Heima er bezt - 01.03.1955, Síða 26

90
Heima er bezt
Nr. 3
„Varið yður,“ mælti maðurinn,
„gatan er brött og hál. Þér steyp-
ist á höfuðið á hana. Varið yð-
ur!“
Ég hafði skemmt mér fyrst í
stað við þessar orðræður, en nú
brast þolinmæði inín. — „Varið
þér yður sjálfur," mælti ég eins
rólega og mér var unnt. „Ég ræð
yður til að halda yðar ósvifna
munni!“
„Ég segi einungis það, sem yð-
ur er fyrir beztu,“ hrópaði mað-
urinn. „Mér finnst það skylda
mín að reyna að bjarga villuráf-
andi sauði. — Þér skammið mig
og gerið gys að mér fyrir það, en
ég skal reyna að bera það. — Það
er líka skylda mín!“
Stúlkurnar kvöldust nú aftur.
Eldri konurnar horfðu á hann
samhyggðaraugum. Ein þeirra
þerraði af sér tár.
„Nú verð ég heldur að fara,“
hrópaði ég. „Ég er smeykur um,
að ég hlaupi á mig og beiti valdi
gegn vitskertum manni.“
Ég stóð upp. — Maðurinn þreif
í handlegg mér. „Nei, nei,“ mælti
hann. „Ég ætla að fara.“
„Það gleður mig mjög,“ anzaði
ég og settist aftur.
„Já, já, ég fer, það er skylda
mín; nærvera mín er yður óþol-
andi. Munið eftir aðvörun minni!
Munið deleríum tremens. Munið
sviplega dauðann af tóbakseitr-
un. Munið mig. — Látið mig
leggja hönd yðar á hjartað.“
Hann sneri sér við, greip hönd
mína og stakk henni snöggt und-
ir frakkann minn. — „Haldið
þér að hjarta eins og yðar geti
barist margar stundir í sífellu?“
hrópaði hann. — „Nei, hörunds-
litur yðar, andardráttur og allt
útlit sýnir, að ég hef rétt fyrir
mér. Varið yður!“
Ég hratt hendi hans frá mér
með viðbjóði. Hann leit til
kvennanna með samúðina, hristi
höfuðið og stökk út úr vagnin-
um. Stúlkumar skellihlógu.
Þegar vagninn nam staðar i
næsta skipti, fóru þær úr, og ég
var einn eftir með eldri konun-
um. Þær störðu á mig ísköldum
augum og virtust hálf smeikar
við mig, eins og einhverja voða
persónu. Ein þeirra laut að vin-
konu sinni og mælti í hörðum
ávítunarróm: „En hve drykkju-
skapurinn er viðbjóðslegur." Og
hin svaraði: „Já, andstyggileg-
ur.“ Svo sá ég þær festa augun
á vestisnnappnum mínum.
Ég leit niður og bjóst næstum
við að sjá smáu, grænu dýrin,
sem sessunautur minn hafði lýst
svo nákvæmlega.
En í stað þess sá ég sundur-
slitna liði úr úrfestinni minni.
Úrið mitt var horfið! Ég stakk
hendinni í brjóstvasann. Vasa-
bókin með peningunum mínum
fyrirfannst þar ekki. Vasar mín-
ir voru tómir. Jafnvel tveir
vindlar, sem ég hafði stungið á
mig, voru horfnir. Maðurinn síð-
hærði var bersýnilega erkiþjóf-
ur.
Lögregluþjónninn, sem ég
fann samstundis, var mjög hlut-
tekningarsamur, en ekki að því
skapi vongóður. Hann sagði, að
eftir lýsingu minni á mannin-
um, myndi þjófnaðurinn vera
framinn af Lása-Jóa, nafnkunn-
um vasaþjóf, en ungu stúlkurn-
ar, sem andspænis okkur sátu,
væru sennilega í vitorði með
honum — væru hafðar til að
skellihlæja og draga þannig að
sér athygli mína á réttum tíma.
— Sennilega myndi ég aldrei sjá
hina stolnu muni og peninga
aftur.
Og það rœttist líka.
(Kr. J. þýddi.)
Börn Rögnvalds
Framh. aj bls. 86.
og farangur. Voru systkinin með
þeim, Rögnvaldar börn, Jón og
María. Hafði hann verið þar til
skiptis hjá sonum sínum, meðan
þeir voru þar, en hún hafði ver-
ið seinast hjá Hafsteini, eftir að
sonur hennar fór, en hann borg-
aði fargjald hennar vestur. Var
þetta fólk réttan y2 mánuð á
leiðinni og kom til Pembina 22.
maí. Kostaði fargjald þangað
fyrir fullorðna rúma 40 dollara,
en hálfu minna fyrir börn.
Hér ber eklci alveg saman við það, er
segir í Tímariti Þjóðræknisfélagsins VII.,
1925, og vísast til greinarinnar Sitt aí
hveriu frá landnámsárunum.
Einkennilegt
atvik
Á fjallabæ einum á vestur-
landinu í Noregi kom fyrir ein-
kennilegt atvik fyrir nokkrum
árum. Atvik þetta var þess eðlis,
að erfitt er að finna skýringar
á þvi.
Húsfreyjan á bænum andaðist
eftir barnsburð. Kista hennar
var látin standa í opnu útihúsi
skammt frá íbúðarhúsinu. Hún
stóð þarna nokkra daga áður en
jarðarförin átti að fara fram.
Einn morgun tók fólkið á
bænum eftir því, að svört kind
stóð hjá kistunni .Héldu menn
í fyrstunni að kind þessi væri af
bænum og gáfu því engan nán-
ari gaum, þangað til einhverj-
um varð litið á eyrnamark kind-
arinnar. Varð sá hinn sami eigi
lítið forviða, er það sýndi sig, að
kindin átti hvorki heima þar eða
á næstu bæjum í sveitinni
Kindin var spök og virtist vera
tamin, því að hún hreyfði sig
ekki þótt komið væri að henni, og
þegar hún var leidd burt, kom
hún aftur og nam staðar við lík-
kistuna.
Hundurinn á bænum, sem var
sólginn í að elta féð, er hann
fékk tækifæri til þess, gat ekk-
ert ráðið við þessa kind. Kindin
sneri hausnum að hundinum og
ógnaði honum með hornunum.
Eftir það fór hundurinn í stórum
boga framhjá kindinni, Reynt
var að draga kindina yfir á eina
straumharða í grenndinni, sem
menn vissu að kindumar hikuðu
alltaf við að leggja út í. En
þessi svarta kind óð hiklaust yfir
ána og var komin á sinn stað á
hverjum morgni. þannig liðu
dagarnir, þangað til jarðarförin
átti að fara fram.
Nú var fólk forvitið eftir að
sjá hvort þessi ókunna kind
héldi áfram að halda sig á bæn-
um. — Eins og nærri má geta
hafði þetta einkennilega atvik
orðið umtalsefni í sveitinn.
En það fór á aðra lund. Sama
dag og jarðarförin fór fram,
hvarf svarta kindin og sást
aldrei aftur.
Ef til vill var þetta tilviljun