Heima er bezt - 01.02.1952, Qupperneq 23

Nr. 2
Heima er bezt
55
siglt austur í Eyrarbakkabugt.
Skipshöfnin var 23 menn. Hét
skipstjórinn Brynjólfur Brynj-
ólfssoon frá Engey. Stýrimaður-
inn hét Arnór og var frá Akra-
nesi, svo var Ólafur frá Grjót-
nesi í Kjós, Halldór vinnumaður
frá Engey, Kristján frá Flanka-
stöðum á Miðnesi, vinnumaður
frá Guðmundi á Vatnsleysu-
ströndd, Stefán, Runólfur og
Sigurbjartur úr Holtahreppi,
Guðbrandur úr Landeyjum,
Hannes frá Auðsvaðsholti og
Magnús úr Holtahreppi. Hinir
voru úr Reykjavík, og er ég bú-
inn að gleyma nöfnum þeirra.
Þegar við komum austur í
bugt, var þar austan stormur og
krappur sjór. Samt fórum við
að reyna að afla okkur til mat-
ar. Eftir 3 daga voru komnir
sjö hundruð fiskar á skipið; var
þá laugardagur. Að morgni
sunnudags átti ég frívakt frá
4—7. Var ég á stýrimannsvakt-
inni. Vorum við þá allir ræstir
út, því leki var kominn að skút-
unni og útsynningshvassviðri.
Við létum hala áfram með bak-
borðsvindi. Skiptust menn nú á
að standa við þilfarsdæluna. En
hvergi var flóafriður fyrir
sjógangi. Áður en nokkurn varði
reið yfir okkur feikna sjór, sem
hvolfdi sér yfir okkur, og vissi
ég hvorki í þennan heim né ann-
an, þar til sjórinn var brotinn.
Þá lá skipið á hliðinni. Ég hafði
lent í stórtalíunni. Var ég þar
vel skorðaður. En við mér blasti
óhugnanleg sjón: Átta menn
voru utanborðs, flæktir í fiski-
færunum. Hinir höfðu komist
niður í lúkar. Það fyrsta, sem ég
gerði, er ég hafði losað mig, var
að ná í einn manninn, sem hékk
á vaðbaujunni. Náðum við öllum
innbyrðis, nema Stefáni Rangæ-
ing. Halldór frá Engey slasaðist
svo mikið, að hann andaðist eft-
ir 3 sólarhringa. — Ég man svo
glöggt eftir því, að þegar ég var
að klæða mig um morguninn, var
Stefán að syngja þessa vísu:
Þá straumarnir ýfast og stórviðri
hækka,
vinir í heiminum fljótlega fækka,
flý ég, ó Jesú, til þín.
Ég játa það sannlega, að sælt er
að flýja til þín.
Er hann hafði lokið sálminum,
gekk hann upp á þilfar, og eftir
nokkrar mínútur var hann kom-
inn í hina votu gröf. Eftir að
hafa innbyrt mennina, brutum
við lunninguna, til þess að skip-
ið ætti hægara með að rétta sig
við, því saltið kastaðist út í aðra
síðuna. Var nú gengið í það að
moka því til. Þegar búið var að
ganga frá þessu, kom drengur-
inn, sem með okkur var, upp á
þilfar. Ég sagði honum að fara
strax ofan aftur, því það gæti
komið sjór og skolað honum út.
Og rétt í þessu reis upp sjór, öllu
stærri en sá fyrri. Kleif ég aftur
eftir skipinu, því ég var í ráða-
leysi hvað ég ætti af mér að
gera. Næ ég þar í pikkfalinn af
messanum. í sama bili reið sjór-
inn yfir skipið. Vissi ég ekki af
mér meðan á sjóganginum stóð.
Þegar hann var afstaðinn, lá
skipið á seglum, en til allrar
hamingju hafði stórseglið rifn-
að, svo að léttara var fyrir skip-
ið að rétta sig við aftur. S'vo smá-
lyftist það upp, en lengi var það
að komast á réttan kjöl aftur.
Hafði komið svo mikill sjór í það,
að það var mjög mikið sigið.
Sjórinn hafði rifið ofan af lest-
inni aftur, brotið gluggann í
nátthúsinu, sem kallað var,
lanternubrettið var sveigt niður
á káetukappa. Lestargólfið var
sprengt upp, fiskurinn og kist-
urnar okkar voru í tómum hræri-
graut niðri í lúkar. Kojurnar
voru allar í sundur og milligerð-
irnar líka að miklu leyti, og 7
menn utanborðs. Vildi þá svo
heppilega til, að færaflækjan
fylgdi þeim, og gátum við því
náð 6 af þeim, af því þeir voru
flæktir í færunum. Þeim sjöunda
var ekki hægt að bjarga.
Nú var tekið til að ausa skipið
af öllum mætti, og var ekki um
annað að gera en að duga eða
drepast. Við ákváðum þá, að eitt
skyldi yfir okkur alla ganga. Við
stóðum 11 uppi af 23. Hinir voru
allir meira eða minna þjakaðir,
og þrír sama sem dauðir.
Síðan var farið að pæla út sjó-
kortið, til að vita, hvar við vær-
um staddir. Var veðrið tekið að
lægja og í brjóstum okkar kvikn-
uðu vonarneistar um að þessar
hamfarir höfuðskepnanna væru
afstaðnar.
Meira get ég ekki sagt ykkur
af Sigurbergi Þorbergssyni að
sinni, þar sem mig vantar heim-
ildir frá honum sjálfum til að
fara eftir. Gamli maðurinn er nú
staddur í Reykjavík til að leita
sér lækninga við sjóndepru, sem
þjáð hefur hann um margra ára
skeið. Væri óskandi, að vísindin
og guð gæfu honum sjónina aft-
ur, þvi fjörið og afl hans er ó-
skert ennþá, og gæti honum þá
auðnast að sigla lengur um hinn
bláa sæ, sem hefur verið hans
líf og yndi fram til þessa.