Heima er bezt - 01.01.1954, Blaðsíða 30

26
Heima er bezt
Nr. 1
anna, veörið, vegirnir, gististað-
ir, umhverfið og farartækin,
skapa umræðumöguleika hj á
því fólki, sem saman dvelur á
ferðalögum, enda þótt það lítt
eða ekki þekkist áður. Þetta gef-
ur tækifæri til kynningar og
eykur mannþekkingu þeirra,
sem víða fara.
Hér á Egilsstöðum eignast ég
óvænt nýja og mjög skemmti-
lega ferðafélaga: Bjarna Gríms-
son, starfsmann hjá Sambandi
ísl. samvinnufélaga og unnustu
hans, Hönnu Thorarensen.
Bjarni er í söluferð, en unga
stúlkan fer með, sér til skemmt-
unar og að skoða land sitt, jafn-
framt til að strjúka þreytu-
hrukkurnar af andliti unnust-
ans, þegar hann er þreyttur eft-
ir ys og önn dagsins.
Bjarni ætlar til Djúpavogs
snemma næsta dag og býður
mér að vera með í bílnum suður
eftir, sem ég þakksamlega þigg,
því að hér gefst mér kærkomið
tækifæri til að sjá mér áður
óþekk héruð, og hafði ekki gert
ráð fyrir, að af því mundi verða
í þessari ferð. Klukkan 6 á laug-
ardagsmorgni er lagt upp. Veðr-
ið er milt og stillt, en þoka ligg-
ur á fjöllum. Kyrrð og friður
hvílir yfir byggðinni, aðeins á
stöku bæjum í Skriðdalnum lið-
ast búreykurinn upp um
strompinn og rennur saman við
gráa brúnaþokuna.
Bíllinn rennur öruggt og
greiðlega, þótt vegurinn sé ekki
alls staðar góður, eftir að fram
í dalinn kemur. Breiðdalsheiðin
er fremur torfær, enda gerir
þokan sitt til að auka á þær í
augum vegfarandans. Við erum
á suðurbrún heiðarinnar, þok-
unni hefur létt nokkuð, en enn
þá er þó ekki bjart til lofts. Veg-
urinn ofan í dalinn virðist vera
snarbrattur krákustígur niður
með gildragi.
Nú sýnist mér sem Oddsskarð
hafi verið leikur einn hjá þessu.
En hugur minn verður fljótt
bundinn öðru en veginum. Breið-
dalurinn blasir við, grösugur og
víðfeðmur; mundi fegurð þessa
héraðs þó njóta sín betur, ef vel
sæi til fjalla.
Við þjótum ofan dalinn. Önn
dagsins er byrjuð á hverjum bæ.
Búvélarnar eru að fara í gang,
hross eru rekin í haga. Kýr
standa á stöðli og eru mjaltað-
ar. Léttfætt börn hoppa út á
bæjarhlaðið með sólskin í aug-
um og sumarbros á vör.
Við erum á Breiðdalsvík. Þok-
an hefur aftur byrgt útsýn alla,
svo að við missum að mestu þá
ánægju að geta notið umhverf-
isins, enda Bjarni allur við starf
sitt. Ég aftur á móti nýt mjög
vel ágætrar móttöku, sem ég fæ
hjá þeim hjónum, Sigurði
Magnússyni verkstjóra og konu
hans, Birnu Þorsteinsdóttur
Björnssonar Jónssonar prests,
bróður Guðbjargar sál. frá
Broddanesi. Án efa eru þau hjón
mjög gestrisin, en þó munu
kynni mín af húsfreyjunni frá
Broddanesi og heimilinu þar
hafa átt sinn þátt í að gera við-
mótið ennþá hlýrra. Mun það
jafnan svo, að gott er að hafa
góðra manna kynni.
Djúpivogur er næsti áfangi.
Við förum á bílnum í Berunes.
Þangað kemur bátur frá Djúpa-
vogi og sækir okkur. Mig hafði
dreymt um það, er við lögðum
af stað í þessa ferð að sjá Bú-
landstind teygja sig hátt mót
himinblámanum, en það rætast
ekki allir draumar og svo fer nú
um þennan. Við höfum stutta
viðdvöl í kauptúninu og lítið
hægt að skoða sig um. Mér sýn-
ist þó, sem hér muni sviphýrt
vera, þegar sólin skín. Útgerð er
hér talsverð, rekin bæði af ein-
staklingum og kaupfélaginu. Ég
mundi gjarnan vilja eiga þess
kost að leggja leið mína um
þessar slóðir aftur og þá án þess
að hafa svo hraðann á sem nú.
Við erum á heimleið, rökkur
miðsumarnætursólarinnar fær-
ist yfir byggðina. Grátt þoku-
kófið eyðir hinni miklu dýpt,
sem er einkenni þess, þegar
bjartur blámi sólríkra daga
dökknar og drukknar í hinni ó-
endanlegu víðáttu. Bíllinn þýt-
ur niður Skriðdalinn, og nú
horfum við móti ljósi hins rís-
andi dags, sem ljómar á austur-
lofti og slær gulnum blæ á
brúnir fjallanna, sem rísa yzt við
hafið, enda þótt djúp nætur-
innar ríki enn yfir landinu.
í Egilsstaðaskógi er glatt á
hjalla. Þar er samkomustaður
héraðsins. Að morgni er héraðs-
hátíð Sjálfstæðismanna á Aust-
urlandi. Unga fólkið er þegar
komið á staðinn og byrjað að
skemmta sér. Já, og mér sýnist
jafnvel, að hér megi sjá marga,
sem þegar eiga æskuárin að
baki. Hljómsveitin er þögnuð,
dansinn hættur. Vindurinn bær-
ir mjúklega laufkrónu bjark-
anna. Unga fólkið hverfur í
skóginn; þar á það tjöld sín og
svefnpoka. Lágt hvískur, léttir,
hálfkæfðir hlátrar.
„Ó, nótt, nú bærast varir þínar
viðkvæmt og hljótt.“
„Saklaus ást í íslands dölum
mun álla daga blessa þig.“
Niðurl. næst.