Heima er bezt - 01.02.1958, Side 27

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
ANNAR HLUTI
a r e n gekk reikul í spori inn hálfdimm göngin.
Þar opnuðust augu hennar loks fyrir því, sem
hún hafði aldrei séð á sólbjörtum sumardögum.
Það var barnið hennar, er sett hafði fótinn fyrir
gæfu hennar. Hún hafði sjálfsagt verið jafn blind á það,
sem var að gerast á heimilinu, og móðir hennar. Mikið
hafði hún getað dregið sjálfa sig á tálar og talið sér sig-
urinn vísan. En það lán, að hún skyldi hafa þagað yfir
leyndarmáli hjarta síns. — Hún fór inn í svefnhús sitt
og lét ekki sjá sig langan tíma.
Allar vinnukonurnar voru frammi í stofunni, nema
Geirlaug, sem verið hafði á Hofi alla búskapartíð mad-
dömunnar. Hún fór fram í stofudyrnar, en sá húsmóður
sína þar hvergi, enda fannst henni hún tæplega eiga þar
heima, í þessum syngjandi, trallandi og sparkandi hópi.
Hvar svo sem gat manneskjan eiginlega verið? Hún
fann hana, þar sem hún lá undir yfirsæng inni í rúmi
sínu í niðamyrkrinu. Hún hafði aldrei séð hana svo
harmþrungna, nema þegar eiginmaður hennar féll frá.
Geirlaug spurði, hvort það ætti ekki að sækja lækni,
því að auðséð væri, að manneskjan var fárveik.
„Gefðu fólkinu mjólk og smurt brauð, áður en það
fer,“ svaraði maddaman. „Eg var búin að smyrja tals-
vert. Ef það verður ekki nóg, þá hlýturðu að geta feng-
ið einhverja af stúlkunum til að hjálpa þér við að
smyrja meira.“
„Já, já, það verða engin vandræði með það,“ sagði
Geirlaug, „en þú hlýtur að vera veik. Það er sjálfsagt
að vitja læknis."
„Það gengur ekkert að mér, Geirlaug mín, annað en
það, að það greip mig einhver löngun eftir því að vera
komin í garðinn til mannsins míns. Hann fór allt of
snemma frá mér.“ Hún gat ekki sagt meira fyrir
klökkva.
„Já, auðvitað fór hann það, allt of snemma frá okkur,
blessaður,“ sagði Geirlaug. „Maður fær seint annan eins
húsbónda.“
„Lofaðu mér svo að vera ein, Geirlaug mín, og
nefndu ekki við nokkurn mann, að ég sé nokkuð öðru-
vísi en ég er vön,“ bað húsmóðirin.
Geirlaug gerði eins og hún óskaði.
Maddaman lá vakandi í myrkrinu. Hún heýrði óm-
inn af harmoníkuspilinu, ef hurð var opnuð frammi í
göngunum. Henni hafði fundizt það upplífgandi þetta
sama kvöld og sjálfsagt fyrir unga fólkið að skemmta
sér við það, en nú fannst henni það leiðinlegt garg og
undraðist, að fólkið skyldi geta verið að þreyta sig á
svona hégómlegu stappi fram og aftur um gólfið.
Svo heyrði hún gestina þyrpast inn í búrið og hlæja
og masa í göngunum. Hin háa og þróttmikla rödd
Kristjáns ráðsmanns bar hæst af röddunum, þegar var
verið að kveðja hann með þakklæti fyrir skemmtunina.
Hún hafði alltaf látið vel í eyrum hennar, en nú kom
hún henni til að tárfella.
Loks heyrði hún niðurbældan hlátur og kossa framan
við húsdyr sjálfrar sín. Svo var hurðin opnuð hljóð-
lega, og Rósa kom inn, kafrjóð og brosandi, eftir faðm-
lög og kossa elskhugans. Hún hélt að móðir sín svæfi,
og þorði varla að hreyfa sig meðan hún var að klæða
sig úr. Svo slökkti hún Ijósið og læddist upp í rúmið.
Vesalings barnið! Líklega hafði henni aldrei dottið
neitt í hug. Bara að allir hefðu verið jafn sjónlitlir. Það
sveið einna sárast að hugsa til þess, að fólk hefði kann-
ske verið farið að hvíslast á um það, að hún hefði verið
farin að leggja hug á karlmann sama árið og eiginmað-
urinn var borinn út í garðinn til hinztu hvíldar. Lík-
lega hafði það mest og bezt gefið tilefni til umtals, að
hún þúaði hann strax. Það hafði hún ekki boðið neinu
sínu heimilisfólki nema Geirlaugu. Hún óskaði, að hún
væri horfin svo langt í burtu, að enginn af sveitungum
hennar sæi hana eða vissi um líðan hennar.
Það voru allir heldur útlitsdaufir um morguninn.
Húsmóðirin sagði Geirlaugu, að hún ætlaði að hvíla
sig í dag í rúminu.
Rósa vaknaði ekki fyrr en um hádegi. Hún varð hissa,
þegar hún sá móður sína í rúminu. Slíkt var óvanalegt.
„Ertu lasin, mamma?“ spurði hún með sinni blíðu,
barnslegu rödd.
Móðir hennar svaraði með kaldri, þreytulegri röddu,
sem hún kannaðist ekkert við: „Ég er hálflasin. Ég er
að verða gömul, enda ætla ég að hætta við búskapinn
í vor og fara að hafa það rólegt.“
„Það máttu ekki, mamma. Þú verður að kenna mér
Heima er bett 65-