Heima er bezt - 01.08.1954, Qupperneq 32

Heima er bezt
Nr. 8
256
Við syndum knálega í áttina til hólmans,
en seglbáturinn fjarlægist með auknum
hraða. Móðir og másandi náum við iandi
og skn'ðum upp.
Góð stund líður, áður en vélbáturinti
nær seglbátnum. Við sjáum, að mennirniír
rannsaka scglbátinn vandlega. bcir liIjórta
að vera nijög hissa. Þeir fclla seglin t>g
festa þau.
1
En þá grunar, að við höfum synt til bóim-
ans, og okkur er ekki rótt, þegar við sjáum,
að þeir stcfna til okkar mcð seglbátinn aft-
an í.
C.H > iiu ueyr ckki ráöalaus. „Við förum x
feluleik við þá,“ segir hann, „það er okk-
ar eina von." Villi leggur þegar af stað
skríðandi á fjórum fótum yfir klettana, og
ég fylgi bonum fast eftir.
Villi segir mér að fela mig bak við klctta-
syllu, en sjálfur cr hann á gægjxiWJ. \cl-
báturinn leggst við lítið nes, og báðir
mennirnir ganga á land.
Þeir taka þegar að leita að okkur, en
begða sér mjög óskynsamlega. I stað þess
að ganga fyrst upp á hæsta stað hólmans og
skyggnast yfir liann þaðan, lylgjast þeir að
eftir slröndinni, svo að okkur er leikur einu
að dyl ait þcim.
Okkur Leksi að komast óscðir að bátunum
og nú dettur okkur nokkuð í hug: Við
rennum okkur niður í vatnið, syndum að
bátunum, skríðum upp í seglbátinn og fel-
um okkur undir þiljum.
Leitarmennirnir gefast flfótlega upp.
„Mjög einkennilegt!" heyruwa við annan
þeirra segja. „Það er alveg óskiljanlegt,
hvað getur hafa orðið af þeiml Þeir hafa
þó aldrei drukknað . . . .“ Og þeir snúa aft-
ur til bátanna.
Þcgar þcir eru að leggja af stað, kallar
annar maðurinn: „Sittu við stýrið i seglbátn-
um, hann veltur svo mikið, ef hann er
stjórnlaus." Síðan heyruxn við þungt fóta-
tak yfir okkur.