Heima er bezt - 01.05.1958, Síða 28

„Það eru nú ekki svo margar kýrnar, að það sé ekki
vinnandi verk,“ sagði Geiriaug. Hún fór út, og Rósa
og Stína gamla með tifandi prjóna sína komu á eftir.
Það kom undrunarsvipur á Rósu, þegar hún kom inn
í fjósið og sá þar aðeins tvær kýr og engan kálf, sem
alltaf hafði þó verið mest gaman að sjá.
„Geirlaug!“ kallaði hún óþarflega hátt. „Hvað er
orðið af öllum kúnum? Voru þær seldar líka?“
„Já, auðvitað voru þær allar seldar — nema þessi hvíta,
hana átt þú að eiga í nýja búið þitt. Hina keypti Krist-
ján. Það er nóg, ef heimilisfólkið verður ekki nema við,
þessi fjögur,“ svaraði Geirlaug.
„Eg er svo hissa á þessu öllu. Búið að selja allar kým-
ar! Voru hrossin seld líka?“ sagði Rósa.
„Það er víst. Reyndar veit ég það ekki. En Kristján
keypti skilvinduna, svo að þú getur skilið mjólkina
þína,“ sagði Geirlaug.
„Það er nú líklega ekki mikil mjólk í tveimur kúm,“
sagði Rósa dapurlega.
„Jú, það er talsvert í þeim, því nóg er til að gefa
þeim, og svo verður náttúrlega fært frá, þó að æmar
séu ekki margar,“ sagði Geirlaug.
„Skárri er það nú fátæktin!“ andvarpaði Rósa og bjóst
til útgöngu. Hún heyrði að Stína gamla nöldraði yfir
prjónunum:
„Ég er nú bara orðlaus yfir þessu öllu, að manneskjan
skyldi ekki vera látin vita um þetta bölvað, ekki sen
brambolt. Það er, eins og annað, heldur óskiljanlegt.“
Narsta morgun var komið sólskin en norðansvali.
Rósa hafði sofið ágætlega í mjúka rúminu sínu. Geir-
laug hafði líka verið svo hugulsöm að kveikja upp í
ofninum í húsinu, svo að það hafði verið funheitt inni,
þegar hún sofnaði, og nú vaknaði hún við sólaryl um
leið og Kristján kom inn og bauð henni brosandi góð-
an daginn.
„Svafstu ekki vel, elsku stúlkan mín? Þú trúir því
ekki, hvað ég er glaður yfir að hafa þig hjá mér,“ sagði
hann.
„Jú, ég hef sofið vel. Það er bara svo ömurlegt að
vakna, því að mig var að dreyma mömmu og pabba,
og ég var svo sæl. Það er hræðilegt, að þau skuli bæði
vera horfin og ég ein hérna,“ sagði hún.
„Þú verður ekki lengi ein hérna, vina mín. Hugsaðu
bara um framtíðina, góða mín. Láttu fortíðina eiga sig.
í dag skulum við setja upp hringana. Svo látum við fara
að lýsa og giftum okkur. Þá sjálfsagt flyt ég inn fyrir
til þín í stóra hjónarúmið; til þess keypti ég það. Held-
urðu, að það verði ekki yndislegt að sofa í faðmi mín-
um á hverri nóttu?“
„Ég, sem var búin að hugsa mér að halda heilmikla
veizlu þegar við settum upp hringana. Það átti að syngja
og dansa við svo hátíðlegt tækifæri,“ sagði Rósa. „Hvað
segir þú annars um það, mannsefnið sjálft?"
„Ég vil helzt vera laus við alla þá viðhöfn. Það er
langbezt, að hafa þig eina hjá sér. Ég sé hvort eð er
engan nema þig, ekki einu sinni sólina,“ sagði hann.
„Ég gat nú bara tæplega trúað mömmu, þegar hún
sagði, að það hefði aldrei verið stigið dansspor hér á
Hofi eftir að ég fór burtu um nýjárið. Hún bjóst við,
að þú hefðir ekki getað hugsað þér að dansa, án þess að
ég væri í hópnum. Var það kannske ástæðan?“
„Já, það var alveg rétt til getið hjá henni,“ sagði hann
hlæjandi. „Hvernig átti ég að endast til að dansa við
þessar nautstirðu stelpudyrgjur hérna í sveitinni, þegar
þig vantaði í hópinn til að lífga allt og hressa með ynd-
islega fallega hlátrinum þínum?“
Rósa kyssti hann fyrir gullhamrana og sagði:
„Mamma sagði, að það væri nóg kaffibrauð til hér
heima til að halda trúlofunargildi. Mér finnst það svo
ógnarlega lágkúrulegt að setja hringana upp einhvers
staðar úti í horni, eins og við séum feimin við sveitunga
okkar.“
„En ég hef nú bara ekki nokkra löngun til að fara að
skemmta hyskinu hérna í Torfunni. Mér finnst það allt
hafa einhvern ímugust á mér, þó að ég hafi heldur lítið
gert á hluta þess,“ sagði hann.
„En vitleysan í þér,“ sagði Rósa. „Mér hefur nú bara
alltaf sýnzt fóíkið hérna afar hrifið af þér, einkanleoa
stúlkurnar. Þær voru bara skotnar í þér á jólunum. Ég
hafði svo gaman af þeim.“
„Kannske mér gangi þá ekki svo mjög illa, ef ég fer
að reyna að fá mér kaupakonu. Það verður víst ekki
komizt hjá því að hafa eitthvert vinnufólk um sláttinn,“
sagði hann.
„Það þarf víst ekki margt fólk til að heyja handa
tveimur kúm og ég veit ekki hvað fáum kindum. Voru
þær ekki seldar allar?“ spurði hún.
„Móðir þín lét þig hafa tíu kindur, það var nú allt og
sumt. Svo lét hún náttúrlega kúgildisæmar fylgja jörð-
inni. Við verðum að vera dugleg að heyja, svo ég geti
sett á mörg lömb í haust. Þá fjölgar fénu fljótlega. Ég
má eiginlega ekki við því að taka vinnufólk. Það þarf
að borga því kaup. Heldur verð ég að reyna að lifa á
hjáleigudótinu, þótt það sé ekki alls kostar gott,“ sagði
•hann.
„Líklega hafa þó ekki hrossin mín verið seld eða
reiðhestar pabba og mömmu?“ spurði hún.
„Nei, þau voru ekki seld, hrossin þín, en reiðhestinn
sinn lét móðir þín Ásgeir smala fá upp í kaupið. Mér
sárnaði, þegar ég sá strákfíflið þeysa á honum úr hlaði,
þetta líka litla hreykinn. Hinn hestinn veit ég ekkert
um. Siggi hefur sagt, að hann væri með hrossunum uppi
á Seli. Hann var ekki seldur á uppboðinu.“
„Hvers vegna máttum við ekki búa við þessar skepn-
ur, þar sem ég er þó dóttir mömmu og pabba, sem áttu
þetta allt saman?“ spurði Rósa.
„Móðir þín á aðra dóttur, góða mín. Þess vegna gaztu
ekki fengið nema svo lítið af eignunum,11 sagði Kristjdn
óþolinmóður, eins og kennari við skilningslítinn nem-
anda.
„En hún hefur nú líklega heldur lítið með kýr,
kindur og hesta að gera, þar sem hún býr í fínu kaup-
staðarhúsi,“ sagði Rósa.
„En hún getur vel þegið peningana, sem fengizt hafa
fyrir það,“ sagði Kristján.
174 Heima er bezt