Heima er bezt - 01.12.1958, Side 11

Björn jóhannsson, Vopnafir&i:
SÖGULEGT FERÐALAG
Veturinn 1916—17 var ég kennari við barnaskólann á
Norðfirði. Heimili mitt var þó í Hjarðarhaga á Jökul-
dal, og var fjölskylda mín þar.
Það var rétt fyrir jólin þann vetur, að mér datt í
hug að bregða mér heim í jólaleyfinu. Var það þó hæg-
ara sagt en gert, þar sem leiðin frá Norðfirði til Héraðs
var torsótt gangandi manni um þetta leyti árs, bæði
færðar og veðurs vegna. Leit því svo út um tíma, sem
ekkert yrði úr ferðalaginu. Var kominn 21. desember,
án þess að ég sæi nokkra leið til að komast þetta.
Þá um kvöldið er mér sagt, að næsta dag sé von á
Goðafossi að norðan, muni hann koma við á Reyðar-
firði og sé þá vegur fyrir mig að ná í Eskifjarðarpóst,
sem eigi að fara upp yfir Fagradal á Þorláksmessu, 23.
desember. Þóttu mér þetta góð tíðindi og ákvað strax
að grípa þetta tækifæri.
Goðafoss kom daginn eftir, eins og til stóð, og tók
ég far með honum til Reyðarfjarðar. Þegar þangað
kom, fór ég strax að finna eina manninn, sem ég vissi
til að4 ég þekkti þar, en það var Sigurður Þorsteinsson
frá Sturluflöt í Fljótsdal. Hann var þá kennari í Reyðar-
firði, og vorum' við skólabræður. Eg var svo heppinn,
að hann gat lánað mér skíði til fararinnar, því að án
slíkra farartækja var tilgangslaust að leggja upp. Annað
hvort hef ég ekki haft hugsun á að hafa með mér skíði
frá Norðfirði, eða þá að ég hef ekki getað fengið þau,
sem mér finnst þó frekar ólíklegt.
Skíði þau, sem Sigurður lánaði mér, voru frekar
veigalítil að mér fannst, en létt og lipur. Var ég hinn
ánægðasti og þóttist nú fær í flestan sjó.
Ekki stóð ég lengi við á Reyðarfirði, heldur fór ég
inn að Áreyjum og gisti þar. Þekkti ég fólkið þar
lítilsháttar frá því að ég var í vegavinnu á Þórdals-
heiði, sumarið 1914. Ætlun mín var að fara þaðan í
veg fyrir póstinn, er hann kæmi að utan.
Daginn eftir var líkt veður og undanfarna daga, logn
og töluverð snjókoma. Rekið hafði niður mikinn snjó,
og mátti lausamjöllin teljast með fádæmum. Komu
því skíðin í góðar þarfir. Um klukkan 9 sást til ferða
póstsins og fylgdarmanns hans. Hélt ég þá af stað í
veg fyrir þá og hitti þá undir svokölluðu Grænafelli.
Pósturinn var Kristján Jónsson frá Eskifirði, alkunn-
ur dugnaðarmaður í öllum ferðalögum, og hafði lengi
haft póstferðir milli Eskifjarðar og Hornafjarðar. Ekki
man ég hvað fylgdarmaður hans hét. Báðir höfðu þeir
allþunga bagga á baki.
Heldur miðaði okkur seint, enda óx lausasnjórinn
eftir því sem ofar dró. Skíðin sukku svo í, að við þurft-
um oft að vaða mjöllina í hné. Var slíkt erfitt, sérstak-
lega fyrir óvana, eins og mig og mína líka. Sá Kristján
fram á, að með líku áframhaldi myndum við ekki gera
betur en að komast í sæluhúsið, sem er á miðjum
dalnum.
Við fylgdum símalínunni og gengum hver á eftir
öðrum. Skiptumst við á um að vera á undan, því að
það var erfiðast. Þar sem ég hafði engan bagga, hefði
mátt ætla að það kæmi á mig að fara á undan. En svo
varð þó ekki. Ég varð fljótt uppgefinn, og það svo, að
seinast treysti ég mér ekki til að vera á undan, nema
sem svaraði 100 metrum í einu. Aftur á móti var Krist-
ján duglegastur, og kom því mest í hans hlut að hafa
forustuna.
En allt tekur enda. Um síðir rákumst við á Sælu-
húsið, og munu allir hafa orðið fegnir. I húsinu var
eldavél og eldiviður, eldspýtur og kerti. Varð því bráð-
lega bjart og notalegt inni. Gátum við þurrkað föt
okkar, sem orðin voru blaut úr snjónum.
Nú tóku þeir Kristján og fylgdarmaður hans upp
nesti sitt, og kom þá í ljós, að ég var sá eini, sem
ekkert nesti hafði. Ég hafði aðeins með mér dálítið af
súkkulaði, minnugur þess, að Ögmundur Sigurðsson,
skólastjóri, sagði okkur eitt sinn, nemendum sínum, að
gott væri að hafa það með sér á ferðalögum. Þegar
Kristján sá, að ég hafði ekkert nesti, bauð hann mér
strax að borða með sér, og sem ég auðvitað þáði með
þökkum. Ekki var þó frítt við að hann henti dálítið
gaman að ferðamennsku minni, og má segja, að full
ástæða hafi verið til þess. Allt var það þó græskulaust,
og var þetta upphaf að kunningsskap okkar, sem staðið
hefur fram á þennan dag.
Morguninn eftir, aðfangadag jóla, vorum við snemma
á fótum, enda ekki hægt að segja, að ofvel hafi farið
um okkur um nóttina. Eftir að hafa fengið okkur matar-
bita, lögðum við af stað, og mun þá klukkan hafa verið
um 5. Var þá hætt að snjóa og komið bjart veður.
Færðin var illskárri en daginn áður, en mestu munaði
þó að nú fór birtan í hönd.
Upp úr hádegi, eða um kl. 1, vorum við komnir á
móts við Dalhús, og áttum með sama áframhaldi að geta
komist í Egilsstaði fyrir rökkur. En atvikin höguðu
því svo til, að sú áætlun breyttist, hvað mig snerti, því
að rétt í þessu varð ég fyrir því óhappi, að annað skíðið
Heima er bezt 413