Heima er bezt - 01.03.1955, Qupperneq 32

96
Heima er bezt
Nr. 3
„Ekki er ein báran stök," segir Villi. „Get-
ur þú bent á nokkurt ráð til að komast úr
þessari gildru? Þá máttu vera ráðslyngur."
Aumingja Bambi! Ég er hræddur um, að
blákkeddi karlinn hafi í huga að selja slátr-
ara Bamba . . . Hann virtist ekki vera sér-
stakur dýravinur.
Er við höfum beðið nokkrar klukku-
stundir með óþreyju í kjallaranum, heyr-
um við hroturnar í Birni Andrési. Fanga-
vörður okkar er þá sofnaður. Villi fer að
skyggnast uin eftir cinhverju álialdi, sem
liann geti opnað kjallarahlemminn með.
Hann finnur járntein. „Ágætt," tautar
hann. „Nú skaltu fá fyrir ferðina!" Hann
fer að reyna að opna hlerann með gætni, en
verkið sækist seint. Hann vinnur með hvíld-
um, vill líka fullvissa sig um, að Björn
Andrés liafi ekki vaknað.
Loks tekst honum að bcygja upp Iokuna.
Hann lyftir hleranum með hægð, og við er-
um frjálsir mcnn. Björn Andrés sker hrúta
sem mest hann má, við erum því ekki í vafa
uin, að allt sé í bezta lagi og óhætt sé fyrir
okkur að fara út um dyrnar.
Okkur léttir tnjög, cr við erum komnir
út úr húsi Björns. En illa tekst til, er við
lokum útihurðinni, því að við heyrum, að
lykillinn dettur á gólfið og lætur hátt í.
Við sendumst á burtu frá húsinu.
\ ið hcyrum, að Björn Andrés opnar
glugga og hrópar: )(Stanzið þið, þorpararnir
ykkar, ellegar ég skýtl" I’cgar við látum
þessa hótun hatis sem vind um eyrun þjóta,
skýtur hann á eftir okkur. En við sleppum
heilir á htifi.
Við hlupum eins og við attum lífið að
leysa og töluðumst ekkert við. Við léttum
ckki hlaupunum fyrr en við erum komnir
að niðurlotum. Móðir og másandi ráðgumst
við nú um, hvaða leið beri að halda til þess
að geta komið Bamba til hjálpar.
I’á sjátim við alll í cinu móa fyrir nokkr-
um mönnum við tré örskammt frá okkur.
I’ctta cru fjórir bcljakar, og maðurinn, sein
tók Bamba, liefur auðvitað senl |>á á vctt-
vang.
Við ætlum einmitt að taka til fótanna
aftur, er sterklegur maður skýtur upp koll-
inum rétt hjá okkur og þrífur í hálsmál
Villa. „Flýðu, Óli!“ kallar Villi. „Hlauptu!
Eg sé um mig . . . Við hittumst við hreysið
okkarl"