogs er
löng og hættuleg blindskerja-
leið og yfir 3 straumrastir að
fara. En í þá daga létu menn sér
ekki allt fyrir brjósti brenna.
Lagt var af stað í bezta veðri,
hægum andvara af austri.
Siglt var alla leiðina, því leiði
var hið ákjósanlegasta. Gekk
ferðin að óskum til Djúpavogs
og var höndlað í mesti flýti, því
dagurinn var stuttur, leiðin löng
og hættuleg og brimhafnir upp í
að leggja. Er þeir höfðu borið
vöruna í bátinn, var lagt af stað
austur. Var veður hið bezta.
Norðaustan kæla á móti, en
norðurfall.
Himininn var orðinn dökkur,
sem hrímugur ketilbotn og
skýjafar ískyggilegt.
Var nú tekinn sprettróður
sterkar. Þær leynast djúpt í
moldu og deyja ekki þrátt fyrir
langvarandi myrkur og frost-
bruna, lifa enda þótt greinarnar
brotni og brestir komi í stofn-
ana, lifa og næra trén, bera þau
fram til nýs vors. Og með nýju
vori klæðist skógurinn nýj u lauí-
skrúði. Þetta er nákvæm líking
af þróun mannsandans, lífs-
skilningur minn í hnotskurn
Mannsandinn lifir nú svartasta
fimbulvetur, þar sem styrjaldir,
hatur og umburðarleysi er fros-
ið í niðamyrkri dýraríkisins. En
hvað heldur þú að margir skilji,
að þessi ragnarök séu nauðsyn-
leg, syo að mannsandinn fái
numið andstæðnalögmálið (gott
og illt) til fullnustu, og uppskor-
ið vor og dásamlegt sumar — al-
kærleikann?
Óskar Aðalsteinn.
austur undir Hlöðu, sem er sker
útaf Streitishvarfi. En er þang-
að kom, var komið fárviðri af
norðvestri og rauk særinn sem
nýfallin mjöll, svo ekki sást út-
úr augum. Var ekki viðlit að
halda lengra, því foráttu brim
var komið, svo fleytan varðist
ekki áföllum og hætta var á að
skemma vöruna, sem þeir höfðu
haft svo mikið fyrir. Urðu menn
ásáttir, að freista að ná landi í
Hafnarey, sem er ein af Breið-
dalseyjunum. Eftir illan leik og
miklar mannraunir, náðu þeir
landi, skömmu fyrir myrkur.
Tókst landtakan slysalaust. Voru
menn þá orðnir þjakaðir mjög og
einn þeirra orðinn fárveikur, svo
hinir urðu að standa undir hon-
um. En í eynni var vermanna-
kofi, því um sumarið hafði verið
stundað þar útræði frá Breið-
dalsvík. Ekki var kofinn rúm-
betri en það, að 6 menn gátu
hafst þar við með harmkvælum.
En þröngt mega sáttir sitja.
Þessir örþreyttu menn hreiðruðu
þarna um sig eftir föngum og
hlúðu að félaga sínum, sem þjáð-
ist mjög og var orðinn svo langt
leiddur, að hann talaði óráð.
Til allra hamingju var nægt
brenni og eldfæri í kofanum, svo
hægt var að tendra upp eld, sem
þeir ornuðu sér við og þurrkuðu
klæði sín. Nestið var upp étið,
enda ekki mikið, sem þeir höfðu
haft með sér. Sáu þeir nú mjög
eftir óforsjálni sinni, er hungrið
tók að sverfa að. En í bátnum
var nýr fiskur, sem þeir höfðu
fengið á Djúpavogi. En í kofan-
um var aðeins hlóðareldur, en
engin ílát til að sjóða í. Ráðguð-
ust þeir um hvað gera skildi.
Féllust þeir á að senda einn nið-
ur að bátnum til að sækja fisk-
inn. Sá hraustasti var valinn til
þessara farar. Óveðrið var kom-
ið í algleyming. Kofinn skalf og
gnötraði, sem skekinn af jötna-
höndum, haglélið dundi á glugg-
anum og utan úr myrkrinu bár-
ust óhugnanleg hljóð. Það var