Heima er bezt - 01.02.1952, Side 11

Nr. 2
Heima er bezt
43
og með bera leggi. Allar línur
líkamans voru glöggar og skýrt
mótaðar, ávalir, holdugir hand-
leggir, hvelfd og bústin brjóst,
þrýstnar mjaðmir, þéttir kálfar.
Léttur andvari bærði mjúklega
brúna lokka. — Augu þeirra
mættust — hennar: ástleitin og
ögrandi, hans: fjarræn og blik-
andi; var tillit beggja fast og
ákveðið. Aldrei hafði honum
sýnzt Borghildur eins hrífandi,
jafn lokkandi sem nú. Hún var
alveg ómótstæðileg, og á svip-
stundu var teningunum kastað.
Árni Ágúst tók undir arm Borg-
hildar og þau leiddust út í sum-
arnóttina og fundu loks sinn
álfhól. — Leiftursnöggt læsti sig
innst inn í hugskot hans sú
hugsun, að njóta það sem eftir
væri nætur með Borghildi,
hverjar, sem afleiðingarnar
kynnu að verða.---------------í
álfhól ævintýranna leið tíminn
fyrr en varði. Klukkan var orð-
in sex. Með árroða rísandi dags
tóku fjötrarnir að falla, álaga-
hjúpurinn að eyðast. Lögfræði-
neminn og ljúflingsmærin leystu
armlögin. Varir þeirra mættust
í seiðandi þokka, — heitri þrá —
það var lokainnsigli ævintýra-
næturinnar.----------------Þeg-
ar frá líður og fjötrar álaganna
eru fallnir, skýrist sálarsjónin
smátt og smátt. Þá skýtur hin-
um venjulega, sýnilega manni
aftur upp á yfirborðið, og þá er
það hinn ytri maður, sem hugs-
ar og starfar. En meðan álaga-
ástandið varir, þá er það hinn
ósýnilegi, innri maður, sem fær
að njóta sín.
Árni Ágúst var nú milli
tveggja skauta, annarsvegar: að-
dáunarinnar og ástarinnar á
Borghildi, en hinsvegar: um-
deilanlegrar breytni sinnar, sam-
kvæmt ríkjandi, viðteknum
venjum. Hafði hann þá ef til vill
brotið eitthvað af sér? Hann
reyndi að svara því og gekk illa
að finna ákveðið svar. En væri
hér um brot að ræða, hversu
mörg voru þá ekki öll brotin og
misstigin mannanna? Og eru
það ekki álögin, sem mannkynið
frá örófi alda hefir alltaf verið í,
og getur á engan hátt sigrast á
né losnað við? Hafa ekki menn-
irnir á öllum öldum deilt um það,
hvaða brot séu stærst og mest,
og hverjir séu forhertastir synd-
arar? Hafði hann ekki sjálfur
oft átt í orðasennum við ýmsa
skólabræður sína út af þessum
hlutum, og það meira að segja
fyrir fáum vikum við einn af
sínum bezbu vinum: Ara Sverr-
isson, væntanlegan verkamann
í víngarði drottins. — Ari sagði:
„Óðara og þið lögfræðingarnir
gangið frá prófborðin, byrjið þið
á að þverbrjóta lögin, og er þá
ekki von að aðrir komi á eftir
og gangi beint í ykkar slóð?“ Og
hann hafði svarað Ara fullum
hálsi: „Og þið prestarnir eruð
sannarlega ekki eftirbátar ann-
arra, því þið brjótið líka ýmis
lög og siðareglur, og það jafnvel
þótt þið séuð í hempunni eða að-
eins rétt búnir að klæða ykkur
úr henni.“ Var ekki nokkur
sannleiksneisti fólginn í þessu
öllu saman hjá þeim vinunum,
þótt orð beggja væru mælt 1
augnabliksgeðshræringu? Já,
það er nú einu sinni svona, að
mennirnir þrá hvað mest að
brjóta það, sem þeim er bannað;
löngun þeirra er oft svo sterk til
að bragða hin forboðnu epli. En
háskalegast allra brota er þó að
hefta vaxtarlögmálið, kyrkja
gróandann.
