Heima er bezt - 01.07.1958, Side 18

HALLGRÍMUR FRÁ LJÁRSKÓGUM:
Tvö Ijóð
ÚTSYNNINGUR AFTURRÉTTINGUR
Útsynningur, — útsynningur,
ólguveður, birta, skuggar,
veðrahamsins öfuguggar,
illskurödd, í skjánum syngur,
sól í heiði, hörkubylur,
hægviðri og stormsins lag,
sviptikæla og sólarylur
sækjast á um miðjan dag,
berjast, verjast, sigra á víxl í sóknarslag,
... Nú er hreint um útsýn alla,
útsýn björt til Ljósufjalla,
Hvammsfjörður í hvítum feldi,
hyllir báru í sólareldi,
unaðsljómi inn til Dala,
umsýn heið til fjallasala,
himinbláminn djúpur — djúpur,
dagghreinn, hvítur snævarhjúpur,
enginn skuggi — aðeins ljós og birta!
... Á andartaki fer að syrta!
Út og suður sortinn hækkar,
sólin hörfar, birtan lækkar,
himinninn verður hulinn mökkva,
í húsum inni fer að rökkva,
flygsuhríðin, frost og rok,
faðmar landið, — hvílíkt mok!
Hvar er sólin? Hvar er ljóminn?
Hvar er dýrð, sem áður var?
Hvert skal leita — hvar er svar?
.. . Hvar er ég nú með gleðiróminn?
Er ég kannske fangi í fjötrum,
fátækt barn í slitnum tötrum,
lítill sveinn er svigna í roki,
sekk til botns í kafaldsmoki,
hrakinn millum heiði og skugga,
hugarsólar, byrgðra glugga,
leiksoppur á lífsins vegi,
löðurmenni á köldum degi,
en mikill karl, ef himinheiði
hátt mig ber í stundarleiði?
Mun það vera útsynningur,
er undirtóna lífs míns syngur?
Ryðgaðan afturrétting
ég rétti á hörðum steðja,
hann þolir ei höggin en hrökkur í tvennt,
— hlutverksins síðasta kveðja.
Ég fann hann í fjörugrjóti,
í feysknu, brimlúðu spreki,
og líklega bar hann um langa vegu
að landi, úr hafsins reki.
í aflinum byrðingsfjöl eyddist,
í öskunni naglinn leýndist,
en gegnum eldskím og sjávarseltu
svipmót frá upphafi treindist.
Þú eitt sinn varst ágætisnagli,
oddhvass og þráðbeinn að sjá,
þitt höfuð var fastmótað, hart á svip,
— við hamrinum beint það lá.
Hamarinn lýstur þitt höfuð
og hæfir það tálmunarlaust,
og þú verður hluti af skínandi skipi,
og skipið er vandað og traust.
Naglar í réttum röðum
raðast frá stefni að skut,
í samvirkum tengslum þeir treysta og vernda
og tryggja farmannsins hlut.
Afleiðing orsök kennir,
ei verður fyrir sneitt,
ef bindinginn vantar í bátinn þinn,
er báturinn — ekki neitt.
Einn hluti af lífsins ljóði
í lifandi manna ferð,
skráður á bátinn með skilning á þörf,
— skynjar þú naglans verð?
Nú ert þú beygður og brostinn
af barningi, naglinn minn,
fleyið er sokkið í sollið haf,
— smiðjugólf legstaður þinn.
236 Heima er bezt