Heima er bezt - 01.02.1958, Qupperneq 30

„Ég held |)6r finnist þú lakari en þú ert. Mér sýnist
þú vinna öll þín vanalegu störf.“
„Ég finn það sjálfsagt bezt sjálf, hvernig mín heilsa
er,“ greip hún fram í.
„Já,*já, náttúrlega finnur þú það bezt sjálf,“ sagði
hann hógværlega. „En hitt hefðir þú átt að geta gert
þér í hugarlund, að ég vildi hafa jörðina til ábúðar eftir-
leiðis."
„Ég hélt nú eiginlega að þú hefðir heldur litla áhöfn
á svona stóra jörð. En ef þú vilt fá Hof keypt eða leigt,
þá geturðu fundið Gunnar hreppstjóra. Hann hugsar
um það fyrir mína hönd,“ sagði hún.
Hann átti erfitt með að koma næstu setningu út fyrir
varirnar. Samt. tókst það: „Veiztu þá ekki, að það
stendur til að ég verði tengdasonur þinn?“
Hún hafði ekki einu sinni fyrir því að líta á hann og
því síður að brosa, heldur starði hún á þilið á móti sér.
„Jú, ég veit það svo sem, en ég hélt, að dóttir mín
hefði kannske litla löngun til að fara að hugsa um
sveitabúskap. Hún er eins og hvert annað eftirlætisbarn,
sem hefur lifað og leikið sér eftir því sem hún hefur
kosið sjálf,“ sagði hún, eins og úti á þekju.
„Þess vegna hefði það verið svo ákjósanlegt, að þú
hugsaðir um búið með henni fyrstu árin, og það veit ég
að hún vonast eftir að þú gerir.“
„En það er nú bara það, sem ég hef aldrei ætlað mér,
að stjórna öðru heimili en mínu eigin,“ sagði hún.
„Það hefði getað orðið alveg eins og þú ættir það,“
sagði hann. „Við hefðum búið saman eins og þessi tvö
ár, og Rósa lifað hjá okkur eins og blóm í eggi. Það
hefði orðið ánægjulegt fyrir þig.“
„Það getur verið,“ sagði hún, „en ég ætla mér samt
ekki að gera það.“
„Og hvernig ætlarðu svo að skipta búinu?“ spurði
hann áfergjulega.
„Eins og lögin mæla fyrir. Það verður allt selt, og
andvirðinu skipt á milli okkar mæðgnanna."
„Ætlarðu að láta selja allar skepnurnar þínar?“ sagði
hann óðamála. ,Allar þessar fallegu skepnur, ærnar,
kýrnar og hrossin?“
„Hvað ætti ég að gera með þær,“ sagði hún. „Náttúr-
lega læt ég þrjú kúgildi fylgja jörðinni, hver sem hana
kaupir eða leigir. Hitt verður selt hæstbjóðanda.”
„Þú hlýtur þó að láta Rósu hafa eitthvað, eins og fyr-
ir það, sem hún hefur unnið hér á sumrin,“ sagði hann
næstum því hörkulega.
„Það gerði systir hennar líka og þó lengur. Hún an-
aði ekki út í hjónabandið eins fljótt og Rósa. Ég læt
jafnt yfir þær ganga. Þær fóru báðar á kvennaskóla, og
þannig fór Sigrún út í heiminn. Rósa getur setið við
sama borð,“ sagði hún og gerði sig líklega til að ganga
fram.
„Gerði maður hennar sig ánægðan með það?“ sagði
hann. „Ég er hræddur um, að ég verði ekki eins lítil-
þægur.“
„En það er nú bára það, að þér koma eignir Rósu
ekkert við, fyrr en þið eruð gift,“ sagði hún þykkju-
lega.
„Ég verð að segja eins og er,“ sagði hann með and-
þrengslum, „að ég hef orðið fyrir miklum vonbrigðum
þar sem þú ert, Karen.“
„Ég segi alveg sama með þig,“ sagði hún, án þess að
vera vitund óstyrk í málrómi. „Það er aðeins eitt, sem
ég mælist til, ef þú hugsar þér að búa eftirleiðis, og það
er, að þú fáir Geirlaugu til að verða hér hjá þér. Ég veit,
að það yrði Rósu mikil hjálp við búskapinn.“
Svo fór hún fram úr skrifstofunni.
Vinnufólkið var allt frammi í búri, þegar húsmóðirin
kom fram. Þrjár vinnukonur og Ásgeir frá Giljum.
Smalinn var ófermdur og ekki talinn með vinnufólk-
inu.
„Ég hefði átt að vera búin að tala við ykkur fyrir
löngu, því að ég er að hugsa um að hætta við búskapar-
umstangið í vor, svo að þið getið vistað ykkur annars
staðar,“ sagði hún með sínu vanalega virðulega fasi.
„En við yður, Ásgeir minn, vildi ég tala sérstaklega. Ég
hef tekið eftir því, að þér eruð skepnuvinur og farið
vel með hesta. Þess vegna er ég að hugsa um að bjóða
yður Rauð minn. Hann er á bezta aldri ennþá. Ég get
ekki látið hann í hendurnar á hverjum sem er. Þér
eigið hjá mér árskaupið og getið tekið hann upp í það,
ef þér viljið. Það þarf ekki að gera út um þetta strax.
Kaðnske viljið þér tala um það við pabba yðar. Þá ætt-
uð þér að skreppa heim sem fyrst.“
Það hýrnaði yfir Ásgeiri við að heyra, að honum
væri trúað fyrir þessari eftirlætisskepnu. Hann ætlaði
að fara að segja eitthvað, en húsmóðirin var þá horfin
inn í húsið sitt og sást ekki fyrr en seint um daginn.
Geirlaugu leizt ekki á útlit hennar og spurði, eins og
vanalega, hvort hún væri lasin.
„Ónei, ekki er nú hægt að nefna það því nafni, en
þessi breyting á ekki vel við mann, þegar maður er eins
og orðinn rótgróinn á sama stað. Ég vildi, að það væri
allt um garð gengið,“ svaraði hún. „En þetta líður allt
einhvern veginn.“
Hann leið eins og aðrir, þessi vetur, en þungbær varð
hann blessaðri maddömunni, það vissu allir. Hún varð
fölari og megurri með hverri viku.
Það var líka margt skrafað í Hofshreppnum þennan
tíma.
Kristján ráðsmaður var eins og mannýgur tarfur, sem
varla talaði orð við nokkurn mann, nema í hálfgerðum
styttingi. Það var líka að falla af honum mesta aðdá-
unin. Éíann bauðst ekki framar til að kenna unga fólk-
inu sporið, eins og hann hafði þó ætlað sér. Hann var
ekki aldeilis eins upplitsdjarfur og hann hafði verið
þennan tíma, sem hann var búinn að vera í sveitinni,
sagði eldra fólkið og mundi allt í einu eftir því, hvað
Stína gamla hafði verið glöggskyggn. Hún hafði sagt
það fljótlega, að hann yrði ekki lengi vinsæll þar í sveit,
og sjálfu hafði því aldrei litizt á svipinn á honum, en
ungu stúlkurnar bjuggust við, að hann væri jafn yfir-
lætislegur, hvort sem hann væri í góðu skapi eða slæmu.
Svona hafði hann ætlað sér að hafa það. Láta maddöm-
una sitja í óskiptu búinu og ætlað að gramsa í því, eins
68 Heima er bezt