Árna Ágústi virtist, að þeir
væru nokkuð margir, sem fallið
hefðu í freistni við snertingu
heitra vara og villzt eitthvað af
vegi vegna ómótstæðilegra áhrifa
frá djúpi dökkra augna. Hví
skyldi hann ekki mega leyfa sér
það líka? Leyfa sér að bergja of-
urlítið á bikar nautnanna, teyga
hið gómsæta vín, er þar freyðir?
Óneitanlega fannst honum líf-
ið vera tilbreytingaríkara vegna
þess, að hann átti þetta ævintýri.
Hann hafði þó þessa stuttu næt-
urstund, einu sinni á ævinni, lát-
ið það eftir sér að lifa fyrir líð-
andi stund. Og svo gátu þeir, sem
vildu, kallað þetta ævintýri hans
brot, jafnvel synd; víst var þeim
það leyfilegt. En gái þeir fyrst í
eigin barm, því sé vandlega leit-
að, hversu margir finnast þá
hreinir og alveg hvítþvegnir, því
freistingin birtist í svo mörgum
og ólíkum myndum, og fjötrar
álaganna saman slungnir úr svo
margvíslegum gerðum.
— Vegna Arnheiðar var þetta
þó leiðinlegt. En skyldi lögfræði-
prófið á sínum tíma ekkí geta
jafnað yfir þær misfellur? Eigi
gekk hann þess dulinn, að í aug-
um Arnheiðar var embættis-
prófið mjög þýðingarmikið at
riði — stór stund í lífi þeirra
beggja. En var hann Árni Ágúst,
þegar allt var athugað, nokkuð
verri eða óheiðarlegri maður
þrátt fyrir þetta? Var ekki þetta
ævintýri aðeins misstig, bernsku-
brek, sem varpaði þó birtu inn
í líf hans; var ljúf og hugstæð
minning, er seint mundi fyrnast
né fölna? — En á þessu máli
voru til fleiri hliðar en ein.
Hugsast gat, að sumarnóttin,
sem hann naut með Borghildi,
kynni síðar að marka einhver
sýnileg spor, því reynslan virð-
ist stundum leiða í ljós, að það
hverfa ekki óðara öll spor í
sandinn.--------
--------Arnheiður! Borghild-
ur! Hvora þeirra átti hann að
velja? Sennilega gæti hann
gleymt Arnheiði, en ekki Borg-
hildi. En hann gat ekki heldur
brugðið heiti við Arnheiði án
neinna misgjörða af hennar
hálfu; nei, slíkur ódrengur
skyldi hann aldrei verða.
Til var ein vel fær leið út úr
ógöngunum, og þá leið yrði að
fara. Væri sú leið valin, varð
hann, Árni Ágúst, tilvonandi
embættismaðurinn, að vera peð-
ið á skákborðinu. Hann varð að
bíða dóms. Hann skyldi segja
Arnheiði, blátt áfram og alveg
undirhyggjulaust, hvernig spil-
in lágu nú orðið. Síðan átti hún
að setjast í dómarasætið, og
dómsúrskurði hennar, hver svo
sem hann yrði, skyldi hlíta. Arn-
heiður var bezti og réttlátasti
dómarinn, sem völ var á. Hún
var ekki sek. Félli dómurinn
þann veg, að Arnheiður samt
sem áður brosandi byði honum
faðminn, þá var þetta allt sam-
an orðið eitt samfellt, heillandi
ævintýri. En sneri hún við hon-
um baki, þá skyldi taka því, og
var það ævintýri á enda. — En
framundan blasti við honum
annað nýtt, því undir bylgjum
brúnna lokka biðu hans dökk,
töfrandi augu í seiðandi þrá og
mjúkar, heitar varir buðu hon-
um að bergja hið gómsæta vín.