Heima er bezt - 01.05.1958, Qupperneq 12

polis og Stanford, höfðu og vakið forvitni mína enn
nteir að hitta |>cnna ntann. Minnugur þessa, ræddi ég
um möguleika á ferð tii Harward við mr. Margolius,
áður en við kvöddumst. Tók hann því ágætlega, og
undirbjó ferðina með sörnu prýði og annað.
Eg flaug að morgni dags frá New York til Boston,
fór síðan beina leið af flugvellinum þar til Harward,
en þar skyldi ég hitta dr. Raup.
Harwardháskólinn, sem er einn af frægustu háskólum
Bandaríkjanna, liggur í bænum Cambridge, sem er út-
borg frá Boston. Borgin er nú vaxin sarnan við háskóla-
hverfið, sem mér virtist öllu þéttbyggðara en annars
staðar, þar sem ég hafði komið, og byggingar ekki sér-
kenniles;ar. Auðstætt var nú á stúdentunum, að kominn
var vetur, þeir gengu ekki lengur á skyrtunni einni
sarnan eða í peysu, heldur höfðu fengið sér úlpur til
hlífðar.
Mér gekk greiðlega að ná fundi dr. Raups. Fór hann
fyrst með mig í grasasafnið, sem er geymt í mikilli og
nýtízkulegri byggingu, enda er hún nýreist að kalla má.
Grasasafnið í Harward, Gray’s Herbarium, er stærsta
grasasafn Bandaríkjanna, stofnað af grasafræðingnum
Asa Gray, og ber síðan nafn hans. Ékki var tími til
annars en að ganga um meginsali safnsins og taka í
hönd nokkurra starfsmanna, því að för okkar var heitið
heim til dr. Raups, en hann býr í um 60 mílna fjarlægð
frá Harvvard.
Heimili dr. Raups er þar sem heitir Petersham, en
þar hefur Harwardháskóli útibú fyrir skógfræði og til-
raunastarfsemi í þeim fræðum, enda á hann þar miklar
skógarlendur. Veitir dr. Raup stofnun þessari forstöðu.
Leið okkar lá yfir hæðaöldur, og fer landið smá-
hækkandi frá ströndinni allt upp í 300—400 metra hæð,
án þess maður verði þess mikið var. Mikið af því er
skógi vaxið, og er skógurinn mjög blandaður, bæði
lauftré og barrviðir hvað innan um annað. Landbúnað-
ur er fremur lítill á þessum slóðum, og sagði dr. Raup
mér merkilega sögu af þróun hans. Þcgar land var
numið þarna um 1740, var landið alvaxið skógi, að kalla
mátti. Skógarnir voru ruddir, og þar reis upp blóm-
legur búskapur. Gekk svo fram á seinni hluta 19. aldar.
En þá koma hin miklu landbúnaðarríki vestur á slétt-
unum til sögunnar. Þegar samgöngur voru komnar í
það horf, að bændur þaðan gátu sent afurðir sínar urn
allar jarðir, stóðst búskapurinn í austurríkjunum ekki
samkeppnina. Bændurnir þarna í Massachussetts gengu
frá jörðurn sínum og fluttust ýmist vestur á slétturnar
eða til borganna. Akrarnir féllu í órækt, og landið
eyddist að mestu af fólki. En skógurinn teygði sig
yfir hin yfirgefnu akurlendi. Uxu þar furuskógar mild-
ir um eitt skeið, en þeir voru höggnir og komu þá lauf-
skógar að nokkru í þeirra stað, og svo er það nú. Mjög
er þarna enn strjálbýlt, og þeir fáu bændur, sem þarna
búa framleiða mjólk og kjúklinga. Skógarnir eru hins
vegar teknir til ræktunar og nytja. Þeir eru víðáttu-
miklir, og í þeim er margt veiðidýra. Svo stóð á, að
nú voru þar veiðidagar, svo að ég gat ekki skoðað neitt
af skógarlendum háskólans.
í skógarskólanum í Petersham er allmikill húsakost-
ur. M. a. er þar heimavistarhús fyrir nemendur, sem
þar dvelja. Enginn nemandi var þar um þetta leyti, og
gisti ég því í heimavistinni. En um kveldið sat ég heima
hjá dr. Raup, og var það mjög ánægjuleg kvöldstund
með þeim hjónum. Hafa þau víða farið, bæði um
Ameríku og Evrópu, og einnig verið í Grænlandi.
Höfðum við margt að spjalla um grasafræði og gróður
heimskautalanda. Varð mér heimsókn þessi í senn lær-
dómsrík og ánægjuleg.
Síðdegis næsta dag fór ég aftur til New York. Járn-
brautarlestinni frá Petersham til Boston seinkaði mjög
vegna sótþoku. Hafði ég gert svo ráð fyrir að hafa urn
klukkustund til að átta mig í Boston, en í þess stað varð
dvölin þar kapphlaup og kappakstur milli járnbrautar-
stöðvanna, svo að ég næði kvöldlestinni til New York.
Stóðst það svo á endum, að lestin rann af stað meðan
ég var að klæða mig úr frakkanum, áður en ég tæki
sæti í vagninum.
Til New York var komið kl. 1 um nóttina. Ég fór
fótgangandi heim á hótelið frá Grand central stöðinni,
enda var það tiltölulega stutt. Leið mín lá eftir 42.
stræti. Þótt komið væri fram á nótt var naumast unnt
að sjá, að ys og umferð dagsins væri tekin að minnka.
Þó virtist mér bílamergðin heldur minni en um hádag-
inn, en hins vegar var fólksstraumurinn á götunum
hinn sami og á daginn, fjöldi sölubúða var opinn, veit-
ingastaðir allir, og kvikmyndasýningar voru í fullum
gangi, bæði á 42. stræti og á Broadway. Ljóshafið í
þessum götum var órofið, en hvergi munu vera meiri
eða skrautlegri lýsingar en þar.
Ferðalok.
Ég dvaldist enn nokkra daga í New York, en þrátt
fyrir það ætla ég mér ekki þá dul að reyna að lýsa
þeirri risaborg. I raun réttri sá ég lítið af henni annað
en nágrenni hótelsins, þar sem ég bjó, en það var að
vísu við hjartastað borgarinnar, Times square. Allt sem
maður þarf að fara lengra til, er farið með neðanjarðar-
brautum. Maður fer niður í miðbænum og svo skýtur
manni upp úr djúpunum einhvers staðar langt í burtu
eftir skamma hríð. Nokkurra mínútna ferð, ný borg,
nýtt umhverfi, nýtt fólk. Annars þóttu mér neðan-
jarðarbrautirnar í New York leiðinleg farartæki í hví-
vetna, að öðru en hraðanum.
Það hafði frá fyrstu verið hálfgerður uggur í mér
við þessa risaborg, sem er svo miklu stórkostlegri en allt
annað, sem ég hafði augum litið áður en til Ameríku
kom. En þégar á reyndi, þótti mér hún ekki eins stór-
kostleg og ég hafði gert mér í hugarlund. Hins vegar
fæ ég ekki neitað því, að af þeim stöðum, sem ég heim-
sótti í ferð minni vestan hafs, hefur New York minnst
aðdráttarafl fyrir mig, á það bæði við borgina sjálfa og
fólkið. Ég þóttist nú skilja ummæli eins kunningja míns,
sem ég hafði allmikið saman við að sælda í Washington
skömmu eftir að ég kom þar fyrst. Þegar tilrætt varð
um ferðalag mitt, og ég sagði honum, að ég hefði
ekkert séð enn af New York, varð honum að orði:
158 Heima er bezt