Heima er bezt - 01.03.1955, Qupperneq 24

88
Heima er bezt
Nr. 3
að stinga ljónið. Eitt sinn hafði
ég lesið í blaði, að ef maður stingi
kött í trýnið, mundi hann fara að
hnerra. Þetta er auðvitað band-
vitlaus kenning, en samt datt
mér þetta í hug og ætlaði að
reyna það. Þó hætti ég við slíka
tilraun, sem betur fór, því að
ljónið myndi aðeins sleppa mér
andartak og taka mig síðan strax
aftur, er það hefði hnerrað, og
það gat eins farið svo að það biti
í höfuðið á mér og þá var allt
búið.
Að síðustu ákvað ég að reyna
að hitta ljónið i hjartastað. Ég
tók að þreifa gætilega fyrir mér
með frjálsu hendinni eftir herða-
blaði dýrsins. Það var erfitt og
hættulegt. Þar sem kjaftur ljóns-
ins var læstur um hægri öxlina
á mér, þrýstist höfuð mitt upp
að makka þess og veitti mér nær
ekkert svigrúm. Ég fann sterka
rándýrslykt í vitum mínum og
heyrði að ljónið malaði ánægju-
lega, ekki ósvipað vingjarnleg-
um ketti, bara miklu sterkara —
sennilega vegna tilhlökkunar um
hina góðu máltíð, sem það átti
í vændum. Staða mín var því allt
annað en þægileg og til þess að
hitta hjartastað dýrsins varð ég
að teygja vinstri handlegg eins
langt út og ég framast mátti.
Hin minnsta ógætni gæti vak-
ið eftirtekt ljónsins og í því til-
felli var öll von úti um mig.
Loks heppnaðist mér að finna
þá stöðu, er bezt hentaði. Ég vissi
upp á hár hvar leita bæri hjarta
dýrsins, og nú hjó ég hnífnum á
kaf, tvisvar sinnum. Þá er ég með
afli örvæntingarinnar stakk í
þriðja skiptið, hitti ég á barka
ljónsins. Það rak upp heljar-
öskur. Ég hygg, að síðasta stung-
an hafi skorið sundur hálsæðina,
því að blóðið streymdi yfir mig.
Ljónið sleppti taki sínu á mér og
stökk inn í myrkrið. Ég mældi
staðinn seinna og fann þá, að
ljónið hafði dregið mig þannig
meira en þrjátíu metra. Ég komst
einnig að raun um, að tvær
fyrstu hnífstungurnar höfðu hitt
ljónið í hjartað.
Ef einhver hefði verið við-
staddur þennan atburð, hefði
hann án efa verkað á hann eins
og martröð. Ég staulaðist á fæt-
urna þarna í myrkrinu, og var
ekki á marga fiska, þar sem ég
vissi ekki, hve mikið ég hefði sært
ljónið. Fyrst kom mér til hugar
að reyna aö hræða það á brott
með þvi að öskra og ég öskraði
og gargaði af öllum kröftum. En
svo minntist ég hins ljónsins,
sem hafði elt hestinn minn. Að
líkindum myndi því ekki takast
að ná hestinum, og hvað var þá
sennilegra en að það leitaði strax
upp félaga sinn, hitt ljónið, og
myndi þá finna mig varnarlaus-
an, með hnífinn einan vopna.
Byssan var auðvitað töpuð í hinu
háa grasi, er ég féll af hestinum.
Fyrst flaug mér í hug að
kveikja í grasinu til þess að fæla
hitt ljónið frá. Ég náði í eld-
spýtur í vasa mínum og hélt
þeim með tönnunum, því að
hægri höndin var mér ónýt, ekki
aðeins vegna Ijónsbitsins, en líka
af þvi, að sinar við úlnliðinn
höfðu skaddast. Ég gat þó kveikt
á eldspýtu, en tókst ekki að
kveikja í grasinu vegna nætur-
daggarinnar.
Næst datt mér í hug að freista
að komast á brott frá ljóninu.
