Heima er bezt - 01.02.1952, Blaðsíða 24

56
Heima er bezt
Nr. 2
Þegar skáld og vísnamenn hafa spreytt sig á að yrkja hestavísur, þá
hafa þær flestar verið um gæðinga (reiðhesta), enda þótt segja megi
með fullum rétti, að vinnuhestarnir hefðu unnið til þess að hljóta
bróðurpartinn af þeim kveðskap. En nú bregður nýrra við, því hér
birtast vísur um vinnuhesta eftir hina vel þekktu hestamenn, Gísla
Jónsson frá Stóradal og Jón Pétursson frá Nautabúi.
VINNUHESTAR MÍNIR.
Öllum klárum ann ég þeim,
upp þeir skáru framann,
mitt sem Uáru’ í búið heim
byrðar árum saman.
HÉÐINN.
Verkhestur varð bráðdauður
hjá túngarði, er hann hafði velt
sér. Tvær fyrstu vísurnar kveðn-
ar, er höf. sá hvernig komið var:
Eftir því, sem œvin dvln,
einatt fjölga sárin.
Þarna barstu beinin þín,
blessaður rauði klárinn.
Aldrei betra hafði’ eg hjú,
hlýt því þig að trega,
þú hefur mikla björg í bú
borið snilldarlega.
Alltaf sýndir sama dug,
sumir þurfa minna,
þó að ára tvennan tug
talsvert þyrftir vinna.
Þegar liggja þótti’ á mest
þér var gjarnt að ota,
þá var gott að hafa hest
hægt l allt að nota.
Þú að værir vinnufœr
vel það skilizt getur:
mœldist yfir álnir tvœr
átta tommum betur.
Þóttú værir þetta tröll,
þyrftir margt að gera,
bygging þín og útsjón öll
af samt þótti bera.
Orkan, hún var eftir vild
eins að bera’ og draga:
baggana þú barst með snilld,
bönd ei þurfti’ að laga.
Það var einatt ágizkað,
ekki mælt né vegið,
hvað gazt mikið heim í hlað
hól upp brattan dregið.
Ekki sóttirðu’ á það mest
undan brekku’ að slaga,
þó að hart nær hálfa lest
hefðir þú að draga.
Fyrir aksturs afrekin
einkum varstu frœgur,
var þó reiðar-vilji þinn
viðfelldinn og þœgur.
Þóttú hefðir harðan gang
hraður varstu á fœti.
Höfuð barstu hátt í fang,
henti þig sjaldan leti.
Þó að yrði endirinn
öðruvísi en skyldi.
Hafðu þakkir, Héðinn minn,
hesturinn burðagildi.
GÍSLI JÓNSSON
frá Stóra-Dal.
Allt mér veittu óhindrað,
orku neyttu hljóðir.
Kepptu þreyttir heim í hlað,
hrjáðir, sveittir, móðir.
Bús við herkjur brugðu hátt
burðamerkjum sínum,
tóku sterkan þarfa þátt
þrátt í verkum mínum.
Kröppu skóna skar af mér
skeifnaljóma fjöldinn,
bragartóna telja ber
trúrra þjóna gjöldin.
JÓN PÉTURSSON
frá Nautabúi.
Svo er hér að lokum vísa um
vagnhest, eftir góðskáldið
Kristján Samsonarson á Bugðu-
stöðum í Miðdölum:
Þínu af gagni greiðist flest,
gang þó bragnar lái.
Þú hefur vagni vanizt mest
vinur sagnafái.
KRISTJÁN SAMSONARSON
frá Bugðustöðum.