Heima er bezt - 01.05.1958, Side 26

framan. „Heyrðu, elskan mín,“ sagði Nanna. „Ætli við
verðum ekki að senda vagn eftir gestunum, úr því
van Eyghen, pabbi Maud, er meðal þeirra?“
„Jú, það er alveg sjálfsagt,“ svaraði húsbóndinn.
Hann vildi að þetta fyrsta boð þeirra yrði virðulegt.
„Heyrðu, kona mín, hamastu ekki svona. Þú verður
orðin uppgefin, þegar gestirnir koma.“
Nanna gaf sér ekki tíma til að svara þessu, og var
þegar rokin út úr stofunni. Hún kom aftur með blað
og blýant: „Viltu skrifa upp nöfn allra gestanna og
raða þeim í sæti við borðið. Þú hefur ekki annað að
gera.“
Ungi húsbóndinn teiknaði strax langan ferhyrning.
Hann átti að tákna borðstofuborðið. Svo skrifaði hann
upp nöfn allra gestanna og raðaði þeim við borðið eftir
aldri og mannvirðingum. í heiðurssætin við borðið
raðaði hann þannig, að van Eyghen, pabbi Maud, og
tengdamóðir hans, frú Terhorst, sátu sitt til hvorrar
handar húsmóðurinnar. — Hann las þetta síðan upp
íyrir Nönnu, er hún kom í flughasti inn í stofuna.
Nanna hafði varla tíma til að hlusta á hann, og var
á þotum aftur út úr stofunni. „Elsku, góði. Þetta er
víst ágætt hjá þér. Skrifaðu bara seðlana og leggðu
þá við diskana. Og hvað líður nú tímanum. Ég á eftir
að búa mig. Ég hélt aldrei að það væri svona mikil
fyrirhöfn að hafa boð. Og nú á ég eftir að láta hand-
sápu upp á gestaherbergið.“
Fyrstu gestirnir voru Maud og pabbi hennar. Maud
var glæsilega klædd og tíguleg í fasi. Hún faðmaði
Nönnu innilega. Pabbi hennar var farinn að grána á
hár, en var unglegur og beinn í baki. Þá kom líka
þriðji gesturinn, lítil stúlka, í hvítum kjól, með brún
augu og dökkt, liðað hár. Það var Jenný van Marle,
endurborin, enda hét hún sama nafni.
Nanna athugaði litlu stúlkuna. „Hún er lík Jennýju.
Augun alveg eins. Ó, hve þetta var gaman, Maud.“
„Það er sérstaldega ánægjulegt fyrir FIuug,“ svaraði
Maud stillilega. Allir vildu skoða litlu stúlkuna, og
sögðu að hún líktist Jennýju mjög mikið.
Máltíðin gekk ágætlega, og nú var Nanna í sólskins-
skapi. Hér eftir myndi allt ganga sinn gang. Lilja og
mamma hennar höfðu verið með áhyggjusvip, er þær
settust til borðs, og öðru hverju litu þær hvor á aðra
undrandi. Þetta var allt í svo ágætu lagi. Að síðustu
gat Lilja ekki orða bundist: „Nanna! Mikið hefur þú
staðið þig vel. Þetta alveg ágætt hjá þér.“
Og Jóhanna gat heldur ekki stillt sig: „Ég hefði
þorað að veðja við hvern, sem var, að eitthvað myndi
fara í handaskolum hjá þér.“
Þá greip húsbóndinn fram í og sagði virðulega og
ákveðið: „Nei, hjá okkur gengur allt ágætlega, af því
að ég á svo góða konu.“
Nanna geislaði af gleði við hrósið, og Maud leit til
hennar, hrifin og brosandi. Hún vildi sýna henni, hve
hrifin hún var af heimilinu.
Jóhanna hafði síðustu mánuðina notið lífsins, sem
svo er kallað. Hún hafði heimsótt ættfólk og kunn-
hyggilegt?“ hugsaði hún stundum. En hún var nú
og fór af einum dansleiknum á annan. „Var þetta
ingja og skemmt sér vel. Henni þótti gaman að dansa,
einusinni komin inn í hringinn, og þá var erfiðara að
stöðva sig. Hún var svo fríð og glæsileg, að allsstaðar
var hún velkomin. Og enn var hún veik fyrir hrósinu
og fljót hrifin. Vel gat hún haldið svona út í nokkur
ár ennþá. Hún hafði ekki öfundað Nönnu, þegar hún
gifti sig. Nanna hafði eiginlega ekkert notið æskuár-
anna, fannst henni, — þegar hún gifti sig svona ung
og varð strax að sjá um hús og heimili. En nú, þegar hún
var komin inn í þetta hlýlega, snotra heimili, þar sem
hún sá að ungu hjónin brostu hvort til annars yfir borð-
ið, og bersýnilega lifðu hvort fyrir annað, þá fannst
Jóhönnu eins og þetta „flökkulíf11 hennar væri ekki eins
eftirsóknarvert.
„Jæja, Jóhanna,“ sagði húsbóndinn. „Segðu nú eitt-
hvað skemmtilegt.“ Hann hafði horft á hana, en hún
sat niðursokkin að hugsa um ráðgátur lífsins.
Jóhanna hló og sagðist ekki geta talað eftir skip-
unum. ,
I heiðurssætinu við borðið sat frú Terhorst, svo ánægð
og glöð, að aldrei hafði hún unað hag sínum betur,
síðan maðurinn hennar dó. Hún hafði saltnað mjög,
er Nanna fór að heiman, en þegar hún nú naut ánægju-
legra stunda á heimili hennar, fannst henni að hún
mætti vera forsjóninni þakklát.
Þegar eftirmaturinn var kominn á borðið, og máltíð-
inni var að Ijúka, dró Nanna djúpt andann og sagði
svo hátt, að allir heyrðu: „Guði sé lof fyrir, hve vel
þetta allt hefur gengið.“ — Þá greip herra van Eyghen
tækifærið og óskaði eftir að fá að mæla nokkur orð
fyrir minni frúarinnar. „Já, ef þér viljið þá vera svo
góður að minnast mannsins míns líka,“ sagði Nanna
glettnislega.
„Þau lengi lifi,“ hrópaði Karl van Laer, er ræðunni
var lokið.
í því stakk vinnustúlkan höfðinu inn í dyragætt-
ina.
„Frú! Litla stúlkan er að gráta.“
Maud stóð á fætur.
„Komdu með hana hingað inn,“ kölluðu margir í
einu.
Það var fögur sjón, er hin fríða, unga móðir kom
inn með litlu súlkuna sína á handleggnum. Hún var í
náttkjól, og berir fæturnir sáust undan kjólnum. Jenný
litla var látin ganga mann frá manni við borðið, því
að allir vildu fá að snerta á henni, og hjá öllum varð
hún að fá einhverjar góðgerðir: Hjá einum fékk hún
búðing framan í skeið, hjá öðrum súkkulaðibita, og hún
varð jafnvel að bera glas afa síns að vörum sér. Sein-
ast endaði hún hjá Andrési, og undi sér þar vel, því
að Andrés bjó til margskonar fugla úr „servíettum“.
„Hún vill helzt vera hjá þér, Andrés,“ sagði Maud
vingjarnlega, en veslings „græninginn“, sem ekki hafði
fríkkað neitt með aldrinum, hló vandræðalega og þrýsti
litlu Jennýju fastar að sér.
Framhald.
172 Heima er bezt