Heima er bezt - 01.05.1958, Blaðsíða 25

XII.
SÖGULOK
Fjögur ár eru liðin frá láti Jennýjar. Árin hafa mild-
að og deyft sorgina.
Margt hafði líka breyzt á þessum fjórum árum.
Stúlkurnar, vinkonur Jennýjar, voru nú fullþroska
konur, sem hættar voru skólanámi og „settu upp“ hár
sitt daglega, og nú kepptust þær ekki um að líta út eldri
en þær voru.
Nanna hafði lokið kennaraprófi, eins og áætlað var,
en hún hafði gert meira, og því höfðu fáir búizt við
af henni. Hún, sem hafði haldið að hún yrði aldrei
hrifin af nokkrum manni, var nú harðgift. I þrjá mán-
uði hafði hún verið liðsforingjafrú. Hann var ekki eins
glæsilegur og sá, sem Jóhanna hafði einusinni verið
hrifin af. Einkennisbúningur hans var heldur ekki eins
skrautlegur, af því að hann var ekki eins hátt settur,
og hann var fremur lítill vexti, en hann var duglegur
og ágætur piltur.
Hann hafði fyrst veitt Nönnu athygli á skemmti-
kvöldum leikfélagsins, því að enn var litla leikfélagið
starfandi, og varð þá strax hrifinn af henni, eftir
því sem Lilja sagði, og sérstaklega varð hann hrifinn
af þunglyndislegri og þó hlýlegri söngrödd hennar, sem
Lilju fannst alveg óskiljanlegt.
En hvað það var, sem dró þau saman, verður ef til
vill aldrei fullsannað, en útkoman varð sú, að hann bað
hennar formlega, áður en nokkur í fjölskyldu hennar
vissi að þau voru farin að draga sig saman.
Og svo var það einn daginn, er fólkið sat við mið-
degiskaffið, að Nanna kom þjótandi inn og kastaði sér
niður í fyrsta stólinn, sem varð á vegi hennar, dró and-
ann djúpt og sagði hátt og glaðlega: „Ó, ég er svo ham-
ingjusöm. Post-liðsforingi hefur beðið mín.“
„Beðið þín,“ sagði mamma hennar undrandi. Hvað
áttu við með því?“
„Nú, já — jú, svoleiðis. Þú skilur....“
Og Nanna var þotin aftur út úr stofunni, áður en
nokkur hafði eiginlega áttað sig.
Og nú voru þau fyrir nokkru gift og bjuggu í litlu,
snotru húsi skammt frá frú Terhorst, og báðu daglega
i hljóði guð og ríkisstjórnina um það, að Post liðsfor-
ingi yrði ekki næstu árin sendur í fjarlæga heimsálfu,
en fengi að vera nokkur ár heima hjá sinni ungu, indælu
konu.
„Að fara til útlanda - sjáið þið til,“ sagði Nanna og
dæsti. „Það kemur ekki til mála, því að ég kann ekki
að sjá um heimili. Ég kann ekki að sjá um heimili. Ég
kann ekkert í matreiðslu. Nei, ég verð að vera nálægt
mömmu, annars verð ég í ráðaleysi með allt. Ég þarf
að minnsta kosti tíma til að átta mig á hlutunum.“
Allir stríddu Nönnu og hentu gaman að vandræðum
hennar. Alltaf voru sífelld hlaup frá Nönnu til mömmu,
og frá mömmu til Nönnu. Lilja sagði, að margar dular-
fullar skálar og föt færu sveipuð dúki milli húsanna
um matmálstímann. Stundum eyðilagðist súpan og
stundum brann steikin á pönnunni, og þá var gott að
geta hlaupið til mömmu. Líka leitaði Nanna oft til
systur sinnar, sem var svo lærð í öllu þessu.
Allir könnuðust við neyðarópin í forstofunni. „Elsku
Lilja mín, komdu nú fljótt. Ég var að gera „búðing“,
og hann er eitthvað svo skrýtinn. Hann rennur allur í
sundur. Vertu nú fljót.“
Það var ekki ofsögum sagt af því, að Nanna væri
fákunnandi. Hún kunni aðeins að baka pönnukökur
og gera „súkkulaði-búðing". Ef hún ætlaði eitthvað
að breyta út frá þessum matseðli, varð hún að leita
til Lilju systur sinnar og bjóða henni það snemma í
matinn að hún gæti matreitt það, sem hafa skyldi á
borðum.
Þetta var ástæðan til þess, að Nanna bauð systur sinni
í mat, næstum daglega.
„Þú hefðir eiginlega heldur átt að giftast Lilju syst-
ur minni en mér,“ sagði Nanna einu sinni við húsbónd-
ann, er þær systur sátu með honum við borðið. „Hún
er svo dugleg við heimilishaldið, en ég kann ekki neitt.“
Þá hló húsbóndinn og sagði, að það gæti lagast enn.
Strax að morgni geti hann rekið þessa duglausu hús-
móður af heimilinu. En með næsta hádegismat fékk
hann hinn venjulega „súkkulaðibúðing“, og svo hlógu
hjónin ungu að öllum erfiðleikunum og voru í ágætu
skapi við matborðið.
Yfirleitt gátu þau hlegið að öllu. Þau hlógu, þegar
mjólkin sauð upp úr eða steikin brann. Þau hlógu,
þegar frúin sjálf datt ofan í kjaliarann með diska-
hrúgu — og þau hlógu líka, þegar þau höfðu stein-
sofið fram yfir hádegið og nágrannarnir héldu að þau
hefðu orðið fyrir gaseitrun, og lögreglan var komin að
dyrum hússins til að sprengja það upp. Þau gátu hlegið
að öllum mistökum.
En nú kom að því, að Nanna þurfti að hafa sitt
fyrsta boð, og það átti að vera miðdegisveizla. Mamma
hennar hristi höfuðið, en Lilja sagði að þetta gæti hún
alls ekki. En þá fauk í Nönnu, og hún sagði við systur
sína: „Jú, það get ég vel, og þú þarft ekkert að korna
og hjálpa mér.“ Hún hafði sleppt þessu út úr sér, án
þess að hugsa um afleiðingarnar, en hún vildi ekki láta
misbjóða sér sem húsmóður.
En svo fékk Nanna líka kærkomna gesti. Það var
fín frú, með barn á öðru ári. Þessi fína frú var Maud,
sem fvrir tveimur og hálfu ári hafði gift sig Huug,
bróður Jennýjar. Huug var í herþjónustu austur í
Indlandseyjum, og átti að vera þar um þriggja ára
skeið. Eftir burtför mannsins bjó hún í Haag, hjá föð-
ur sínum. Maud var hraust og lífsglöð kona og bar sig
vel í fjarveru manns síns. Nú ætlaði pabbi hennar
að skreppa til Englands, og á meðan ætlaði Maud að
dveljast hjá Nönnu vinkonu sinni með barnið. Hún
lenti því í hinni fyrirhuguðu miðdegisveizlu, og það
lá við að Nanna hálf kviði fyrir, þótt þetta væri bezta
vinkona hennar.
„Hvenær koma gestirnir?“ spurði húsbóndinn.
„Klukkan hálf sex,“ stundi Nanna. Hún var á leið-
inni í borðstofuna, með hlaða af diskum, eldrjóð í
Heima er bezt 171