Heima er bezt - 01.03.1956, Side 25

Nr. 3
Séð yfir Ólfusið af Kamba-
brun. Þorpið er Hveragerði.
í bænum og hélt til með Jóni bróður mínum á
hóteli, nema einn sólarhring var ég með Jónasi
Jónssyni frá Hriflu, frænda mínum.
Að morgni þess 9. fór ég með póstbíl austur að
Kögunarhól, en sendi dót mitt með honum austur
að Þjórsártúni. Komið var við á Kolviðarhóli og
Kotströnd. Gekk ég svo að Kirkjuferju í Ölfusi.
Þar bjuggu þá Þorlákur Jónsson og Sólveig Páls-
dóttir, sem bæði voru Þingeyingar og búin að vera
í Bárðardal í mörg ár í nábýli við mig. Var ég um
kyrrt hjá þeim í tvo daga. Nóttina fyrir þann 12.
voru þau mér samnátta þarna síra Erlendur í
Odda og frú hans. Voru þau á leið til Reykjavíkur.
Morgun þess 12. lánuðu þau mér hross, og við
fórum upp að Ölfusárbrú. Þaðan fór ég svo gang-
andi áleiðis austur. En þegar ég fór að ganga, þá lak-
aðist mér inflúenzan, og ég var svo máttlítill, að ég
var farinn að þurfa að setjast niður mjög ört. Ég
vonaðist alltaf eftir, að einhver bíll æki fram á mig,
sem gæti greitt fyrir mér eitthvað, en það var ekki
orðið, þegar ég mætti mönnum með stóran fjárhóp
austan úr Fljótshlíð. Hitti ég þá að máli og bið um
einhverja aðstoð. Var því mjög vel tekið, og einn
lánaði mér hross og annar reið með mér austur að
Þjórsártúni.
Fékk ég þar hinar ákjósanlegustu móttökur og
aðhlynningu hjá Ólafi ísleifssyni og konu hans. Var
allt fyrir mig gert, sem fólkið gat.
En þar kom dálítið skrítið atvik fyrir um kvöldið.
Ég svaf og lúrði um daginn. En er kvölda tók, kom
stúlka inn til mín og kveikti ljós á lampa sem hékk í
stofunni. Þótti viðkunnanleofra, ef ósr vekti meðan
ekki var orðið framorðnara að hafa ljós. Hún fer
strax fram úr herberginu. En mér þykir ónotaleg
birtan í augun og breiði sængina upp fyrir höfuð
og sofna. Hrekk upp aftur við það að ég heyri hátt
hljóð. Frúin hafði þá komið til að vitja um mig en
rak upp hátt hljóð, þegar hún opnaði dyrnar. Henni
varð svo bylt við, er hún sá, að lampinn hafði ósað
svo, að aldimmt var í herberginu. Henni datt í hug,
að ég væri kafnaður í reyknum. En mig sakaði ekk-
ert, vegna þess að ég hafði byrgt nrig svo vel niður
undir sængina. En sótlag lá yfir sængurfötunum.
Man ég, hve blessuð frúin var natin við að skipta
um rúmföt og hlynna að mér.
Daginn eftir var ég þarna í rúrninu í bezta gengi.
Og var þá Guðmundi á Hofi tilvonandi húsbónda
mínum sent skeyti um að sækja mig að Þjórsártúni
daginn eftir, þann 14. Að morgni þess dags kom að
Þjórsártúni austan af Rangárvöllum maður með
hest og kerru, sem ég kalla, þeir kölluðu vagn, að
sækja dót. Og býður hann mér að sitja í kerru sinni
þangað til við mætum sendimanni frá Guðmundi.
Þáði ég það og sat í kerrunni nokkuð langt austur
í Holt. Þar mætum við Elínu, dóttur Guðmundar,
10—11 ára stúlku, sem var með hest handa mér, sem
ég fór þá á bak, og riðum við austur að Hofi. Kom-
um við þangað heim kl. 4 síðdegis.
Heima er bezt 77