Nokkur tré voru í grenndinni, en
stofnar þeirra voru háir og
greinalausir, svo að ég gat ekki
klifið þá vegna meidda hand-
leggsins. Loks kom ég auga á tré
með lágt hangandi grein. Mér
heppnaðist að klifra upp í það
eftir mikil harmkvæli og erfið-
leika. Þar sat ég um það bil fjóra
metra frá jörð. Það mátti ekki
tæpara standa, því að nú fannst
mér að ég væri að missa allan
mátt, bæði vegna blóðtapsins og
áhrifanna af hættunni.
Föt mín voru gegndrepa af
blóði, mínu eigin, en þó senni-
lega meira af blóði ljónsins. Það
var ekkert þægilegt að finna
næðinginn gegnum rennvot föt-
in. Sú hætta lá nærri, að ég
missti meðvitund og félli niður
úr trénu. Ég gat losað belti mitt
og reyrt mig við greinina með
því. Ég kvaldist hræðilega af
þorsta, og myndi hafa gefið mik-
ið fyrir eitt glas af vatni. Mín
einasta huggun var, að félagar
mínir myndu hæglega geta fund-
ið mig, þegar birti af degi, enda
var ég rétt við stíginn.
Öðru hverju heyrði ég í Ijón-
inu — það var á hreyfingu í
grenndinni, en mér til óumræði-
legs léttis heyrði ég, að það var
farið að korra í þvi, svo að það
gat ekki átt langt eftir. Og litlu
síðar varð allt kyrrt.
En þessi kyrrð varaði ekki
lengi. Stuttu síðar heyrði ég
fótatak í grasinu. Nú var hitt
ljónið að koma til baka. Ég álykt-
aði, að það hefði þegar fundið
blóðsporið og væri nú að leita að
þeim stað, þar sem ég faldi mig.
Enn liðu nokkrar mínútur, en svo
kom ljónið að trénu. Mér til mik-
illar undrunar reis það upp á
afturfæturna, eins og það ætlaði
að klífa upp eftir trénu. Létt var
að klífa tréð, að öðrum kosti
hefði ég aldrei komist upp í það.
Ég varð alveg örvinglaður, fyrst
að vera tekinn af ljóni, sem mér
heppnaðist að drepa, og svo að
verða étinn af öðru — hvílík
kaldhæðni örlaganna! Ég æpti í
örvinglun öll þau kröftugustu
skammaryrði, sem ég kunni, og
ég sá glyrnur ljónsins lýsa gult
við fætur mína í stjörnuskininu.
En óp mín settu hik á ljónið.
Til allrar hamingju kom Bull,
hinn tryggi og góði hundur, fram
í þessu. Aldrei hafði ég orðið eins
glaður að sjá hann og á þessari
stundu. Hann hafði auðsýnilega
uppgötvað að ég sat ekki lengur
á hestinum, en hestinn hafði
hann elt og snúið síðan við til
þess að leita mín. Ég kallaði til
hans og reyndi að siga honum á
ljónið, en það gerði hann með
ánægju. Tók hann nú að gelta á-
kaft, en það sneri athygli ljóns-
ins frá mér. Hinum hyggna og
trygga seppa tókst að halda
ljóninu í fjarlægð frá mér, jafn-
vel þótt hann væri minnst tvis-
var í lífshættu vegna árása
ljónsins.
. Þannig leið nóttin.
Ljónið fjarlægðist tréð öðru
hverju. Ég heyrði það snuðra í
grasinu. Svo kom það aftur, en
þá mætti Bull því með gelti og
látum. Að lokum skreið það inn
í runna og lagðist þar niður.
Loksins, þegar birta tók af
degi, heyrði ég þekkt og velkomið
hljóð, blikkskálar, sem hringluðu
á höfði negraþjónsins míns, sem
kom gangandi eftir stígnum. Ég
kallaði til hans og bað hann að
vara sig á ljóninu og réði honum
til að klifra upp í tré eins fljótt
og hann gæti. Ég heyrði skraml
og læti, er byrði hans féll á jörð-