Heima er bezt - 01.12.1958, Qupperneq 33

„Það er nú svona, það vita allir, hverju þeir sleppa,
en ekki hvað þeir hreppa, og alls staðar er eitthvað að,“
sagði Leifi.
„Gerða hefði líklega getað fengið vinnu hérna nú,“
hélt Geirlaug áfram. „Það er lítil von til, að ein kven-
mannsnefna raki eftir ykkur þremur. Stelpukjáninn er
heldur léleg, sem von er til, þegar þessu er ekki gefið
nema hálft mannsvit.“
„Ég er nú smeykur um, að mig langi til að sjá þig
koma út einhvern part úr degi, ef það safnast fyrir ljá,“
sagði húsbóndinn.
„Það þarf ekki að ætla mér útiverk svona rétt eftir
fráfærurnar,“ anzaði Geirlaug. „Ég hef ekki vanizt því,
að setja bæjarverkin á hilluna og geri það heldur ekki
núna, þó að skipt sé um húsbændur.“
„Það voru nú heldur fleiri ærnar í kvíunum þá og
fleira fólkið, sem sjóða þurfti mat ofan í,“ sagði Krist-
ján.
„En þú gleymir því, að hún var sjálf í verkunum með
mér, blessuð maddaman, með allan sinn dugnað. Það
var enginn einn, sem hafði hana við hlið sér,“ sagði nú
Geirlaug.
„En hvað ætlarðu að láta konuna vera lengi úti á
Eyri til þess að spássera með prestinum á kvöldin, þegar
aðrir fara að hátta?“ sagði Leifi með sinni vanalegu ill-
kvittni. „Á daginn situr hann við vögguna og krunkar
ofan í hana. Það er engu líkara en að hann eigi þennan
strák en ekki þú. Það er ósköp að sjá þetta. Hér stendur
þú á hausnum í búskaparerjum og ágirndarfargani, en
hún lifir eins og blóm í eggi úti í kaupstað.“
Það var Geirlaug, sem greip fram í fyrir Leifa. Hún
var orðin tannhvöss og uppstökk nú í seinni tíð, einna
líkust heimaríkri tík, fannst húsbónda hennar.
„Flest er það merkilegt, sem þú og þitt fólk ber
manna á milli,“ sagði hún. „Það er ekki ótrúlegt, að
Rósa sé að spássera út frá sárlösnu barninu. Og jafn
trúlegt er slíkt flimt um séra Gísla, sem aldrei hefur
verið við konu kenndur. Þú skalt bera þetta á borð fyrir
aðra en okkur hér á heimilinu. Við erum búin að sjá,
hvernig hún hefur lokað sig inni yfir þessu blessuðu
barni. Hún víkur varla langt frá vöggunni hans enn.“
„Nú, það er aldrei að þú sért snefsin, gamla mín,“
sagði Leifi. „Ég er nú svo sem ekkert ókunnugur þessu.
Það hefur ekki verið svo mikið að gera í vor, að ekki
hafi verið hægt að nota bæði augu og eyru. Hún er
systurdóttir Gerðu eldhússtúlkan hjá læknisfrúnni, og
kemur oft í kofann til okkar. Rósa hefur ekki annað að
gera en að spássera, þar sem barnið sefur allan daginn,
en frúin hugsar um það á nóttunni. Það er ekki amalegt
að eiga svona hauka í horni, ef eitthvað bjátar á. Auð-
vitað er þetta allt því að þakka að hún er dóttir foreldra
sinna. Það er ekki sama, af hvaða bergi maður er brot-
inn. En hún er allt annað en ánægð, stelpugreyið, að
bæta á sig þvottadraslinu af barninu, því að alltaf er
verið að þvo af þessum börnum nú orðið.“
„Hún er þokkaleg vaðalsskjóða stúlkan,“ svaraði Geir-
laug. „Rósa þvær líklega af barninu þar, ekki síður en
hér heima.“ (Framhald).
IIIIAIL' .1. Vi III
Guðrún frá Lundi hefur um
langt skeið verið vinsælasta
íslenrka sagnaskáldið.
En nú verður gaman að
fylgjast með því, hvort
Hafsteinn Sigurbjamarson
nær sömu vinsældum.
KJÖR-
DÓTTIRIN
r
A
BJARNAR-
LÆK
Eftir Hafstein Sigurbjarnarson
Hér er á ferðinni svo skemmtileg saga, að
hún er líkleg til að ná sömu vinsældum og
sögur Guðrúnar frá Lundi. Bæði eru þau
Guðrún og Hafsteinn alþýðufólk og hafa
lifað allt sitt líf meðal alþýðumanna. Frá-
sagnargleðin er þeim báðum í blóð borin.
Kjördóttirin á Bjarnarlæk er mikil saga um
hamingjusamar ástir og óhamingjusamar,
og uppistaða sögunnar eru atburðir, sem
raunverulega gerðust um 1920 — þó ótrú-
legt sé.
Bókin er 347 bls. Verð kr. 130.00.
BÓKAFORLAG ODDS BJÖRNSSONAR
I ■ ■ I ■ ■ II ■ ■ H ■ ■ ■ ■ ■ ■ I